Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Brand in de Kerststal
Er zijn serieus nu al mensen bezig met de kerstdagen. Zoals een vriendin van mij en ons Rian. Zij heeft een winkel in Drunen die grotendeels draait op de verkoop van woonaccessoires en kerstcadeaus http://www.woonwinkelvanspijk.nl/. En ik kan me voorstellen dat als de dagen beginnen te korten zij alweer een beetje uit gaat kijken naar die ‘gezelligste tijd van het jaar’. Dat snap ik best. Veel mensen hebben dat. Die beginnen bijvoorbeeld in november al hun dorpje met van die minihuisjes voor de dag te halen om de huiskamer helemaal te verbouwen. Sorry, ik heb dat juist weer niet. En als die vriendin op Facebook ook nog eens van die aankondigingen plaatst dat het nog zoveel weken tot kerstmis is, kan ik spontaan al in een winterdip schieten.
Het is heus niet zo dat wij vroeger vervelende kerstdagen hebben meegemaakt. Er stond bij ons gewoon een kerstboom, met van die gekleurde lampjes die, als je er ééntje losdraaide, ze allemaal uitfloepten. Verder nog gekleurde slingers en glazen ballen en ander prulspul. Zo’n vogeltje bijvoorbeeld, met een knijpertje om aan een takje vast te maken. Omdat ie op een spiraalveertje stond, kon ie je hem laten wiebelen. Wanneer alles er ingehangen was, werd de glanzende rood met groene piek als pronkstuk erop gezet. Dan haalde ons pa nog het kerststalletje uit de kelder, welke hij een plaatsje op het dressoir gaf.
Ons moeder haalde op haar beurt ergens uit huis een bruin doosje tevoorschijn. Met daarin de beeldjes voor het stalletje, netjes in krantenpapier gerold. Soms kon je nog een stukje nieuws van jaren terug lezen. Als laatste van het ritueel werd plechtig het kindeke Jezus in het midden van de groep neergezet. De os en de ezel iets dichterbij, dan konden zij de pasgeboren ‘verlosser’ ook goed zien. Ik vroeg me in die tijd (halverwege jaren ’60) serieus af of het menneke het niet koud zou hebben, zo in zijn blote niksie.
Hoe ik eraan kwam weet ik niet, maar op een vroege morgen in december liep ik met zo’n stokje sterretjes door de kamer. Stiekem aan het geiservlammetje aangestoken door op een stoel te klimmen. Waarschijnlijk lagen die sterretjes klaar voor de naderende nieuwjaarsnacht, dan mochten wij die stokjes vasthouden. Dat was veilig, werd toen wel gezegd. Het was immers ‘koud vuur’. Dat dat helemaal niet waar kon zijn, drong pas tot mij door toen ik het in mijn bolle hoofd haalde om een beetje licht in het duistere kerststalletje te brengen. Ik liep naar het dressoir en hield zonder verder na te denken het stokje met knetterende sterretjes boven het kindeke Jezus. In de veronderstelling dat ie dat wel gezellig zou vinden.
U snapt het al, het ‘koude vuur’ viel op het alom aanwezige houtwol. Wat begon te smeulen. Van schrik deinsde ik achteruit. Wat nu? Op dat moment doofde in ieder geval wél het sterrenstokje, dus daar kwam geen gevaar meer vanaf. Echter het houtwol begon te gloeien, waardoor elk moment het papieren staldak in de fik kon vliegen! Wat moest ik doen???? Papa roepen? Proberen uit te blazen?
Vanuit de keuken kwam toen mijn oudere broer met een koffiekopje aanrennen, waarna hij een plens water over het beginnend vuurtje gooide, wat daardoor meteen uitging. Pffft, god zij dank.
Ik heb daar nog zeker een paar minuten vol ongeloof gestaan in mijn pyjamaatje. Hoe kon dat nou? Het was toch koud vuur? Mijn broer maakte intussen gauw alles droog en moffelde het geblakerde houtwol achter de schaapjes weg. Zodat onze ouders er niks meer van zouden zien. Niet dat we bang waren voor een pakske slaag (nooit gehad), maar meer omdat we anders met nieuwjaar geen sterretjes meer mochten vasthouden. En dat zou pas erg zijn!
Nee, die dag en later ook niet hebben we het bij ons pa en ma opgebiecht. Want we lieten het heus wel uit onze jonge koppies om dit ooit nog een keer te flikken. Je blijft geen geluk houden natuurlijk.
Niet dat dit voorvalletje voor altijd een grote domper op mijn kerstdagen heeft gedrukt. Net als ons pa houd ik gewoon niet van al die opsmuk, drukte of veranderingen in huis. Dat verplichte binnen zitten, op TV naar het circus van Billy Smart kijken, sjoelen tot er ruzie van kwam, pesten (kaarten) tot je merkte dat er weer eentje vals zat te spelen, en tot overmaat van ramp als kerstmaal de koude schotel (slaatje), die moeder de dag ervoor al helemaal opgemaakt en al in de koelkast had gezet. De slablaadjes en gevulde eieren zagen er dan niet bepaald vrolijk uit.
Nee, net als vele andere mensen kijk ik met die dagen ernaar uit dat het nieuwe jaar zo snel mogelijk mag beginnen. Op naar het voorjaar! Dus zou ik liever op Facebook lezen dat het nog zoveel dagen duurt dat de lente begint en de dagen weer langer gaan duren.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen bijna 3000 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
