Column Jack Thomassen: 'Stoere Mannenpraat'
Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij ook in 2025 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over 'Stoere Mannenpraat'
Mijn bovenste beste (over)buurman is verhuisd. Die operatie heeft nogal wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk hebben ze het voor elkaar gekregen. Want mensen, wat kan je door de jaren heen een hoop spullen verzameld hebben. Toch zien we hem nog af en toe in zijn 'oude' straatje. Om bijvoorbeeld in zijn garagebox nog wat dozen op te halen. Ons Rian zag hem daar al passend en metend een eettafel in zijn bestelauto proberen te duwen.
Het lukte allemaal nét niet. Rian wilde best meehelpen om de tafel alsnog in de wagen te krijgen, echter had ze een beter idee: 'Jack heeft vandaag toevallig een bus van de zaak bij. Zal ik hem sturen om samen met jou die tafel naar jullie huis te vervoeren?' Hoewel hij best een beetje eigenwijs kan zijn, stemde buurman toch in.
Eenmaal met de grote tafel op zijn plek, was er tijd voor koffie. Terwijl mijn maat daarmee bezig was, keek ik wat rond in zijn nieuwe huiskamer. 'De vrouw is vandaag buiten de deur,' hoorde ik hem zeggen vanuit de keuken. 'Ja, dat was me al verteld', was mijn antwoord. Mijn blik bleef intussen hangen bij een oud tafeltje, wat een enigszins versleten 'look' heeft. Ik wreef voorzichtig met vlakke hand over het grenen bovenblad.'
Zeg, vriend', zei ik. 'Dit tafeltje doet me denken aan een mooie grenen vloer die wij ooit in de kamer hadden liggen. Je weet wel, wat in sommige cafés ook ligt. Met van die lange planken. Echt, jongen. Ik was zo blij met die vloer. Maar net zoals dit tafeltje vertoonden zich na verloop van tijd de verwachtte slijtplekken.'
'Ja, dat snap ik', zei buurman. 'Waar je het meeste loopt, slijt zo'n vloer natuurlijk het snelste. Net als in een café. Ja, vind ik ook mooi hoor. Maar eeh, van die vloer weet ik eigenlijk niks meer. Hoelang heeft ie bij jullie in de kamer gelegen dan?' Nou... over dat antwoord hoefde ik niet lang na te denken.
'Ach man, je moest eens weten wat voor ellende die vloer tussen mijn vrouw en mij gebracht had. Ik mocht dan helemaal weg zijn van die cafévloer, ons Rian daarentegen, ergerde zich elke dag meer en meer aan die slijtplekken. Het moment van escalatie kon dan ook niet lang uitblijven.''
Op een dag kwam ik thuis van mijn werk en zag geen pannen met eten op tafel. Zelfs niet op het fornuis. Dus wist ik meteen dat het foute boel was.' Buurman herkende de situatie en knikte bevestigend dat hij er beeld bij had. 'Rian wees naar de kale loop van de zitbank naar de eettafel, en zo naar de keuken. Haar gezicht sprak boekdelen, ze was er klaar mee.'
Ik zette me schrap, want er gingen harde woorden vallen. "Nou moet je eens goed naar me luisteren, Jack. Ik heb écht geprobeerd eraan te wennen, maar NU ben ik het beu. Je kunt kiezen: DIE VLOER ERUIT... OF IK ERUIT!" Buurman keek op van zulke heftige woorden. 'Nou, dat is krachtige taal voor zo'n klein vrouwtje, niet? En? Wat zei jij toen? Dan jij maar d'r uit? Hahaha!'
Als een boer met kiespijn lachte ik een beetje met hem mee. 'Ja ja', zei ik. 'Wat denk je zelf? Maar ik moet toegeven, heel even dacht ik er inderdaad aan om dat te zeggen. Ik vond het zo zonde van die vloer. Maar jij weet net zo goed als ik dat wat jij zegt slechts stoere mannenpraat is.
Dus met pijn in het hart sloopte ik een paar dagen later de grenen planken eruit en legde er een laminaat vloer in. Met houtnerf en schuine randjes. Voor het plankeneffect, dat weer wel.''
En toen?', vroeg buurman benieuwd, terwijl hij naar de keuken stiefelde voor een tweede bakske koffie. 'Nou', antwoordde ik gelaten. 'Toen ik de maandag erop thuiskwam, stonden er gewoon weer pannen met eten op tafel. De rust en de vrede waren blijkbaar wedergekeerd in huize Thomassen. Buurman knikte opnieuw.
Hij begreep het allemaal.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
