Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over een Bicycle Race
Drunen 1967. Inmiddels al een hele tijd geleden. Aan de overkant van onze straat stonden 2 scholen en het St. Jozefkerkje. Daar omheen was plek genoeg om lekker te kunnen spelen. Het was zelfs mogelijk om op straat te rolschaatsen, te haktollen en te stoepranden. Want nog bijna niemand was in het bezit van een auto. Het was toen heel gewoon om langere afstanden op de fiets af te leggen. Bijvoorbeeld door de werknemers van LIPS bv. Die kwamen dan ook in grote getalen door onze straat heen gefietst. Daar hadden de spelende kinderen uit onze buurt ’s morgens nog geen last van. Die zaten braaf aan de Brinta of door moeders zelf gesneden boterhammen, alvorens naar school gestuurd te worden (‘Hup, wegwezen! Ga op school maar ruziemaken’.)
’s Middags was het een ander verhaal. Eenmaal uit school waren we al gauw buiten te vinden om te vliegeren, verstoppertje te doen of een potje te voetballen. Touwtje springen kon natuurlijk ook, maar dat was meer voor de meisjes. Aan het eind van de middag moest je op straat iets meer op je hoede zijn. Want de fietsers die al vroeg op de dag naar hun werk op de fabriek waren gereden, kwamen vanzelfsprekend weer een keer terug. Op weg naar moeder de vrouw en de pan met aardappels. Rond dat tijdstip moest je heel goed uitkijken. Niet alleen voor de in de minderheid zijnde auto’s (die hoorde je tenminste wél aankomen), maar vooral voor het huiswaarts kerende fabriekspersoneel op de fiets (‘Hé, snotpin! Ga eens van de weg af!’)
Als u zich nu afvraagt: waar gaat dit verhaal nu weer heen? Dan zal ik het maar toegeven: zonder ook maar 1x naar links of naar rechts te kijken, stak kleine Jackie op zo’n middag van de stoep voor de Albert Schweitzerschool zomaar over de, op dat moment, zeer drukke Pr. Hendrikstraat. Prompt werd ik overreden door een reus van een kerel op een hele grote fiets. Gelukkig had ik zo goed als niets, alleen maar een geschaafde knie en moest op de rand van het trottoir even bijkomen van de schrik. Die grote meneer echter, was meer dan een beetje geschrokken. Die was in de veronderstelling dat ie een klein kind doodgereden had. Maar nadat ons ma een glas water voor de man had gebracht en een pleister voor mij, ging het leven in ons dorp weer gewoon verder (‘Nou ja, uwe knie is dan wel kapot, er zit tenminste gin gat in oe broek.’)
Nieuwkuijk 1999. We zaten nog maar net op het terras van pannenkoekenhuis D’n Berepot, of we hoorden uit de richting van Drunen een serieus veel herrie makend voertuig naderen. Alle mensen op het terras en op het plein keken op, om te zien welke maniak de straten van Nieuwkuijk als racebaan kwam misbruiken. En voordat ook maar iemand in dit kerkdorp hier schande van kon spreken, scheurde er een dikke BMW luid ronkend, veel te ruim naar links uitwijkend, de hoek om naar het straatje recht tegenover het restaurant. Daarna vol gas langs de Emmamolen, en zo de polder in (‘Hé, Ton! Denkt die’n pannenkoek soms det-ie Jos Verstappen is, of zo?’)
Mijn zoontje van 8 jaar vond het echt een spannende actie, maar ik kreeg ter plekke bijna een hartverzakking. Want slechts enkele minuten geleden nog maar, stonden wij op diezelfde hoek braaf met de fiets aan de hand, goed uit te kijken om over te kunnen steken naar het plein. Als we ook maar iets later uit de speeltuin bij De Drie Linden op Giersbergen waren vertrokken, hadden we niet op het terras gezeten om op onze pannenkoek te wachten, echter met fiets en al helemaal opgevouwen onder die BMW gelegen. Ja mensen, soms kan je nog zo goed uitkijken in het verkeer, je bent altijd nog afhankelijk van de grillen van andere weggebruikers. Of misbruikers, in dit geval. (Wanne mafkees, zeg!)
Waalwijk 2021. Tot zover het verleden, terug naar het heden. Van de week leek het wel of de duvel ermee van doen had. Ik reed ’s maandags op de weg tussen het woonwagenkamp en Bol.com, toen op de kruising halverwege een wat oudere man op de fiets haastig overstak. Maar hij keek tenminste nog of hij heelhuids de oversteek kon maken. Zijn in z’n kielzog fietsende vrouw daarentegen, juist helemaal NIET! Het was maar goed dat ik haar zag gaan, anders had ik zomaar een extra passagier meegekregen. Wat van mij in principe best wel had gemogen, alleen niet op de motorkap van mijn busje natuurlijk! (TUUT TUUT!!! MUTS!)
Op woensdag, nog in dezelfde week, reed ik weer met mijn Ford-busje van de zaak op die weg tussen het kamp en Bol.com. En wat denk je! Zie ik GVD opnieuw dat oudere stel op de fiets uit dezelfde richting dat bewuste kruispunt naderen. En wéér keek die man vluchtig of hij het kon halen, waarna hij gauw een tandje bijzette om zijn eigen hachje veilig aan de overkant te krijgen. Dat ging maar nét goed. En toen? Ja, je raadt het al. Vlak achter hem stak zijn partner ZONDER op of om te kijken gewoon over. Als ik niet uit voorzorg alvast op de rem had getrapt, was mevrouw Muts bijna voor de 2e keer met mij meegereden naar de zaak. Nou kan ik best wel een assistent gebruiken, maar mijn baas vindt het vast niet goed dat ik die ongevraagd de poort binnen smokkel. (‘Verrek, Sjakie. Wè hedde nou wir op uwe motorkap geplakt zitten?’)
Over dat laatste bijna-ongeluk: Sommige mensen maken zich grote zorgen om het gedrag van hun schoolgaande kids in het hedendaagse verkeer, maar ze moesten eens weten wat hun seniorende ouders allemaal voor rare capriolen uithalen met die elektrische-Speedy-Gonzales-fietsen van ze (‘Arriba! Arriba!’)
Ik ben tot dit verhaal gekomen omdat ik momenteel midden in de afhandeling zit van een 2-zijdig fietsongeluk. Met behoorlijk wat schade. Bovendien begon het mij de afgelopen tijd steeds meer op te vallen hoeveel bijna-ongelukken er gebeuren waar fietsen bij betrokken zijn. Optrekkende of afslaande automobilisten die wel op de weg letten, maar niet de moeite nemen om ook het verkeer op het fietspad in de gaten te houden. Jonge fietsers die het anderen dus moeilijk maken door met te velen naast elkaar te fietsen. En steeds meer elektrisch fietsende senioren die de snelheid van hun motortje niet kennen (‘Oehoe-oeh-oerend hard’.)
Weinig mensen kunnen tegenwoordig nog het geduld opbrengen om voor een andere weggebruiker even te moeten wachten. En ja, allemaal willen we na het werk en school snel naar huis. Maar natuurlijk wel het liefst helemaal heel. Want een geschaafde knie is al niet fijn, een kapotte broek of fiets doet wellicht nog het meeste pijn!
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 2500 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
