Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over De Flop
De korte verhalen die ik schrijf, komen niet altijd zomaar vanzelf uit mijn figuurlijke pen gevloeid. Daarom klim ik soms de trap op naar mijn schrijfkamer om wat tussen mijn oude spulletjes van vroeger te neuzen en daar wat inspiratie uit te halen. En zie hier het resultaat: een paar van mijn schoolrapporten van de St. Paulusschool (tel. nr: 3594!), spaarpotjes van de Boerenleenbank (Rabobank) en schooldiploma’s, behaald op de jaarlijks gehouden sportdagen. Aan de datum te zien altijd in juni, dus aan het eind van het schooljaar. Ik vond die dagen altijd wel gezellig.
Aandachtig bekijk ik mijn resultaten uit de beginjaren ’70. Drie zijn er met een letter C bestickerd. Niet slecht. En toen vond ik dat ook wel goed genoeg. De competitie tussen de klasgenootjes was immers niet zo groot. Er werd in ieder geval niet gelachen als er iemand een A of een B als eindresultaat had. Toch wist ik blijkbaar in de 6e klas een letter D op mijn diploma te krijgen. Daar was ik echt heel trots op, dat mag u best weten. Ondanks dat het lang geleden is, kan ik me nog wel een paar wedstrijdonderdelen van die dag herinneren.
Die 60 meter snelloop ging mij sowieso wel goed af. Als juniorenclubkampioen van de plaatselijke atletiekclub (DAK) moest je wel een sprintje kunnen trekken. Met kastiebalwerpen had Ahmed buitengewoon ver gegooid. Verder dan de benodigde 44 meter om een E te scoren. Jammer voor hem dat er geen F op het formulier stond. Schouderklopjes van de jongens en vooral enthousiaste reacties van de meisjes waren zijn deel. Dat wilde ik ook wel. Waarna ik met een voor mij enorme zwaaibeweging de bal bijna alle vakken voorbij liet vliegen. Tot mijn grote verbazing plofte het projectiel in het E-vak. Op dat moment voelde ik mij eindelijk een keer bij de sterkere jongens horen.
Het meest bijgebleven is toch wel het hoogspringen. Daarvoor werd zo’n op wedstrijdformaat groot kussen gebruikt. Een echt schuimrubberen landingsmatras, van de atletiekclub. De hoogtes 95cm en 110cm werden door de meeste jongens wel gehaald. Met al dan niet de ouderwetse schaarsprong of, door hen die dit wel eens vaker hadden gedaan, met de rolsprong. Altijd wel stoer om dan lekker door te rollen op dat kussen. Op de hoogte van 120cm echter, beet bijna iedereen in het stof. Toch, aangemoedigd door de vele schoolgenootjes uit de lagere klassen, die op de rand van het kussen waren gekropen, lukte het een enkeling om die hoogte te bedwingen. Dus een E op de lijst.
Mijn eerste 2 pogingen waren al mislukt. Ik moest daarom iets anders bedenken om over dat verrekte touw te komen. Maar wat? Geen tijd meer om iets te verzinnen, want daar werd mijn naam genoemd dat ik aan de beurt was om te springen. Geconcentreerd ging ik klaar staan om een aanloop te nemen. Eigenlijk om een laatste beetje tijd te rekken. Maar opgejut door de kinderen op het kussen en door een ongeduldige juf, ging ik daar dan toch eindelijk. En misschien heel gek… alle beelden die ik mij van die sprong kan herinneren spelen vanaf toen alleen maar in slow-motion in mijn hoofd af.
Nog steeds niet wetend wat ik in godsnaam aan moest vangen om die 120 centimeters onder mij te laten, kwam ik bij het touw aan, zette met mijn rechtervoet stevig in het gras af. En daar ging ik, recht omhoog, mijn schouder passeerde rakelings het touw, en toen deed ik iets wat geen enkeling die dag nog had gedaan. In de lucht draaide ik mijn rug naar het touw, en nét nadat mijn kont eroverheen was, trok ik op het laatste moment mijn beide beentjes over de ‘eindstreep’. Met een plof landde ik op het grote kussen. Het touw was blijven liggen. En echt waar, iedereen was er heel even stil van. Maar daarna klapte zelfs de ongeduldige juf driftig in haar handen. “Bravo, Jackie!”
En daar stond ik op dat kussen. Totaal niet beseffend hoe ik 5 seconden geleden over dat koord was gezweefd. Als een waar Olympisch kampioen werd ik door al die kindjes toegejuicht. Natuurlijk deed ik heel stoer alsof deze sprong zojuist door mijzelf bedacht was. Maar het belangrijkste was dat er ook bij mij een E achter mijn naam genoteerd werd. Ook leuk; op de volgende training van de atletiekclub had ik iets om aan de trainer en de andere pupillen uit te leggen. Een heuse nieuwe techniek in het onderdeel hoogspringen! Dan kon ik meteen vragen of wij dat op onderdeel ook eens gingen oefenen.
Thuis had ik in geuren en kleuren over mijn hoogspringprestatie verteld. Mijn vader keek heel even vragend op van zijn bord met groentesoep, leek iets te gaan zeggen, maar bedacht zich blijkbaar. Geen idee waarom. De volgende dag, tijdens Studio Sport (ons pa noemde dat nog heel lang Sport in Beeld) kwam de desillusie. Tijdens atletiekwedstrijden kwam ook het hoogspringen in beeld. En wat denk je? Mijn nieuw bedachte sprong was helemaal niet zo vernieuwend als ik dacht. Ene meneer Richard Douglas (Dick voor vrienden) Fosbury was mij eerder op de Olympische Spelen van Mexico voorgegaan. Sindsdien heet zo’n sprong de FOSBURY-FLOP. Het is maar dat u het weet. Op dat moment vond ik Dick heel even een lul.
Niets dus om op de training of op het schoolplein over op te scheppen. Beetje kut, dat wel. Maar goed, die sticker met de letter D op mijn diploma had ik mooi in the pocket. En een paar leuke herinneringen aan vroeger, dat ook. Eens kijken, hoe zat het ook alweer met die Boerenleenbank? Daarvan kwam er toch een jongedame op school… met zegeltjes… die je in een boekje moest plakken… en iets met rente? Nou, dat komt vast een andere keer wel.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 2500 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
