Column Jack Thomassen: Het wandelend stratenboek
Het is niet iedereen gegeven om uit het blote hoofd te navigeren. In mijn geval bedoel ik daarmee dat ze mij op de zaak de weg op kunnen sturen naar een adres van een leverancier in, laten we zeggen Hendrik Ido Ambacht, waar ik heg noch steg weet. In eerste instantie zal ik dan zeggen dat ik daarvoor mijn navigatie aan moet slingeren, omdat ik vermoed op dat adres nooit eerder te zijn geweest. Eenmaal dichterbij in de buurt van bestemming, beginnen me steeds meer details op te vallen.
Details in de zin van: Hé, die fontein daar heb ik toch al eens eerder gezien? Of: O ja, langs deze provinciale weg zitten nogal wat nachtclubs. (Volgens horen zeggen dan, natuurlijk). De volgende keer echter, wanneer ik weer iets op mag halen bij een klant, ben ik opnieuw vergeten dat ik daar mogelijk al vaker ben geweest. Maar gelukkig is er voor warhoofden als ik iets moois bedacht. Lang leve de navigatiesystemen!
Een oudgediende bij ons op de zaak, begrijpt er helemaal niks van als ik dit vertel. Hij hoeft slechts één keer ergens te zijn geweest en hij vergeet de weg daar naartoe nooit meer. Alsof hij een wandelend SHELL-stratenboek en TomTom navigatiesysteem in één is. Hij staat dan ook meestal met zijn hoofd te schudden wanneer ik weer eens moet bekennen dat ik een bepaald reisdoel niet zonder TomTom of Google-maps kan vinden.
Hij lepelt overigens maar al te graag voorbeelden op, om aan te tonen waar hij zoal de weg weet. Ik citeer: 'Toen ik vroeger op de veegwagen zat, kwam ik vlakbij Beverwijk een keer een toen bekende Brabantse zanger tegen. Hij stopte, stak zijn kop met daarop zijn kenmerkende rieten hoedje uit het raam, en vroeg: "Goedemorgen, bent u een beetje bekend hier? Ik kom helemaal uit Waspik en moet naar Krommenie. Is dat nog ver?"
"Dan heb je geluk", antwoordde ik. "Ik ben aardig bekend hier, dus de weg naar Krommenie weet ik wel. Maar jou ken ik trouwens ook wel, hoor!" Zo te zien was die zanger blij verrast dat ie zover van huis herkend werd en ook opgelucht omdat hij nu gelukkig op tijd op zijn bestemming aan ging komen. ''O ja? Wat leuk!'', zei de zanger vriendelijk. ''Waar kent u mij dan van?''
''Nou, gij bent Jantje Koopmans'', ging ik in 't Brabants verder, want hij komt immers bij mij uit de buurt. ''Witte dè zelluf nie dan?'', grapte ik tegen hem. ''Ja ja, gij zingt altijd over Rode Rozen (door mij gekozen). Mijn vrouw veindt dè zo'n mooi liedje. Ik ok eigenlijk wel, maar dè zeg ik nie tegen heur. Dalijk wil ze van mijn ok zo'n grote bos rozen. Nee, daor beginne we nie aon, hahaha.''
'Een beetje beduusd keek Jantje mij zwijgend en afwachtend aan, want hij moest natuurlijk nog steeds naar Krommenie. Vast voor een schnabbel, denk ik. Toen heb ik tegen hem gezegd dat ie dezelfde weg moest blijven volgen en dan bij de rotonde links. ''Dan kom de vanzelf in Krommenie. Nou Jantje, houdoe war!''
Toen ie uit het zicht verdwenen was dacht ik er pas aan om een handtekening voor ons vrouw te vragen. Jammer, vergeten.'
Na zijn verhaal wendde mijn collega zijn blik weer op mij en herhaalde nog maar eens: 'Nee Sjaak, ik snap niet dat jij niet kan onthouden waar je allemaal bent geweest. En het is zo makkelijk.' Waarna ik opnieuw toegaf: 'Ja, Tiny. Je hebt gelijk, Tiny. Zoals altijd, Tiny.' Met de deurklink in zijn hand stelde hij mij gerust: 'Maar ik weet het goed gemaakt. Als je weer ergens naartoe moet en opnieuw de weg niet weet, bel mij maar. Dan zeg ik wel hoe je moet rijden.'
Na dat aanbod heb ik het telefoonnummer van die collega maar uit mijn hoofd geleerd. Altijd handig. Mocht u vanaf nu ook gebruik willen maken van ons wandelend stratenboek, laat me dat dan gerust weten. Dan zal ik dat nummer graag aan u geven. Of u slingert de navigatie aan. Dat kan natuurlijk ook. Kies zelf maar. Houdoe war!
