Column van Jack Thomassen: Kijk eens wat ik vond op zolder

Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij net als in 2023 ook in 2024 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Kijk eens wat ik vond op zolder.

Bij ons op zolder staat een doos met een heleboel verjaardagskaarten, bidprentjes, valentijnskaarten, geboortekaartjes, beterschapswensen, en tja, ook condoleancekaarten. Van die laatsten een heleboel zelfs. Waarom ik ze al die jaren heb bewaard? Geen idee. Misschien om 'later' nog eens terug te kijken, denk ik. En dat later is blijkbaar nu.

Ik heb ze pasgeleden allemaal opnieuw bekeken, en stuk voor stuk ook de geschreven tekstjes gelezen. Een geboortekaartje van je eerste kindje, een valentijnskaart voor ons Rian, vakantiegroeten van de kinderen op schoolkamp. Ach, zoveel. En omdat ze niet op categorie liggen gesorteerd, schoten m'n emoties soms alle kanten op. 

De verjaardagkaarten voor onze kinderen, verstuurd door mijn vader toen hij in het ziekenhuis lag met leukemie, willen ze gelukkig graag als aandenken hebben. Dat heb ik liever dan dat die kaartjes ooit, met al het andere spul op zolder, in een grote container verdwijnen. Die onherroepelijk op een dag voor onze deur komt te staan, wanneer Rian en ik 'uit de tijd zijn'.

De beterschapswensen voor ons pa waren destijds natuurlijk hartverwarmend. Maar ze mochten helaas niet baten. Al gauw sloeg het ziektebeeld om naar 'kwaadaardig'. Toen hij in het ziekenhuis ook nog eens een dubbele longontsteking opliep, moesten we spoedig daarna definitief afscheid van hem nemen.

Tussen de vele condoleancekaarten van vrienden, kennissen, buren en familie, vond ik twee kaarten van verplegend personeel. Met sympathieke woorden over onze vader. Echt heel lief. Dat hij op de dagopvang zulke grappige verhalen over vroeger kon vertellen. En dat hij zo aardig en bemoedigend tegen andere patiënten was.

Eerlijk gezegd had ik toen totaal geen besef van hoe pa zijn dag in het ziekenhuis doorkwam. Tijdens de bezoekjes in de avond praatten we soms over wat de dokter had gezegd. Of over het weer. Maar vooral wilde hij weten hoe het met onze kinderen ging, op school of bij hun sportactiviteiten. Bijna nooit over zichzelf. Typisch pa.

Na zijn overlijden hebben we ervan af gezien om een afsluitend gesprek met de behandelend arts aan te gaan. Op dat moment zaten we vol met verdriet. Ik had er in ieder geval weinig behoefte aan. Zag er het nut niet van in. Achteraf gezien was er toch reden genoeg om toen iets uitgebreider met de verpleegkundigen op de afdeling te gaan praten. Spijtig.

Binnenkort wil ik die kaarten aan mijn zusje laten zien, en die moeilijke periode nogmaals ter sprake brengen. Waarschijnlijk is er bij mij door de jaren heen toch het één en ander in de vergetelheid geraakt. Door zo'n doos gevuld met kaarten, beschreven met lieve en troostende woorden, komen er vast weer gevoelige herinneringen boven.

Naast deze troostende en feestelijke kaarten, zitten er dus ook (nogal oude) valentijnskaarten. Daarin lees ik dat ik eertijds veel creatiever was in het bedenken van lieve woorden voor mijn lief. Volgens mij wordt het hoog tijd om daar weer eens iets aan te doen.

  Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden