Column Jack Thomassen: 'Het wonder van Elshout'
Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij ook in 2025 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over 'Het wonder van Elshout'
Dit verhaal lag eerlijk gezegd al een tijdje op de plank. En dat is niet zonder reden. Een stukje verderop in dit verhaal zal ik u uitleggen waarom. Intussen vertel ik over wat mij een keer opgevallen was, toen ik met Rian in het dorp Wijk en Aalburg was. Zoals u weet, ligt dat ten noorden van de bekende vestingstad Heusden. Maar dan wel aan de overkant van de Bergsche Maas.
Goed, daar gaan we dan.Wellicht wist u het niet eens. Ik kwam er ook per ongeluk pas achter, op het moment dat ik een stukje verderop in de straat op mijn vrouw stond te wachten, die even een testritje op een mogelijk aan te kopen fiets maakte. Toen ik op de stoep voor de fietsenwinkel postvatte, constateerde mijn timmermansoog wat alle Wijk en Aalburgers vast allang weten.
Wijk en Aalburg is voor mij zo'n dorp waar je niks te zoeken hebt, tenzij je er op een specifiek adres moet zijn. Of de bekende sluiproute wil nemen wanneer je de verkeersdrukte bij knooppunt Empel probeert te omzeilen. Ons Rian op haar beurt, had in de zoektocht naar een andere fiets, op het internet het adres van een fietsenwinkel in dat dorp gevonden.
Allemaal prima, maar laten we het bij het echte onderwerp van dit verhaal blijven. Terwijl ik dus stond te wachten, nam mijn timmermansoog het volgende waar: de toren van de Hervormde Kerk, die een tiental meters verderop staat, helt achterover! In eerste instantie leek me dat toch sterk. Maar nadat ik een paar keer met mijn ogen geknipperd had, wist ik het zeker.
Waarschijnlijk hoefde ik me geen zorgen te maken over het achterliggende schip, het gedeelte van de kerk dat direct tegen de toren gelegen is. Want mijn waarneming zal vast niet uit de lucht gevallen zijn. Elke inwoner van dit dorp weet dit natuurlijk al. Een vergelijking met de beroemde scheve toren van Pisa was een beetje ver gezocht, maar ik vond het wel een leuke.
Toen Rian even later met een tevreden gezicht de hoek om kwam gefietst, wist ik genoeg. Hier zat weer een nieuw te schrijven verhaal in. En ja, voor Rian dus een nieuwe fiets. Met een flink hangslot. Want dat heb je tegenwoordig nodig om je fiets fatsoenlijk verzekerd te krijgen.
Thuis gekomen ging ik meteen aan de slag om mijn ervaringen in Wijk en Aalburg op te schrijven. Echter na bovenstaande woorden, liep ik volledig vast. Dat gebeurt weleens. Geeft niks. De volgende dag kan ik meestal wel weer verder. Toch lukte dat toen ook niet. Dus kwam dit verhaal op de denkbeeldige plank (in concepten) te liggen.
Totdat ik laatst bij mijn neef op bezoek was. Hij is onlangs naar het centrum van Vlijmen verhuisd. Naar een soort van seniorencomplex. Met vanaf zijn balkon, uitzicht op de grote kerk van dit dorp. Toen de zon onder was gegaan, stak het silhouet van de kerk mooi af tegen de staalblauwe lucht op de achtergrond.
In een stilvalmomentje vertelde ik neef over het schuinstaande godshuis in Wijk en Aalburg. En over mijn vrees wat er kan gebeuren als zo'n toren toch eens in zou storten? Neef stak een nieuw gedraaid shaggie (sjekkie) aan en antwoordde: 'Witte gij nog dèt de kerktorenspits van d'n Elshout in '73 eraf gewaaid waar, tijdens een flinke sturm?'
Dat wist ik inderdaad nog wel, maar dat die kleine ramp al zó lang geleden was, kon ik me haast niet voorstellen. 'Jawel, hoor', vertelde hij verder. 'En ut waar un geluk bij un ongeluk, waant die'en spits flikkerde precies tûsen de kerk en dorpshuis 't Rad in. Ut waar un godswonder dèt er toen gin dooien zèn gevallen.'
Over die toevallige woordkeuze van een godswonder, moesten we beiden wel lachen. Vooral omdat Elshout een bedevaartsoord is ter ere van De Wonderbare Moeder. Hier wil ik nog graag aan toevoegen dat het herstel van de kerktorenspits in 1973 en uitbreiding van de Mariakapel in 2022 vooral door gulle donaties van inwoners tot stand kwam.
Tegen middernacht reed ik van Vlijmen terug naar m'n huis in Drunen. En nee, over de veiligheid van de inwoners van Wijk en Aalburg maak ik me niet zoveel zorgen meer. Die toren blijft voorlopig nog wel overeind. Hoop ik.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden.
