Column Jack Thomassen: Hosties of worstenbrood

Foto: Jack Thomassen

Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat deze keer Hosties of worstenbrood.

Tijdens het luiden van de klokken waren we al de Lambertuskerk binnen gegaan en ergens op de 3e bank gaan zitten. Maar voordat we de kerk betraden, had ik mijn smartphone al op ‘stil’ gezet. En bij de ingang vroeg ik ons Rian of ze er ook aan gedacht had. “Jaja”, reageerde ze een beetje geërgerd, “Doe ik zo wel effe.” Mmm, dat moest ik dus even in de gaten houden. Want er is bijna niets zo gênant als een telefoon die op ongewenste momenten afgaat. Maar eenmaal in de kerkbank zocht ze in haar tas en zette haar telefoon uit. Hè, dat zat een stuk geruster. Toen bij aanvang van de uitvaartdienst de pastoor verzocht om er zeker van te zijn dat mobieltjes ‘uit’ of ‘stil’ stonden, werd ik echter weer onzeker. De twijfel sloeg toe.

Stel toch eens dat bij het plaats nemen één van die knopjes ingedrukt was en per ongeluk het apparaat weer ontgrendeld was? Nee joh, probeerde ik mezelf gerust te stellen. Dat zou vast niet…. Maar toen was het al te laat om mijn jas nog open te ritsen en pontificaal in mijn broekzak naar mijn mobiel te gaan zitten graaien. Kom op, Sjakie! Niet aan denken. De buitenwereld zou mij op deze vrijdagmorgen toch wel één uurtje kunnen missen? Trouwens, wat werd het in ene warm hier, zeg. Had ik daar alleen last van, of wat?

Bij de vrouw naast mij hoorde ik plotseling een licht zoemend geluid uit haar tas komen. Gelukkig voor haar stond die mobiel zeker op ‘stil’. Tenminste, aangenomen dat het een telefoon was (…). Terwijl de dienst vorderde en meneer pastoor uit het heilige schrift ging voorlezen en het publiek verzocht werd te gaan staan, gebeurde toch waar ik zo bang voor was. Oooeeeiii! Mijn broekzak trilde!!!….. Maar pfff, gelukkig zonder geluid. Een hele opluchting, kan ik u verzekeren. Ik zag de vloer ter plekke al openbarsten zodat ik met telefoon en al de diepte in viel en het hellevuur mij met huid en haar zou verzwelgen. Gelukkig bleef me dat in ieder geval bespaard. Een weesgegroetje was wel op zijn plaats, dacht ik zo.

Een beetje verlost van twijfelgevoel moest ik wel in mezelf lachen. Wat als mijn te harde beltoon alsnog door de kerk had geschald? En de pastoor vanachter het altaar mij bestraffend ging toespreken met de woorden: “Zo, nietige zondaar! Dus u wilt niet naar mij luisteren, hè? Nou, meneertje! Ik dacht er eerst aan om u voor straf in de hoek te zetten, maar nu u die telefoon toch in de handen hebt, bel dan maar meteen met de bakker hier in de Grotestraat en bestel voor iedereen hier aanwezig een worstenbroodje! Dan hebben we straks een keer iets lekkerders uit te delen dan die eeuwige droge hosties… Oei! Vergeef me, heer.”

Jezusmina, als ik zou moeten kiezen denk ik dat ik dan toch liever voor een snelle verdwijning in het hellevuur kies. Want waarschijnlijk is dat een stuk minder gênant dan door iedereen aangestaard worden na een donderpreek van een boze pastoor in een volle kerk!

Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.

 

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen