Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden Nieuws. zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat deze keer over Altijd Houdoe
Mijn sleutelbos. Geen dag dat ik de deur uitga zonder. Dat zou ook niet verstandig zijn. Want tsja, als er niemand thuis is om de deur open te doen als ik de bos vergeten ben, heb ik een probleem. Dus controleer ik mijn jaszak haast wel 3 keer voordat ik naar buiten ga en check het nog één keer totdat ik écht besluit de deur uiteindelijk toch maar dicht te trekken. Hahaha, wat een gedoe.
Inmiddels zitten er lang niet meer zoveel sleutels aan. Die zijn er wel. Maar die andere zitten op een tweede bos. Want ik heb er dus nog één, voor op mijn werk. Daar ben ik zo’n beetje een sleutelbewaarder. Nee, ik werk niet in een gevangenis. Hoewel het bij ons wel aardig beveiligd is. Het is natuurlijk onnodig om altijd met een hoop sleutels over straat te gaan. Je broek zou er half op je kont van gaan hangen. En juist dat vind ik helemaal geen gezicht.
Kijk trouwens eens naar de sleutelhanger van deze bos. Die is al oud. Die heb ik al bijna net zo lang als ik ons Rian ken. Eehm… toen we ongeveer een paar maanden verkering hadden. Dus een jaar of 83 geleden . Die zat aan haar broek toen ze hem kocht. Inderdaad, bij de C&A. Goed gezien. Palomino staat erop, maar de letters zijn al aardig aan het verslijten. Onze verkering niet, hoor. Dat houden we nog wel nog eens 83 jaar vol.
Die hanger had ik dus al toen ik nog bij ons pa en ma in de Lisztstraat woonde. Ook toen was het heel verstandig om je sleutel mee te nemen, want zij waren regelmatig wandelen of fietsen in de Drunense duinen. Of naar hun volkstuin aan de Kasteeldreef achter LIPS. Mochten mijn broer of zusje dan ook niet thuis zijn, moest ik voor de deur wachten, of… over het schuurdak klimmen. Dan was ik in ieder geval in de tuin of in de schuur. Nog altijd beter dan voor jan lul op de stoep gaan zitten wachten.
Wanneer wij vroeger naar school gingen, of naar het voetballen bij RKDVC, of zomaar efkes buiten op het plein van De Wegwijzer spelen, konden we er op rekenen dat ons moeder altijd even naar buiten keek om ons uit te zwaaien. Maar dan ook altijd, hè. Bij ons allemaal. Op een gegeven moment was dat gewoon automatisch. Schuurdeur openen, fiets buiten zetten, sleutel in het slot, naar binnen kijken… en dan naar ons moeder zwaaien. Gingen we door de voordeur, dan stond ze daar te zwaaien. Klef? Nee, joh! Wat dat betreft was het gewoon een lieverd.
Tegenwoordig lijkt dat allemaal anders. Bij onze kinderen heb ik er dat jammer genoeg niet in kunnen slijten. Vaak stond ik voor het raam te wachten, deden ze de deur dicht, maar zwaaien? Bendegek? Hahaha! Nee, daar doen die van ons niet aan. Wel jammer, maar het is niet anders. Het enige (en belangrijkste) wat we er wel in hebben kunnen houden is… HOUDOE zeggen. Soms hoor je weleens: DOEI! Maar daar doet ons Sjakie niet aan, hè? Nee, ook dat houd ik nog wel 83 jaar vol. Want dat blijft net zoals vroeger bij ons thuis: Waar ik ga, of waar ik sta, het is altijd…. HOUDOE!
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
