Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Glaasje draaien.
Kijk eens goed naar die foto met die brandgang. Beetje ‘spooky’ niet? Het is dat het licht van die lantaarnpaal (en het flitslicht) nog wat bij schijnt, maar vroeger was het op deze plek stikdonker ’s avonds. Dat weet ik, want dit is de brandgang van mijn ouderlijk huis. Toevallig heel dichtbij waar ik nu woon. Ik loop er soms doorheen als ik met de hond een rondje door de buurt patrouilleer. Overdag zie je trouwens pas goed hoeveel rotzooi er hier allemaal ligt. Volgens mij ben je als bewoner verplicht om het ook achter je huis netjes te houden. Nee, dat was vroeger wel anders. Toen was er in onze buurt, mede door de vele kinderen, ook veel meer leven in de brouwerij.
In de tijd dat we nog bij onze ouders thuis woonden, hingen we vaak in de schuurtjes en brandgangen achter het huis rond. Sleutelen aan brommers en een beetje ouwehoeren met vrienden uit de buurt. Binnen was er bijna niks te doen. Van internet en computerspellen hadden we nog nooit gehoord, laat staan de hele dag tv. FIFA ‘74 was er toen gewoon niet. TMF of MTV met 24/7 clips? No way! En TOPPOP met Ad Visser kwam slechts 1x in de week. Daarom waren we vooral buiten te vinden. Als er eens op zondag een leuke film draaide in bioscoop ‘De Hoge Braken’ in ons dorp, konden we daar heen. Zo leerden we Bruce Lee kennen, met zijn nunchaku (stokjes met kettinkjes ertussen). Van een oude bezemsteel maakten we die natuurlijk na en stonden dan vervaarlijk met die dingen te zwaaien. Tot je ze een keer tegen je knar aan kreeg.
Toen we de horrorfilm ‘The Exorcist’ hadden gezien, probeerden we elkaar de stuipen op het lijf te jagen als we door Drunen rondbanjerden. Man, wat was die film goed gemaakt. En dat duivelse gezicht van het meisje toen ze bezeten was! Gruwelijk eng voor die tijd. Wanneer ik ’s avonds in het donker van de voetbaltraining bij RKDVC thuiskwam, keek ik altijd wel nog even over mijn schouder voordat ik onze schuur binnen ging. Held op sokken hoor.
Op een dag kwam een vriend van mijn broer met een heel obscuur spel. Volgens hem konden daarmee geesten opgeroepen worden. Een origineel bord met letters en cijfers daarvoor hadden we niet, maar ons ma had nog wel een rond, glad tafeltje staan. Ideaal voor dit zogenaamde ‘glaasje draaien’, want er moest een omgekeerd glas op kunnen schuiven. De benodigde letters en cijfers en de woordjes ja en nee werden op papier geschreven en uitgeknipt, waarna ze in een cirkel op de tafel werden gelegd. De aanwezige jongens moesten zich concentreren en daarbij het topje van een wijsvinger ontspannen op het glas laten rusten.
Eén van de jongens ging toen proberen geesten op te roepen. Eerst werd er wat lacherig en bijdehand gedaan. Toch, na een paar minuten was het stil in de schuur en ging het oproepen in spanning verder. Hoelang we daar naar het glas gekeken hebben, weet ik niet. Het leek wel een eeuwigheid en we wilden er eigenlijk mee stoppen, tot… geloof het of niet, het glas in beweging kwam!!! Het schoof een stukje over de tafel heen, hield dan weer even stil en na een paar seconden ging het weer een stukje verder. Geschrokken lieten we het glas los en keken elkaar vol ongeloof aan. ”John! Laat jij dat glas bewegen? Of duw jij er tegen aan, Peter?” Iedereen knikte heftig van niet.
”Kom op, jongens! Laten we doorgaan. Concentreren,” zei er één. En daar ging het verder. Er werden vragen gesteld waar simpel ja of nee op geantwoord hoefde te worden, maar het glas leek die woorden niet te kunnen vinden. Het ging niet meer zo goed. Tot, tot… het glas echt regelrecht op letters op aan ging. Het schoof zó direct van letter tot letter. De sfeer in het schuurtje werd beheerst door geheimzinnigheid, alsof we niet meer alleen met ons groepje binnen waren. Heel vreemd. Bijna beangstigend…
Maar ach, de druk werd ons blijkbaar teveel. Waarschijnlijk kregen we de enge beelden van het uitdrijven van de boze geest uit ‘The Exorcist’ voor de ogen en toen sloeg de paniek toe.
Het glas werd losgelaten en iedereen stond van de tafel op. Eén van de jongens rende vol angst snel naar buiten om een deur verder zijn eigen schuur in te vluchten. Het spel was daarmee abrupt afgelopen. De letters werden weggegooid en de tafel gauw naar zolder teruggebracht. Het glas verdween in de vuilnisbak, want daar wilden we natuurlijk niet meer uit drinken. Stel je voor dat je er bezeten van zou raken? Brrrr. En toen? Tja, na die avond werd er nooit meer gesproken over die spannende momenten met het Ouija-bord in de schuur. En waarschijnlijk heeft niemand van ons het spel nog eens gedaan. Ik in ieder geval niet. Het heeft een hele diepe indruk achtergelaten op iedereen.
Het is inmiddels meer dan 40 jaar geleden nu. En nooit, écht nog nooit heb ik me afgevraagd of het eigenlijk mogelijk is om op een gladde tafel een omgekeerd glas voort te bewegen met enkel de top van een vinger erop. Ik was toentertijd immers zó ervan overtuigd dat het glas door iets onbekends over de tafel bewoog, daarover bestond gewoon geen twijfel. Benieuwd liep ik naar onze glazenkast, pakte er een groot limonadeglas uit, zette het op zijn kop op het gladde blad van de eettafel en drukte mijn wijsvinger op de boven liggende bodem. Stellig dacht ik dat het glas om zou vallen. Maar, wel nondeju! Met een beetje druk naar voren, bewoog het glas gewoon mee!! Nog eens en nog eens probeerde ik. Toen viel voor mij het hele verhaal over het oproepen van geesten van zijn voetstuk. Mijn geloof erin was bij toverslag verdwenen. Shit! Ben ik al die tijd dan zó naïef geweest? Heeft één van de jongens ons toen allemaal flink bij de neus genomen? Goh, dat had ie dan slim gedaan.
Toch zal het zeker bij die ene keer blijven. Een Ouijabord komt bij mij niet meer op tafel. De vreemde, haast voelbare spookachtige sfeer van toen ben ik nog altijd niet vergeten. En die duivelsspannende film zal daar ook wel aan meegeholpen hebben, een held in zulke dingen ben ik trouwens toch al nooit geweest.
O ja, dit mag u best weten: toen ik die foto in de donkere brandgang gemaakt had, keek ik automatisch toch weer eventjes achterom. Stoere vent, war?
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 2500 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
