Column Jack Thomassen: De echte-doe-het-zelver

Als het op klussen aankomt, mag ik wel zeggen dat ik een echte doe-het-zelver ben. En dan bedoel ik niet dat ik een superhandige stukadoor ben, of een doorgewinterde elektricien of iets van dien aard. Nee, meer van ik-doe-het-liever-zelf. Waar ik mee wil zeggen dat ik niet gauw om hulp van andere mensen zal vragen. Enkel als er iets moet gebeuren wat ik met mijn eigen 2 handen niet afkan, of erger, helemaal geen kaas van heb gegeten.

Bovendien moet ik toegeven dat ik niet echt een kalmte bewarend iemand ben. O ja, en als het tegen zit moet ik dat echt even van me af mopperen (lees: schelden). Maar maakt u zich alstublieft geen zorgen. Mocht het onverhoopt toch nodig zijn om een handiger iemand erbij te roepen, kan ik me heus wel gedragen, en me schikken in een knechtenrol.

Toen onze kinderen op een gegeven moment belangstelling kregen voor de klusjes in en rondom het huis die ik af en toe opknapte en ook voor het benodigde gereedschap wat ik daarvoor gebruikte, wist ik heus wel dat het opvoedkundig verantwoord zou zijn dat zij ook alvast leerden hoe een hamer of schroevendraaier vast te houden. En dat iemand hen vertelde wat het verschil is tussen een waterpomptang en een combinatietang.

Ach, dacht ik, dat komt allemaal wel een keer… als ze wat groter zijn. Dus stak ik daar weinig tot helemaal geen tijd in. Liever ging ik door, zodat het karwei zo snel mogelijk af zou zijn. Met als gevolg dat de kinderen helemaal niet meer kwamen kijken, want ik liet ze niet of nauwelijks meehelpen. Laat staan dat ze een klein beetje uitgelegd kregen hoe bijvoorbeeld een decoupeerzaag gebruikt moet worden.

Ook voor het meehelpen met sjouwen, afbreken, opruimen en materiaal kopen dacht ik er niet aan om hen te vragen. Want zo liep er niemand in de weg (of kwijt in de bouwmarkt), zodat mijn klus vooral gauw klaar kon zijn. Tja, af en toe leek ik wel een één-mans-bedrijfje.

Tot op een dag ik toevallig één van mijn buurmannen met zijn kleine zoontje zijn huis uit zag lopen richting garage. Beiden uitgerust met overall, werkhandschoenen en gereedschap. Zo te zien waren ze van plan om de in de garage opgestapelde stapel boomstammen te lijf te gaan.

Ik besloot de werkzaamheden van vader en zoon vanuit mijn huiskamer te bekijken. En wat ik al vermoedde, gebeurde dan ook. Het kleine manneke liep regelmatig zijn vader voor de voeten, probeerde af en toe zelf een flinke tak korter te maken met een beugelzaag en wist, door verkeerd te stapelen, ook een keer de kruiwagen om te laten kukelen. Tot mijn verbazing echter, verloor buurman geen enkele keer zijn geduld en deed zijn zoon voor hoe hij het gereedschap moest hanteren en het hout stapelen beter kon aanpakken.

Het bleef niet bij die ene keer. Vrijwel altijd als die buurman iets ging ondernemen, nam hij zijn kleine assistent op sleeptouw. Veel woorden waren daarbij meestal niet nodig. Natuurlijk ging niet alles zomaar meteen goed, maar steeds meer werd het een op elkaar ingewerkt team. Goed, toen het jong ging puberen zag ik bij hem wel eens afgezakte schouders (geen zin) en iets wat op woordenwisselingen leek (beter weten), maar uiteindelijk werd er altijd samen gewerkt.

Zonder het zelf te beseffen leerde buurman mij een lesje. Toch heb ik er uiteindelijk niet zo heel veel mee gedaan. Op enkele op één hand te tellen pogingen na. Noem het gerust zwak, ik weet het wel. Het zat er gewoonweg niet in. Zo bleef ik dus in mijn eentje aan klussen beginnen, en ook in mijn eentje afmaken. In de schuld hebbende wetenschap dat onze kinderen een keer op zich zelf zouden gaan wonen en met nauwelijks opgedane kennis van zaken dingen in hun huis moesten opknappen.

Na een aantal jaren (wat vliegt de tijd toch) is dit de stand van zaken: alle drie zijn ze minstens 1 keer verhuisd. En blijkbaar zijn zij, in tegenstelling tot hun vader, verre van verlegen om de hulp van anderen in te roepen. Soms een echte vakman voor het specialistische werk, soms klussen ze geheel op eigen initiatief (ik begin er gewoon aan en al doende leer ik wel) en soms wordt pa gebeld met de vraag of ik even kom helpen of anders mee wil denken. Wat ik natuurlijk heel graag doe.

Dit voorjaar hadden wij thuis het plan opgepakt om de achtertuin opnieuw kindvriendelijk in te richten. Voor onze kleinkinderen en af en toe oppaskindjes. Daarbij werd het oude houthok afgebroken en een nieuw afdak geplaatst. Onder lichte druk van ons Rian heb ik dat kleine bouwwerk samen met oudste zoon gezet. Want ja, ook ik word er nu eenmaal niet jonger op.

Wilt u weten of die klussen bij de kinderen thuis en bij ons in de tuin voorspoedig (en geduldig) zijn verlopen? Nou, het ging allemaal zo goed samen, dat we voor de grap hebben overwogen om een familieklusbedrijf te beginnen, hahaha. En weet ik nu dat zelfs ik niet te oud ben om iets te leren.