Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Dat doet ie anders nooit!
Een jonge moeder in onze buurt is sinds kort toegetreden tot het gilde van schoolpleinmoeders. Haar kleutermeisje gaat naar Groep 1. Dat betekent dat ze kennis gaat maken met alle soorten van bijrollen op school, zoals die van de beroemde luizenmoeder, voorleesmoeder, klassenmoeder, ouderraad en wat al niet meer? Deze versies kunnen natuurlijk ook ingevuld worden als luizenvader enz. Maar uit eigen ervaring weet ik dat de nog altijd sterk staande rolverdeling in het gezin leert, dat vaders (bijna) nooit komen luizen kammen of meehelpen met veterstrikken en boekjes voorlezen en zo (want: WERK!).
De kleine meid heeft dus de deur van het kinderdagverblijf achter zich dichtgedaan en doet daarmee een grote stap richting De Grote School. Waar verjaardagen hele spannende en zenuwslopende evenementen zijn, met traktaties waarvoor dagenlange voorbereidingen getroffen worden. En vergis je je niet moeders! Onderschat het niet. Er zijn zoveel ongeschreven regels die hieraan kleven. Niet dat ik ze allemaal ken, maar toen wij voor onze jongste op zijn verjaardag in augustus bijvoorbeeld voor waterijsjes hadden gekozen, bleek dat toch niet zo’n goed idee te zijn op een dag waarop het maar liefst 30 graden werd. Oei! De blik van de juf had ons bijna ter plekke en op klaarlichte dag, door de bliksem getroffen laten worden.
Onze kleindochter (in jurkje op de 1e foto ) is pas geleden 1 jaar geworden. Het duurt dus nog wel even voordat ze naar groep 1 van de basisschool gaat. Maar als kind van werkende ouders bezoekt ze al wel een kinderdagopvang. Dat is tegenwoordig (of beter gezegd: al een hele tijd) de normaalste zaak van de wereld. Wij kozen er toentertijd voor (heel traditioneel) dat de moeder in ons gezin overdag voor de kinderen zorgde en dus ook erop toezag dat de kids naar school gingen. Maar voordat wij ze in die wereld loslieten, mochten ze alvast een beetje oefenen op wat toen nog ‘de crèche’ heette. Natuurlijk werden er daar ook verjaardagen gevierd. De (pijnlijke) herinnering aan die van oudste zoon (met tatoeages op de 1e foto en met verjaardagmuts op 2e foto) spookt nog regelmatig door mijn hoofd.
Toen die kindertjes van ons voor het eerst op hun verjaardagen gingen trakteren, waren ze een jaar of drie en bezochten ze crèche De Vennerakkertjes (in Drunen). In die tijd waren er nog niet zoveel protocollen om rekening mee te moeten houden. Dus niemand keek raar op als er zakjes chips, chocolade of suikerbomvolle lekkernijen uitgedeeld werden. En er werd gezongen! Natuurlijk, dat hoorde er helemaal bij. Dat de juffen 10 keer enthousiaster waren dan de kleine baasjes, kwam het ‘wilde’ feestgedruis wel ten goede, want de rakkertjes wisten blijkbaar nog niet zo goed wat écht feestvieren was. Daarom hadden de juffen wat bedacht: Voordat ze gingen zingen kreeg elke peuter een muziekinstrumentje. Uit een grote doos kwamen kleine triangeltjes, trommeltjes, fluitjes, tamboerijntjes en xylofoontjes. Dan zat er in ieder geval wat muziek en een beetje beweging in. Wanneer iedereen iets had om op te spelen, kon het verjaardagsconcert beginnen.
Oudste zoon (hij vierde zijn verjaardag) had die dag een xylofoon voor zijn neus geschoteld gekregen. Met van die hardplastic stokjes met even zo harde ronde bollen erop. Terwijl de hele bende ‘losging’ en de juffen hun stinkende best deden het op een gezellig feest te laten lijken, mochten wij (pa en ma) op een afstandje vanaf de zitbank toekijken en nippen van een glaasje alcoholvrije ranja. Intussen zat oudste zoon op zijn gemak op zijn instrumentje te timmeren. Zijn papieren verjaardagmuts zat al een beetje scheef door het rossen op het tingeltangelding, toen ie zich ineens naar ons omdraaide.
Het leek wel of hij plotseling een geweldige ingeving had gekregen. Het manneke stond op van zijn stoeltje, liet de xylofoon voor wat ie was en zette koers richting onze zitbank. Mét de hardplastic stokjes in zijn knuistjes! Benieuwd wat ons lief manneke daarmee van plan was, keken we hem verwachtingsvol aan. Ik vond trouwens wel dat hij een beetje vreemd voor zich uitstaarde. Of eerder gefocust, dat is een beter woord. Hij bleef abrupt en precies waar ik zat stilstaan en voordat ik maar iets kon vermoedden, TIMMERDE de jarige Job zomaar uit het niets (POK!) met één zo’n xylofoonstokje KEIHARD op mijn hoofd! AAAAAAAUUUUUWWWW!!!!!!!
Toen draaide hij zich rustig om en alsof ze dit allemaal van tevoren zo gerepeteerd hadden ging hij weer terug naar zijn plekje aan de lange tafel om verder te gaan met het herrieconcert ter ere van zijn verjaardag. Op dat moment wilde ik hem eigenlijk flink aan een oor van zijn stoeltje trekken en zijn jarige hoofd als tingelinstrument bewerken, maar bedacht me nét op tijd. Dus lachte ik als een boer met kiespijn en wreef over de pijnlijke plek op mijn toegetakelde kop. Ook vroeg ik me af of de vaders van de andere kindertjes dezelfde mishandeling moesten ondergaan? Of had ik nou nét dat geluk weer eens aan mijn zijde en dat onze zoon de aller enigste was die zijn vader hier ooit een harde tik op zijn hersenpan heeft verkocht?
De juffen reageerden gemeend geschrokken en haastten zich te zeggen dat Bartje dit anders NÓÓÓIT deed. Jaja, dacht ik nog. En als zo meteen Ralph Inbar van ‘Bananasplit’ dit klasje lachend binnenkomt, sta ik misschien dan wel voor lul op de Nederlandse televisie. Echter gelukkig niet met een kwaaie vuurrode kop en vol in beeld die zijn peuterzoon een speelgoed-xylofoontje laat opeten en met de plastic martelstokjes een drumsolo op zijn hoofd met verjaardagmuts weggeef. Maar nee, de deur bleef gelukkig dicht. En hoewel de juffen hun gloeiende best deden om er nog iets leuks van te maken, was voor mij de lol er wel even af.
Terug naar de tegenwoordige tijd. Nou, lieve moeders en natuurlijk beste vaders, ik wil jullie niet verontrusten, maar toch: Een gewaarschuwd mens voor twee. Pas dus goed op als jullie kleine spruit naar een kinderdagopvang gaat. Want je zal absoluut niet de eerste zijn wiens hoofd uit het niets als slaginstrument gebruikt wordt. Verdenk de juffen niet meteen en openlijk van samenzwering als ze zeggen: ‘Dat doet ie/ze anders nooit!’ En mochten jullie toch in eenzelfde penibele en pijnlijke situatie terecht komen? Bedenk dan maar wat je mijn inziens eigenlijk het beste kan doen: Altijd blijven lachen! Tja, ook al is het als een boer met kiespijn.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
