Colum Jack Thomassen: De smeerlap van het dorp
Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij ook in 2025 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over 'De smeerlap van het dorp'
Op straat kwam ik van de week een oud-klasgenoot van de basisschool én van de LTS tegen. Tevens de keeper van een voetbalteam waarin ik ooit speelde, en de buurjongen uit de straat waar ik met mijn ouders woonde, voordat ik met Rian op kamers ging. En geloof het of niet, allemaal in één en dezelfde persoon. Ik noem maar beter niet zijn naam, want er zullen vast enkele lezers vermoeden dat dit verhaal uiteindelijk over hem gaat. Niet dus.
We hebben meer dan een uur staan kletsen. Vele onderwerpen kwamen voorbij. Zo ook mijn verhaaltjes op deze Facebookpagina. Hij leest ze weleens. 'Niet allemaal, hoor', zei hij. Maar met dat weleens ben ik al blij. Toen schoot mij te binnen dat ik af en toe moeite heb om een pakkende titel voor mijn verhalen te verzinnen. Op de vraag wat hem ertoe beweegt om zo'n verhaal te lezen, zei hij het volgende:
'Tja, Jack. Dat ligt eraan wat je erboven zet. Maar het klopt inderdaad dat een pakkende titel eerder triggert om jouw verhaal te lezen.' Met die feedback ging ik wat later huiswaarts. Om daar onderstaand verhaal op te schrijven. Met precies de juiste titel (zie boven) om zeker even te lezen. Spoileralert: het gaat gewoon weer over de schrijver van dit stukje. Sorry.
Het speelt af ergens halverwege de jaren '90. Toen onze kinderen dus nog klein waren. We waren op vakantie, zoals gewoonlijk in Nederland. Op een soort van bungalowpark in Limburg. Waar tevens een camping bij was. Met een leuke speeltuin voor de kinderen. Wanneer we van het zwemparadijs terug naar het huisje liepen, maakten we haast elke dag wel een omweggetje om onze kindjes daar even te laten spelen.
Op de één na laatste dag van die vakantie, bleven we extra lang in het zwembad en ook wat langer in de campingspeeltuin. En terwijl het kroost zich goed vermaakte op de familieschommel, begon mijn blaas intussen behoorlijk vol te raken. 'Nondeju', zei ik zachtjes tegen mezelf. 'Weer eens vergeten om na het zwemmen naar het toilet te gaan. Je wordt langzaamaan een oude man, Sjakie!'
Maar goed, een beetje camping heeft natuurlijk een toiletgebouw. En met wat geluk is het daar netjes en schoon. Zodat het niet hoogdrempelig is om gauw efkes een plasje te doen. Aan de buitenkant zag het er uit alsof het pas verbouwd was. Met veel kunststof platen in een kleurtje. Aan de binnenkant echter, leek de tijd stil te hebben gestaan. Geen witte tegeltjes overal, maar juist nog veel bakstenen muren.
Terwijl ik om me heen keek, zoekende naar een pisbak voor een snelle plas, viel mijn oog op een smal muurtje, met daarachter een soort van gootje. Ongeveer eenzelfde gootje als in de toiletruimte van een café, waar ik vroeger weleens kwam. Bij die goot stonden mannen schouder aan schouder te pissen. Omdat ik de kinderen niet te lang alleen wilde laten, besloot ik die snelle plas in dat zojuist ontdekte gootje achter te laten.
Vlug ritste ik mijn gulp los en 'goot daar de aardappels even af', zoals dat soms plat gezegd wordt. Het was toch nog best veel, dus keek ik eens naar links opzij, en ook eens naar rechts opzij. En toen boven mij, naar het openstaande raampje, om te zien dat er een dikke spin naar binnen was geslopen. Uuuuh, rilde ik, snel afronden hier en naar buiten.
Maar... en nu komt het deel waar de titel van dit verhaal op gebaseerd is: Mijn oog viel niet alleen op de flinke spin. Er hing iets tegen de muur. Een stangetje met een ronde kop met gaatjes. En toen zag ik pas de bijna onzichtbare drukknop van.... DE DOUCHE! Ooooooh, niet te geloven, jongens. Stond ik me daar toch in de douche te plassen! Weliswaar de douche om het zandbakzand van de kinderen af te spoelen, maar toch. Wat smerig.
Gelukkig was er al die tijd niemand in dat deel van de toiletruimte te zien geweest. Dus had ook niemand mijn stomme blunder hoeven te aanschouwen. Mezelf kapot schamend, borg ik vlug mijn bewijsmateriaal weer op. Drukte daarna de knop voor water hard in om alles wat tegen mij gebruikt kon worden, weg te spoelen.
Met een kop als een rode biet verliet ik schielijk het gebouw, om me ongemerkt weer bij m'n kinderen te voegen. Die hadden intussen natuurlijk niets doorgehad. Vastberaden besloot ik op dat moment het voorval voor iedereen te verzwijgen. Want je weet immers maar nooit. Voor ik er erg in heb, kom ik in m'n woonplaats oud-klasgenoten tegen, of voetballers waar ik ooit wedstrijdjes mee speelde.
En wat denk je van de mensen in onze buurt? Dezelfde buurt als waar ik destijds met mijn ouders heb gewoond. Nee, voordat je het weet heb je hier een stempel opgedrukt gekregen. Zoals bijvoorbeeld, hou je vast... DE SMEERLAP VAN HET DORP.
Nou, als dat geen pakkende titel is voor een verhaal dat je
zeker even moest lezen?
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
