Column van Jack Thomassen: Pas op wie je binnen laat

Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij net als in 2023 ook in 2024 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over  'Pas op wie je binnen laat'

Ondanks het onheilspellende weerbericht en de naderende donkere regenwolken, waagde ik het toch om onze hond even uit te laten. Rian had me nog zo gewaarschuwd: 'Ga nou niet te ver! Voordat je het weet begint het te regenen en worden jullie zeiknat.' Maar ja, de hond wilde steeds nóg een straatje verder. 

En net toen ze aan de achterzijde van een openbaar gebouwtje zat te poepen, begon het plotseling harder te waaien. De daaropvolgende aangekondigde regen viel eerst met enkele druppels op mijn eigenwijze dikke kop, dus dacht ik onder een nog vol in blad staande eik een schuilplaats gevonden te hebben totdat de bui voorbij was.

Tja, soms kan je je lelijk vergissen. Van enkele regendruppels ging het al snel over in pijpenstelen en ook nog eens (kleine) hagelstenen. De eik ging mij niet genoeg bescherming bieden, dus zetten we snel een sprintje in, om bij de ingang van het gebouwtje onder het afdak meer beschutting te zoeken.

Op het moment dat ik me op die droge plek posteerde, stapte er een mevrouw door de openstaande voordeur naar buiten. Ze had de hagel op het dak gehoord en kwam checken hoe erg het was. Ze besloot haar vertrek huiswaarts nog even uit te stellen. Waarna ze, dit gezegd hebbende, omdraaide en door de klapdeuren van het halletje weer naar binnen liep.

De regenbui duurde en duurde maar. Mijn hond trippelde door de open deur het portaaltje achter mij in en ging daar vanaf de mat mij een beetje aan zitten staren, alsof ze dacht: Waarom sta jij daar nou onder dat tochtige afdak, terwijl je ook hier in dit warme halletje kan staan? 

Wanneer ik een stuk brutaler van aard was geweest, had ik gewoon gedaan wat mijn hond mij leek te adviseren. Dan had ik zelfs de klapdeuren open gedrukt en aan de aanwezige vrouw gevraagd of ik even binnen mocht wachten tot het buiten eindelijk eens ophield met regenen. 

Omdat het gebouw een openbare functie heeft en iedereen zich op elk moment daar welkom moet voelen, hoopte ik een spontane uitnodiging te krijgen om in de aula te schuilen. Toch denk ik dat de mevrouw dit al overwogen had, toen ze mij bij de voordeur aantrof. Desondanks snap ik best dat ze maar al te goed besefte dat ze helemaal alleen daarbinnen was.  

Wie mij goed kent, weet dat ik de vriendelijkheid zelve ben. En nimmer misbruik zal maken van de beleefdheid van andere mensen. Of diezelfde aardige mensen iets aan zou doen. Maar ja, dát wist die mevrouw natuurlijk allemaal niet. Dus snap ik ook het uitblijven van die uitnodiging wel. 

Want zeg nou zelf... je weet nu eenmaal nooit wat voor types je binnenlaat?

  Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden