Column van Jack Thomassen: Buikpijn

Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij net als in 2023 ook in 2024 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Buikpijn.

Ik geloof best dat u mijn stoelgang niet bepaald een fijn onderwerp vindt om zomaar over te praten. Nou, weet je wat? Zie het dan maar als een soort inleiding naar waar ik eigenlijk over wil vertellen. 

Over mijn stoelgang, mag u best weten, ben ik heel tevreden. Op werkdagen krijg ik 's morgens na het ontbijt en het scheren al snel het gevoel dat de grote boodschap zichzelf aandient.

En dat gaat (bijna) dagelijks zo. Ook op zaterdag wil ik graag op tijd uit bed, dus het doordeweekse ritme kan op die dag gewoon in stand gehouden worden. 

Op zondag echter, wil ik wat langer blijven liggen. Dan opstaan en de hond uitlaten, ontbijten en nog even tv kijken voordat ik toegeef aan de signalen vanuit mijn buik, dat het tijd wordt om het kleinste kamertje eens op te zoeken.

Op zondagmorgen kijk ik graag naar het programma van Rick Nieman. En als ik de Studio Sportuitzending met de Eredivisiewedstrijden van zaterdagavond deels gemist heb, omdat de slaap het weer eens gewonnen had, kijk ik die even terug. 

Tegen de tijd dat dit allemaal afgelopen is, kan het wel eens voorkomen dat er kleine buikkrampen beginnen op te spelen. Het is dan beter om die dan niet langer te negeren.

Laatst was het weer zover. De samenvatting van RKC Waalwijk-N.E.C. was bijna ten einde, toen een licht drukkende pijnscheut links in mijn zij waarschuwde dat ik mij maar eens moest losmaken van de bank en naar 't gemak moest gaan begeven. En vlug! 

Omdat het wedstrijdbeeld van RKC-N.E.C. nou niet bepaald leek te gaan kantelen in een gewonnen wedstrijd voor de Waalwijkers, hoefde ik de pauzeknop op de afstandsbediening niet in te drukken.

Verdere details van mijn toiletbezoek zal ik u besparen. Het resultaat zal wel duidelijk zijn. Toch wil ik even benoemen waar ik tijdens 'de zitting' aan dacht: Stel dat de drukkende pijnscheut links in mij zij iets anders betekende dan een aangekondigde grote boodschap? 

Mijn vader had immers vergelijkbare klachten, namelijk het zwevende ribsyndroom (pijn in de bovenbuik links- of rechtsboven). Niet iets waar je dood aan gaat, maar leuk is in ieder geval anders.

Gelukkig dacht ik er de rest van de dag niet meer aan. Temeer omdat de pijnklachten al gauw weer verdwenen waren. Maar toen ik 's avonds naar bed ging en half slaperig onder het dekbed kroop, kwam de pijn links in mijn bovenbuik ineens weer terug. Eerst slechts een klein beetje, echter toen ik iets ging verliggen werd het plotseling veel erger! Alsof er hard met een bezemsteel in mijn zij werd geduwd, zo voelde het aan. Ik vreesde meteen het ergste. Het zwevende ribsyndroom kon dit vast niet zijn. Dit was veel heftiger. Mijn blindedarm wellicht? Of... K? 

Voorzicht ging mijn rechterhand richting de pijnlijke plek. En wat ik voelde maakte mij bang. Ik voelde iets hards. Dat wel zo groot was als een golfbal. O, munne god, dacht ik...

De 'bult' voelde vreemd aan. Koud zelfs. Wat best raar was, als het onder mijn huid zat. Ik kneep er zachtjes in, echter voelde ik niet nog meer pijn. Ik besloot om mijn vrouw wakker te maken. Ging daarvoor rechtop in bed zitten, maar warempel... de pijn was ineens verdwenen! Wat gek! Snel klikte ik mijn bedlampje aan, waarna er voor mijn ogen een vreemd tafereel ontstond...

Door mijn gewoel in bed bleek hond Bo wakker geworden. Toen ze zag dat ik rechtop in bed zat, sprong ze ineens vanaf het voeteneind precies naar de plek waar mijn pijnlijke buik net lag. 

Ik keek toe hoe ze daar een roze hardplastic balletje in haar bek pakte, en toen terugsprong naar het voeteneind. Vanwaar ze mij aan ging zitten kijken, alsof het mijn schuld was dat ze haar favoriete speelgoedje kwijt was geraakt.

Op dat moment werd ons Rian wakker. Slaperig vroeg ze: 'Wat ben je allemaal aan het doen, Jack? Moest je alweer plassen? En waarom heb je dat licht toch aan?' 

Snel drukte ik het lampje uit. Het leek me zinloos om haar met dit verhaal uit d'r slaap te houden. Ze zou me, denk ik, voor gek verklaren. 'Nee, er is niks', antwoordde ik opgelucht. 'Ga maar lekker slapen. Welterusten.'

Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden