Jack Thomassen uit Drunen schrijft columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden Nieuws. zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat deze keer over leuren aan de deuren.
Als er één ding is, waar ik vroeger echt een hekel aan had, dan was het wel het jaarlijks terugkerende verkopen van jeugdtoto’s voor één van onze plaatselijke voetbalclubs. Och, jongen. Dat geleuter bij de mensen aan de deur, meestal ’s avonds na het eten. Had ik nog zo’n netjes en beschaafd verkoopzinnetje ingestudeerd; “Goedenavond, meneer/mevrouw. Zou u alstublieft mee willen doen met onze jeugdtoto?” Waarna ik dan hoopvol de reactie afwachtte. Soms wilde de klant eerst weten hoe zoiets werkte. Dan legde ik uit dat ze de opbrengst van die week moesten voorspellen. “Wie het raadt, of er het dichtste bij zit, wint de eerste prijs. Op één toto kan je 5 vakjes invullen, een kwartje per vakje. Vul je een hele toto in, kost dat slechts één gulden. Dus één mogelijkheid voor niks!”
Dat ritueel duurde ongeveer een paar minuten. En als ik dan dacht dat ik beet had, mompelde die m/vr doodleuk; “Mmmm, nee bedankt. Houdoe!” en deed zonder blikken of blozen de deur voor mijn neus dicht. Weer niks. Maar ik hield de moed erin, op naar de volgende deur. Echter volgde daar meestal hetzelfde als bij de vorige. Het was om moedeloos van te worden. Gelukkig kon je toen nog altijd op je familie rekenen; “Hoi, Jackie! Wè leuk dè gij efkes langskomt. Kom binnen, menneke.” De desbetreffende oom/tante/opa/oma kon natuurlijk niet om mijn zielige blik heen. Die zaten dus in de knip. Maar eerlijk gezegd, het was niet zo dat ik als een superverkoper door de wijk heen struinde. Want tsja, zoals in de eerste zin gezegd, ik had er nu eenmaal een hekel aan.
Na een ‘intensieve’ verkoopweek moesten we de verkochte toto’s en de centen bij onze leiders inleveren. Met mijn magere vangst stond ik dan bij leider Jan aan de deur. Om met loden schoenen naar binnen te gaan en onder meewarige blikken van mijn teamgenoten en leiders de kleine buit op tafel te leggen. Leider Bart keek mij dan aan, om daarna op bestraffende/stimulerende toon te vragen; “Hedde nie meer, Jackie? Of toverde de rest nu uit un hogen hoed tevùrschijn?” Nee, dat was natuurlijk niet zo. En dan plagerig: “Wilde gij toevallig nie un extra búúkske (boekje) vur de komende week?” Hij wist het antwoord al wel.
Blijkbaar zat er een doordacht plan achter die bijna dwangmatige totoverkoop: “Het is ook om de contributie zo laag mogelijk te houden, jongens. Denk daar aan, hè?” Nou, dat had ik er wel voor over. Alles om maar niet langs de deur te hoeven leuren voor die paar kwartjes.
Dat verkopen van toto’s werd van jeugdleden verwacht in de tijd dat ze in de junioren voetbalden. Dus ongeveer vanaf 12 t/m 19 jaar. Naarmate wij ouder werden, groeide het aantal gelijk denkenden gestaag. Logisch, vanaf de B-junioren zaten haast alle leeftijdgenoten wel in de puberteit. En alle ouders van toen en nu weten wat dit betekent: overal tegen aan schoppen en dwars willen liggen. Het enthousiasme was ver te zoeken. In de A-junioren kregen we zelfs een keer bezoek in de kleedkamer, van iemand van de totocommissie. De goede man had consumptiebonnen bij zich om uit te delen. Zijn wervende praatje om vooral de opbrengst van de totoverkoop enigszins wat op te schroeven, was eigenlijk tegen dovemansoren gezegd; “Zeg Bertus, kunnen we vur die bonnen ook bier krijgen in de kantine?”
Toen jongste zoon van de pupillen naar de junioren over ging, ben ik als leider/trainer met hem meegegaan. En na een paar maanden verscheen het onvermijdelijke bericht in het clubblad; DE JEUGDTOTO ging weer beginnen. Shit! Dat was ik bijna vergeten. Dus was je als leider niet alleen vader/moeder/opvoeder, veterstrikker, wakkerbeller, detective, vredestichter, Tomtom, mopperkont, probleemoplosser, taxichauffeur, schoolmeester en fietssleuteltjeszoeker, ook lid van de toto-opbrengst-politie. Man, man. Elke week was er wel één die vergeten was dat vrijdag inleverdag was. Moest je zelf ervoor zorgen dat die paar eurootjes en verkochte toto’s in het clubgebouw kwamen. Niet iedereen neemt altijd zijn telefoon op, waarna Sjakie op zijn fietske naar het andere eind van Drunen moest rijden, om bij zo’n stuk ongel… bij die jongen langs de deur te gaan. “Oh, sorry trainer. Ik ben het echt vergeten.” Waarschijnlijk sprak ie daadwerkelijk de waarheid. Want als hun kont niet vast had gezeten, vergaten ze die ook nog. Snotapen.
Toen uiteindelijk dan toch alles bij elkaar verzameld was, moesten de teamopbrengst en de toto’s naar de bestuurskamer gebracht worden. Daar zat secretaris Piet al klaar om met een ernstig boekhoudergezicht onze opbrengst tot op de laatste cent kloppend te tellen. Opgelucht kon ik dan terug naar de gezellige kantine. Voor een gratis bakkie koffie bij Toos, maar vooral om even aan de bar stoom af te blazen. Onderschat de taken van een jeugdleider niet, hoor. Het is echt leuk, echter op die toto-avonden kon ik sommige jongens wel achter het behang plakken…..
En op zo’n vrijdagavond zag ik hem ineens. De fotocollage had ik al wel eerder gezien, alleen hing ie toen nog ergens in het clubgebouw aan een muur. Nu stond ie ergens in een hoek. Op de grond. Toen de jeugdvoorzitter voorbij liep, rook ik mijn kans: “Frits, beste vriend, luister eens. In die fotocollage, daar in de hoek, daar zit de enigste teamfoto in ooit gemaakt, waar ik op sta! En nu ik die lijst op de grond zie staan, ben ik bang dat die vandaag of morgen in de vergetelhoek raakt en zomaar in de container zou kunnen belanden. Ik zou mij heel graag over die lijst willen ontfermen om thuis heel zuinig te bewaren.” Volgens mij verscheen er toen een blik op mijn gezicht, waar menigeen voor zou smelten en spontaan een vol boekje jeugdtoto’s bij mij had gekocht! Frits zwichtte en sindsdien heb ik de unieke foto’s in mijn archief. De foto van ons team, met leiders Jan en Bart, heeft natuurlijk een mooi plekje in mijn schrijfkamer.
Vanzelfsprekend houd ik ze niet alleen voor mijzelf. Kijk er maar eens goed naar. Wellicht herkent u zichzelf, of die buurjongen uit uw straat? Het is inmiddels 45 jaar geleden dat deze foto’s bij RKDVC zijn gemaakt. Het zijn de teams die omstreeks 1974 door dhr. Henk Mees werden getraind. Via Facebook heb ik al heel wat mensen blij gemaakt. Misschien u nu ook?
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
