Jack Thomassen uit Drunen schrijft columns en korte verhalen voor onze lokale site Heusden Nieuws. Regelmatig zal hij iets schrijven over zijn belevenissen en deze keer gaat het over De Leesbril
De Leesbril
Eigenlijk vind ik het nogal ongemakkelijk. Een bedrijfskantine binnenstappen waar je niemand kent en daar moet wachten tot de pauze voorbij is voordat ze je verder helpen. Met een beetje pech gaan die mensen als eerste jou aan zitten gapen alsof je de nieuwe CEO bent die alvast komt koekeloeren wiens neus je niet aanstaat en die je binnenkort eruit gaat kegelen. Heb je echter ook boterhammen meegenomen in een gewone Tupperwarebroodtrommel, net als zij, dan is het ijs meteen gebroken. Opeens ben je geen vijand meer, maar gewoon iemand die iets af komt halen. En doe je op zo’n moment je mond open en praat, krijg je ook zomaar spontaan een antwoord terug. Soms ongemakkelijk, toch valt het meestal allemaal wel mee en met een beetje geluk, is er nog wat te lachen. Met Tonnie bijvoorbeeld.
Iedereen aan tafel zit te eten. Een paar hebben er natuurlijk het hoogste woord, vooral als er een vreemde bij is komen zitten. De anderen luisteren en wachten tot de luide sprekers zich verslikken in te moeilijke woorden en duiken er dan als hyena’s bovenop. Het is haast overal hetzelfde. Macho- en haantjesgedrag. Intussen kijk ik over mijn broodtrommel heen wat voor types hier werken. Vlakbij een grote stad kom je vaak volksbuurtbewoners tegen. Hartstikke leuke mensen. Die zeker van een geintje houden. Het is buiten warm, daarom lopen er enkelen in een hempie rond. Vooral om te showen hoeveel en wat voor tatoeages er op hun lijf en armen geprojecteerd zijn. Er wordt tussen 2 boterhammen door gevloekt, op hun vrouwen afgegeven en stoer gedaan over kroegavonturen. Volwassen kerels, die onder elkaar voordoen alsof ze nog 20 jaar zijn. Nou, aan hun bierbuiken en kalende kruinen te zien, zijn ze dat stadium allang voorbij. Toch is het wel gezellig. Vooral toen Tonnie dus arriveerde. “Goeiesmiddááágs, Tonnie!!”
Met zijn kromme benen in bruine afgetrapte bouwlaarzen gestoken, klost hij door de kantine naar een vrij plekkie, schuin tegenover mij. De zware koelbox zet hij pontificaal op tafel en begint de inhoud uit te stallen. Een fles sinas, een half bruin brood, een nieuw pakje met vleeswaren en een kuipje met één of andere Johmasalade. Terwijl Tonnie zit te kauwen, zoekt hij naar een pen. Daarna neemt hij een schrijfblok wat een urenregistratie blijkt te zijn en begint hardop pratend zijn gewerkte uren te verantwoorden. In tegenstelling tot zijn collega’s, zit Tonnie vrij rustig aan tafel. Hij vloekt niet, zegt niks lelijks over zijn vrouwke en gaat volgens eigen zeggen nooit naar een café. “Nee, joh! Ik heb samen met het vrouwtje nog een kringloopwinkel naast dit werk. ‘k Heb thuis nog zat te doen, man!” Hij doet zijn petje af en veegt wat zweetdruppels van zijn kaalgeschoren hoofd. De getatoeëerde bovenarmen verraden zwaar lichamelijk werk. “Soms werk ik wel 20 uur in één dag. Echt waar! Ach, slapen doe ik wel als ik dood ben.” Dat vind ik wel een beetje teveel van het goede. Overdrijven is ook een vak.
Het schrijven gaat niet zo snel. Temeer omdat Tonnie echt wel moeite heeft om zijn pen te richten op het lijntje bij het juiste vakje. Zijn neus houdt hij beurtelings dichtbij het papier, dan weer iets verder er vanaf. Voor mij is het duidelijk. Deze meneer heeft een leesprobleem en wil daar nog helemaal niks van weten. Voor sommigen is het moeilijk te accepteren geen 20 jaar meer te zijn. Tsja, jongens. Join the club! Het is nu eenmaal een harde wereld waarin we leven. Life sucks! Maar iedereen weet vast wel dat er ergere dingen zijn, dan beseffen dat je gewoon een leesbrilletje nodig hebt. Dus neem ik mijn eigenste bril van mijn voorhoofd en schuif het ding richting de urendeclaratie van Tonnie. “Kijk eens hier, jongen. Probeer deze eens.” Hij laat zijn pen even los en pakt nieuwsgierig mijn bril van tafel. Hij bekijkt hem vanaf links. Hij bekijkt hem vanaf rechts. Waarna hij, enigszins wantrouwend naar mij kijkend, de bril voorzichtig om zijn voorhoofd heen vouwt en probeert te ontcijferen wat hij zojuist op papier heeft gekrabbeld. “WOOOOW!!!”, roept Tonnie geschrokken en kijkt de kantine rond, alsof ie zojuist water in wijn heeft zien veranderen. Duidelijk ondersteboven van zijn hervonden leesvaardigheid, lacht hij mij nu toe. “Hahaha, was da nou, joh?” Hij lijkt heel oprecht de indruk te wekken nog nooit een leesbril op zijn gok te hebben gehad. Grappig wel, eigenlijk. “Nou, Tonnie”, adviseer ik hem, “Ga vanavond maar gauw naar de Kruidvat of naar de Action en koop daar als de bliksem zo’n leesbrilleke. Zo te zien heb jij ook plus 1,5 nodig. Kan je daar gewoon kopen, hoor. Kost geen drol.” Hij bekijkt de bril nog eens goed en als de declaratie is ingevuld, schuift Tonnie de leesbril dankbaar terug naar mij. “Goh, das een mooi ding, man. Dat moet ik ook maar eens aanschaffen, denk ik.”
De andere mannen in de kantine hebben van heel het gedoe om de bril niks meegekregen. Die zijn nog steeds druk bezig met elkaar te imponeren en slappe klets uit te kramen. Maar…! Het kan net zo goed zijn dat ze heel goed weten dat er helemaal niets van waar is en Tonnie al die tijd een kleine act heeft opgevoerd en mij gewoon voor de gek heeft zitten houden. Want, zoals gezegd, volksbuurtbewoners houden nu eenmaal graag van een geintje. En dan kijken ze echt niet naar wie ze voor zich hebben. Nog niet al was het wél waar dat ik hier de nieuwe CEO was geworden. Tsja, zo kan je het dus ook bekijken.
Zie ook Facebookpagina: JACK WAS HERE columns en korte verhalen.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
