Heusdense Helden: Guusje van Gurp

174716_20251207_DRUNEN VRIJWILLIGERS_JST3925_5568x3712

Gemeente Heusden

In de gemeente Heusden wonen veel helden. Je herkent ze niet aan een rode cape of masker maar aan hun oprechte betrokkenheid en inzet voor anderen in de gemeenschap. Om deze vrijwilligers in het zonnetje te zetten deelt Heusden Nieuws.nl graag hun bijzondere verhalen. Een van die ‘Heusdense Helden’ is Guusje van Gurp.

Iedere woensdagavond is Guusje van Gurp uit Drunen vrijwillig aan de slag bij Eikendonk in Waalwijk. Op zichzelf is dat al bijzonder, maar Guusje is pas 12 jaar oud. Ze zit op het d’Oultremontcollege, heeft heel veel hobby’s en danst en turnt bij SHJ Drunen. Toch lukt het haar om wekelijks tijd vrij te maken om anderen te helpen. Dat maakt haar verhaal extra bijzonder!

Jongste vrijwilliger bij Mijzo Eikendonk
Ze is de jongste vrijwilliger van Mijzo Eikendonk. Tussen Guusje en de andere vrijwilligers zit al snel zo’n vijftig jaar verschil! Ze begon te helpen bij Eikendonk toen ze negen jaar oud was. Haar opa had dementie en was een bewoner van Eikendonk, hij is helaas twee jaar geleden overleden. Iedere woensdagavond ging ze destijds met opa naar de muziekavond. Guusje is een echte doener dus hielp ze al snel mee. Van de koffiekopjes opruimen tot het rondgaan met de bitterballen, Guusje doet het gewoon! Haar moeder Jesse legt uit: ‘’Het is met de paplepel ingegeven. Toen ze twee jaar oud was nam ik haar al mee naar ‘De Zandley’ in Drunen. Ik zag een oproepje voorbij komen om vrijwillig te helpen en dacht dat is leuk. Dus nam ik Guusje mee en zij vond het ook leuk om daar rond te dartelen. Dat bleef ze doen totdat ze naar school ging.’’

‘Gouwe ouwe’ meezingen

Ondanks dat opa er niet meer is bleef Guusje trouw helpen tijdens de muziekavond! Door Mijzo werd ze officieel benoemd tot vrijwilliger, met een contract en oorkonde! Dit was een verrassing voor haar verjaardag, geregeld door Mijzo. ‘’De bewoners begonnen zelfs voor mij te zingen’’, blikt Guusje terug. Samen met een groepje vrijwilligers haalt ze bewoners op om naar de muziekavond te gaan en brengt na afloop weer terug. Schenkt ze de koffie in, danst of knutselt met de bewoners maar is ook niet te beroerd om mee op te ruimen. Moeder Jesse verklapt dat dit thuis overigens niet altijd gebeurt. Inmiddels kent Guusje een hoop ‘gouwe ouwe’: ‘’Er wordt veel oude Nederlandstalige muziek gedraaid. Ik weet niet hoe de artiest dan heet of wat de titel is, maar als het liedje begint dan kan ik het vaak wel meezingen. Zelf luister ik liever naar hardstyle en hardcore. Maar laten we dat maar niet draaien tijdens de muziekavond’’, grapt Guusje.

Guusje vindt het niet moeilijk om vrijwilligerswerk te doen met mensen die dementie hebben: ‘’Ik heb het gevoel dat ze juist naar mij luisteren omdat ik jonger ben. Veel bewoners onthouden zelfs mijn naam, ondanks dat ik er alléén op woensdag ben. Dat is toch bijzonder! Soms kunnen ze wat bot reageren of boos worden maar daar schrik ik niet zo snel van, dan helpt een andere vrijwilliger of zorgmedewerker mij. Ik vind het gewoon erg leuk dat ik andere mensen blij kan maken.’’ Het vrijwilligerswerk combineren met school, sport en hobby’s is soms lastig. ‘’Als ik het heel druk heb met huiswerk dan gaat dat voor maar ik probeer ook in de tussenuurtjes te leren zodat ik ‘s avonds kan gaan helpen’’, legt Guusje uit.

Leuke en verdrietige momenten
Guusje maakt ook momenten mee die bijblijven: ‘’We organiseren ook een playbackshow, dan treden medewerkers en vrijwilligers op voor de bewoners. Ik playbackte ‘Engelbewaarder’. Na het optreden kwam er een bewoner naar voren om mij een roos te geven. En laatst kwamen we erachter dat een bewoner heel goed piano kon spelen. Niemand wist dat. Toen we terugliepen naar de groep vertelde hij dat hij muzikant was geweest. In Eikendonk staat een piano dus toen heeft hij prachtig voor ons gespeeld. Hij bleef maar doorgaan. Uiteindelijk moest ik zeggen, dit is echt het laatste nummer.’’

Er zitten ook verdrietige momenten bij. ‘’Zo overleed plotseling een bewoner van de flat ernaast, ze kwam ook regelmatig naar de muziekavond. Ze was nog best jong. Daar schrok ik wel van’’, legt Guusje uit. Haar moeder vult aan: ‘’We weten dat Eikendonk het laatste station is waar de meeste bewoners wonen, dat iemand overlijdt is verdrietig maar het hoort er ook een beetje bij. Daar blijven we samen goed over praten.’’

Of Guusje later ook in de zorg wil werken weet ze nog niet. ‘’Misschien wel. Ik vind het leuk om met mensen te werken en voor ze te zorgen. Maar wat ik écht wil worden, dat weet ik nog niet.’’