Column Jack Thomassen: Franske
Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Franske
Er was gebeden en gehoopt. Kaarsjes opgestoken en heel veel aan het oude mannetje gedacht. Allemaal vergeefs. Want op een dag kwam het slechte nieuws. Buurman Franske was overleden. Toch nog plotseling, zoals dat dan heet. Zijn lieve vrouw werd aan alle kanten gesteund. Natuurlijk door haar kinderen, maar ook de buurt stond voor deze buurvrouw klaar. Ach, het was best triest. Ze waren immers al zó lang bij elkaar. Samen veel meegemaakt en moeten doorstaan. Maar ja, als onze lieve heer het vindt dat het je tijd is?
Iedereen in de straat kende Franske, het gepensioneerde boerke. Met zijn door hard werken getekende gezicht. Hij had nog een stukske land op de hoek Zwaluwmoersedreef/Kooiweg (vlakbij de Zeeg), waar hij lekker kon tuinieren en groenten verbouwen. Daar was ie vaak te vinden. En hij scharrelde hier en daar wat kachelhout bij elkaar, wat hij met zijn kleine rode Toyotaatje dan thuisbracht. Zo was ie altijd wel met iets bezig. Als je bij hen binnenkwam, leek het wel of je bij je eigen opa en oma op visite was. Opa zat aan de eettafel en voerde met het bezoek een gesprek. Oma stiefelde op en neer van de keuken naar de kamer om voor de koffie te zorgen. Zo’n lieve mensen.
Maar de onvermijdelijke dag was dus gekomen. Franske had het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Hij werd thuis in de kamer opgebaard. Dat had ik nog nooit eerder gezien. Maar vroeger was dat natuurlijk veel gebruikelijker dan nu. Ik wist niet beter dat overledenen in dat kleine gebouwtje bij het bejaardenhuis in ons dorp werden ‘bewaard’. Of in Nieuwkuijk, bij het crematorium. Tot de dag van cremeren of begraven. Hij lag er echt vredig bij. Dat zag ik bij mijn eigen moeder ook, alsof alle zorgen en pijn met het heengaan uit het lichaam waren getrokken. Zelfs de lichtjes opgezwollen neus (af en toe een borreltje) van Franske zag er bijna net zo gaaf uit als op hun oude trouwfoto.
Ter nagedachtenis was er een kerkdienst in de st. Lambertuskerk. Iedereen wilde daar natuurlijk naartoe. Echter kon Frans niet alleen gelaten worden. Ik vroeg me af of dat ook iets van vroeger was? Geloof werd toen heel intens beleefd. Maar volgens mij heerste er vooral angst dat niet het hiernamaals te wachten stond na overlijden. En dat Beëlzebub zijn duivelse dienaartjes stuurde om de ziel van de dode in te pikken. Dat dus daarom het lichaam nooit alleen gelaten mocht worden? Vroeger waren ze wel een beetje gek, hoor. En vooral bang (dat had dat verrekte geloof dus mooi voor elkaar).
Ik was zeer vereerd toen de familie mij vroeg of ik een uurtje of 2 bij Franske wilde blijven. “Doe net alsof je thuis bent. Pak maar wat te drinken, als je wilt. Of kijk op TV of er iets op is.” Heel lief allemaal, maar met een bakkie thee en een boek kwam ik de tijd wel door. Ik vond het een beetje ongepast om op dat moment naar dat stomme kastje te gaan zitten turen. Toen iedereen de deur uit was, was ik met Frans alleen in huis. De stilte in de met kaarsen verlichte kamer vond ik heel bijzonder. Dan besef je dat er in normale dagelijkse omstandigheden zo goed als altijd wel iets in de buurt is wat geluid produceert.
Af en toe keek ik op uit mijn boek. Wanneer ik ergens bij de buren iets hoorde vallen, of een krantje in de bus gedaan werd. Dan gleed mijn blik ook even af naar het bed waar de buurman op lag. Het is gek, maar als je lang blijft kijken, lijkt het wel of de dekens zachtjes op en neer bewegen. Waarschijnlijk omdat je dat gewend bent bent als iemand slaapt. Intussen tikte de klok aan de muur gestaag verder. Alhoewel ik daar geen enkel besef van had. Misschien moeten we dat allemaal eens meer doen: alle apparaten uitzetten en gewoon even van de stilte genieten.
Toen de familie vanuit de kerk thuiskwam, werd er belangstellend gevraagd of alles goed gegaan was? Dat vond ik eigenlijk wel grappig. Het beetje ‘leven in de brouwerij’ was volgens mij toch echt in de kerk te vinden. Niet hier. Het leek me trouwens ook beter om niet over kleine duiveltjes te beginnen, die erop uit waren om de goeie ziel van onze buurman te roven. De buurvrouw zou er misschien wel niet van kunnen slapen. Nee, uiteindelijk was het best bijzonder geweest om dit voor die mensen te doen. Inspirerend ook. Want mocht mijn tijd een keer gekomen zijn, weet ik nu al wel hoe het allemaal ongeveer moet gaan.
Onze kinderen heb ik al zo’n beetje op de hoogte gebracht wat ik wel of juist niet wil wat er met mijn oude lichaam gebeurt. Och, misschien had ik nog moeten zeggen dat ik eigenlijk ook wel graag heb dat ze mij niet zomaar alleen laten. Want hoewel ik niet gelovig ben en ook niet echt bang ben dat de duivel zal proberen mijn ziel toe te willen voegen aan zijn omvangrijke galerij, weet je het maar nooit.
Ach, wellicht heb ik in mijn (hopelijk) lange leven toch teveel spannende stripboeken gelezen?
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen bijna 3000 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
