Column van Jack Thomassen: ‘Het had verboden moeten worden’

Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij in 2023 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat ‘Het had verboden moeten worden’.

Lekker, hoor. Al die verschillende droplikeuren die er te krijgen zijn. Zoals bijvoorbeeld Dropshot. Maar ook de hoestdrank van de Kruidvat, die lust ik ook wel. Wie echter ooit het dropdrankje van de toen in Elshout wonende (oude) dokter Verhaak heeft geproefd, weet het: er zal waarschijnlijk nooit meer zo’n lekker goedje de smaakpapillen passeren, als die wij vroeger maar al te graag innamen. Daar hadden we zelfs wel een nephoestje voor over.

Vroeger sloop ik thuis stiekem en heel voorzichtig de kelder onder de trap in, om gauw een slokje van het super lekkere drankje achterover te slaan. Goh, dan moest ik me echt inhouden om niet de hele inhoud soldaat te maken. Want stel je voor dat ons moeder erachter kwam dat één van haar badravers het flesje heimelijk leeg geslurpt had? “Ge wit waor de matteklopper hangt, hè?”, dreigde ze.  Ja, dat wisten we wel! Ons moeder kon me toch meppen, jongen! Oei, oei, oei! Maar enkel en alleen op de matten uit de keuken en de voorkamer, hoor. Ons ma sloeg ons niet.

Naast dat dropdrankje hadden wij ook een fles levertraan. Ons ma hadden ze wijs gemaakt dat dat gezond voor kindjes was: “Hup, mundje open en slikken dè spul! Dè is goed vur jou.” Bwèèèch! Wat een smerige rommel was dat, zeg. Gelukkig stapten we later over op die doorzichtige levertraancapsules. Die moest je echter niet doorbijten, want dan had je alsnog die vieze smaak. Op dezelfde kelderplank met drankjes, lagen ook anijsblokjes. Dat leken net suikerklontjes, verpakt in een langwerpig oranje doosje. Die waren niet om te snoepen, maar om in warme melk op te lossen. Dat hoefde voor mij niet zo.

En toen moesten we ineens meer vitamine-C binnenkrijgen. Dus stond er naast het geliefde hoestdrankje en de beruchte levertraanpillen, ook een potje met gele tabletten. Die hadden heel passend een Citroensmaak. Terwijl de kinderaspirine weer naar sinaasappel smaakten. Om het vooral niet door elkaar te halen, denk ik. Zo hadden we een heel arsenaal.

Ken je trouwens die reclame van KingCorn brood nog? Je weet wel, van dat kleine ventje dat met de deur en een koffer in de handen, tegen zijn vader zegt: “Dag pap. Ik ga bij Japie wonen. Die z’n moeder heeft lekker KingCorn.” Nou, dat wilden wij toen natuurlijk weleens proberen. Dus wij bij ons ma aan haar hoofd zeuren; “Haaa, maaa! Krijgen wij ook een keer KingCorn brood? Dat moet je wel kopen, hoor. Anders gaan wij ook bij Japie wonen.”

Aangezien wij soms strontvervelend ruzie konden maken, zal ze vast een keer gedacht hebben om voor ons een mooi koffertje te kopen en aan ons de keuze te laten….

Toch weer even terug naar het hoestdrankje van de oude dokter Verhaak. Dat maakte hij zelf. Onze held. Toen we groot genoeg waren, stuurde ons ma ons met de fiets op pad om bij de dokterspraktijk aan de Wolfshoek het één en ander op te halen. Dat stond dan op naam klaar in een houten kastje, met een glazen deurtje. Als er dan zo’n dropdrankje bij zat, was het een martelgang tot aan thuis. Want bleef daar maar eens vanaf.

Ja, jongens. Vroeger waren een hoop dingen veel lekkerder dan nu. Denk bijvoorbeeld aan salmiaklollies, Belga kauwgom (vooral die zwarte) en de geel/roze suikerspekkies. Maar die dropdrank van dokter Verhaak? Die was zó lekker, dat had verboden moeten worden!