Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Wat kan er nou toch gebeuren?
Als opa van een kindje dat in een hele grote stad gaat opgroeien, maak ik me af en toe toch wel een beetje zorgen. Zorgen over hoe dat straks zal gaan in het drukke verkeer. Dat jakkert daar maar door die straten heen, om zo snel mogelijk op bedoelde bestemming te geraken. En wanneer die kleine straks groot genoeg is, moet ze proberen heelhuids daar tussen te manoeuvreren.
In ons tamelijk rustige dorp maakte ik me als vader van 3 kindertjes vaak al zorgen. Kan je nagaan waar ik allemaal al bang voor ben als ons kleinkind zich in het drukke verkeer gaat begeven.
Soms denk ik terug aan de tijd toen mijn ouders zich druk zouden moeten maken over de veiligheid van hun kindjes in het verkeer. Ik weet bijvoorbeeld nog wel dat ik als klein menneke vaak zonder mijn moeder naar de kleuterschool liep. Oké, er waren bij lange na niet zoveel auto’s op straat als nu. En ik hoefde slechts 1 keer over te steken. De Prinses Irenestraat, waar om 7.00 uur vooral fabriekspersoneel uit kwam gefietst, verder zo goed als niets. En wie toch een auto voor de deur had, ging echt niet dat kleine stukkie met de toet-toet de kinderen naar school brengen. Nee, kleine stukjes deed je te voet, of anders met de fiets.
Maar goed, ik liep toen (1967) dus alleen naar school. Als ik nu (2022) bedenk ik wat er allemaal had kunnen gebeuren op die 250 meter lopen van de Pr. Hendrikstraat naar de Prinses Marijkeschool in de Prins Bernardstraat? Ik bedoel, maniakale autobestuurders en kinderlokkers waren er toen waarschijnlijk ook al wel. Misschien ver gezocht, toch denk ik dat ons moeder hier iets te makkelijk over gedacht heeft. Natuurlijk was ik ook weer niet het enigste kind op straat dat naar die school liep. Zeker niet in een vruchtbaar dorp als Drunen was in die tijd.
In de bossen bij Vinkel had de werkgever van mijn vader drie houten zomerhuisjes staan. Op inschrijving kon het personeel daar vakantie vieren. Op die plek was het geweldig. Geen verkeer, stille bossen, een grote vijver met kikkervisjes en op loopafstand een camping met zwembad. Vakantievierders in de Vinkeloordse huisjes hadden een aluminium penning (met daarin een grote letter V geslagen), waarmee toegang tot het campingzwembad werd verkregen. Op een dag waren een oom en tante op bezoek. Tante had haar jongere zusje meegenomen. Ongeveer net zo oud als ik.
Het was een zonnige dag. Wij wilden gaan zwemmen. En ik weet niet hoe en waarom, maar mijn herinnering daaraan gaat dat mijn oudere broer, dat zusje en ik gedrieën naar het campingzwembad onderweg waren. Em omdat ik geen zwemdiploma had (nog steeds niet) kreeg ik een alvast opgeblazen zwembandje om mijn middel mee. Ik denk dat ik op dat moment 6 jaar was, mijn broer en dat meisje een jaar of 8-9. Toch een hele verantwoording. Toen onze kinderen die leeftijd hadden dacht ik er geen seconde aan om ze zelfstandig naar het zwembad bij ons dorp te laten gaan.
Er is ons niets overkomen. Gelukkig maar. Dus toen we jaren later met een kameraad op Tienertoer wilden gaan, was ook dat geen enkel probleem voor onze ouders. En zeg nou zelf? Wat kan een drietal jongens van 15 -16 en 17 jaar, die een dag met streekbussen rondtoeren in Noord-Brabant, nu eenmaal overkomen? Blijkbaar was ons vader vol vertrouwen dat wij ’s avonds op een redelijke tijd weer over de drempel zouden stappen.
Al rondreizend met de BBA-bus vroegen wij ons totaal niet af of onze ouders bezorgd over ons welzijn waren. Nee, wij hadden een bestemming in gedachten en die wilden we bereiken. Hoe laat dat ook zou worden. Dat was gelukt, echter hadden we niet zo op de tijd gelet. Dus was het op die zomerdag al aardig donker toen wij drieën uiteindelijk op het Raadhuisplein onze tienertoerdag beëindigden. Alleen nog maar dat stuk naar onze buurt op ‘t Sempke lopen.
In die jaren had niemand een mobiele telefoon. Dus werden er onderweg geen selfies of berichtjes gestuurd. En omdat wij thuis niet eens vaste telefoon hadden, kwam het ook niet in ons op om vanuit een telefooncel even te laten weten waarom we zo lang wegbleven. Heel die dag waren wij voor het thuisfront van de radar. Ik had geen idee of onze ouders bezorgd waren geweest. Toen we ’s avonds tegen elven bij het voetbalveld achter het Shellpompstation mijn zichtbaar opgeluchte vader ons tegemoet zagen fietsen, besefte ik me pas dat er aan het eind van die dag thuis twee mensen behoorlijk ongerust waren geworden.
Ik weet heus wel dat mijn vader en moeder bezorgd over ons zijn geweest, maar we zagen dat niet altijd aan ze af. Misschien dat ik daarom die blije reactie van mijn vader (“Hèhè, daar zijn jullie eindelijk!”), nog zo goed voor de geest kan halen.
En nu ik na zoveel jaren er nog eens over nadenk mag u best weten dat, na het opnoemen van bovenstaande voorbeelden, die reactie van ons pa mij best wel goed doet.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen bijna 3250 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
