Verlies en rouw zijn voor de meesten van mensen herkenbare zaken. Ook kinderen en jongeren krijgen hier mee te maken. Op donderdagavond 13 oktober a.s. zal docent levensbeschouwing op het d’Oultremontcollege dr. Bill Banning een lezing houden over dit onderwerp.
Hij hoort regelmatig verhalen van leerlingen: over hun verdriet en hoe ze daar mee omgaan. De vraag is wat wij als volwassenen voor deze jonge mensen kunnen betekenen. Uit gesprekken (en ook uit onderzoek) blijkt dat zij zich regelmatig met hun verdriet alleen voelen staan.
Persoonlijke noot van de inleider: in de twintig jaar dat ik het Drunense werken mag voor basisscholen en op het d’Oultremontcollege ben ik (helaas, want niemand gun je dit verdriet) regelmatig geconfronteerd met rouwende jongeren. Tegelijkertijd heb ik gemerkt hoe waardevol het is om samen het verdriet en de soms rauwe rouw te delen en te dragen. Mijn verhaal heb ik dan ook grotendeels aan deze jongeren te danken en draag ik dan ook aan hen op.
De onderstaande uitspraak van een vijftienjarig meisje zegt vrijwel alles wat de inleider in zijn lezing wil bespreken.
“Mijn eigen ervaring is de uitvaart van mijn opa. Elk jaar op de overlijdensdatum heb ik het zwaar. Niet veel mensen weten dat. Ik vind dat het goed is om over de dood te praten, ook al lijkt dat niet altijd. Ik geloof niet in de hemel. Ik hoop er juist op”.
Hieronder worden de vijf punten kort uitgewerkt om u een idee van de lezing te geven. Het zesde punt bestaat uit een aantal voorstellen hoe om te gaan met rouwende jongeren om hen en elkaar tot steun te zijn.
Nogmaals van harte welkom, mede namens de werkgroep, Bill Banning
De zes punten van de lezing
“Mijn eigen ervaring is de uitvaart van mijn opa”. Vrijwel alle kinderen en zeker jongeren hebben al met de dood te maken gehad. Dat kan het overlijden van een opa of oma zijn, maar ook het overlijden van een huisdier of een kennis. Daarmee komen we aan punt twee.
“Elk jaar op de overlijdensdatum heb ik het zwaar”. De ervaring van een overlijden is vrijwel altijd ingrijpend voor een kind. Dat wil niet zeggen dat het per se dramatisch is, maar het is wel pittig en heftig. Daar komt nog iets bij. Zie het volgende punt:
“Niet veel mensen weten dat”. Veel jonge mensen geven aan dat volwassenen niet altijd weten van en rekening houden met hun verdriet. Uit onderzoek blijkt dat op basisscholen leerkrachten over het algemeen erg goed omgaan met het verdriet van kinderen. Maar op de middelbare scholen lopen nogal wat kinderen regelmatig met hun ziel onder de arm, omdat er te weinig oog en oor is voor hun verdriet. Het valt ook niet altijd mee om dat verdriet te zien, want ze lopen er meestal niet mee te koop. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is, dat ze er niet over willen praten, dat wij hen daarin niet moeten steunen…
“Ik vind dat het goed is om over de dood te praten, ook al lijkt dat niet altijd”. Het is dus van groot belang om proactief te zijn naar de kinderen en jongeren toe. Af en toe dit onderwerp aankaarten. Hoe, daarover wil ik straks met u van gedachten wisselen. Er gaat in elk geval veel in leerlingen om, zie ook de laatste zin van het citaat:
“Ik geloof niet in de hemel. Ik hoop er juist op”. Sommige mensen denken dat de jeugd oppervlakkig leeft en alleen in materiële zaken geïnteresseerd is. Zo’n gedachte zegt waarschijnlijk meer over het waarnemingsvermogen van die persoon dan over de jeugd. Veel leerlingen denken diep na over de dood en over wat er na de dood zou kunnen zijn. Over hoe verder te leven zonder oma, zonder lievelingshuisdier, zonder broertje of zusje, zonder vader of moeder. En regelmatig geven kinderen aan dat ze vermoeden dat er iets zou kunnen zijn tussen hemel en aarde. Althans, wanneer je goed luistert (natuurlijk zijn er ook heel wat leerlingen die geloven dat het met de dood ‘ophoudt’ en dat is natuurlijk ook prima). Zelf ben ik bang dat veel volwassenen niet goed luisteren naar deze kinderen, naar deze jongelui. Daar kom ik straks nog op terug.
Lessen voor het leven met de dood: wat staat ons te doen?
Als volwassene mogen we af en toe van betekenis zijn voor rouwende jonge mensen. Zonder volledigheid na te willen streven – dat is immers onmogelijk, want iedere persoon, iedere situatie is anders – wil ik graag toch enkele punten onder uw aandacht brengen. Allereerst is het van belang om als volwassene zelf eerlijk met rouw om te gaan. En wel met alle gevoelens en belevingen die daar bij horen: ontkenning, boosheid, intens verdriet, depressieve gevoelens en uiteindelijk – met vallen en opstaan – een stukje aanvaarding.
Door naar deze avond te komen laat u zien dat u rouw als levensthema serieus neemt en dit niet uit de weg gaat. En daar bovendien met elkaar over in gesprek durft te gaan. Dat is mooi en waardevol, want hoe zouden wij kinderen en jonge mensen kunnen begeleiden, wanneer we zelf dit thema uit de weg gaan?
Meer positief gesteld: kinderen en jonge mensen kijken – vaak zonder dat we het merken – heel intens naar ons als volwassenen om te zien hoe wij met levensthema’s omgaan. Zij kijken als het ware de kunst een beetje af…
Het moge duidelijk zijn dat ook uw ervaringen welkom zijn op deze avond. Alle aanwezigen krijgen een boekje met daarin de lezing en veel verhalen van jongeren over hun rouwbeleving (met hun toestemming uiteraard).
Locatie: Pastoor Vermeulenzaal – Raadhuisplein 2 – Drunen (naast de kerk)
Tijdstip: donderdag 13 oktober 2016 om 20.00 uur
Entree: € 2,00 (inclusief koffie / thee; bij binnenkomst s.v.p. te voldoen)
U kunt zich opgeven, telefonisch 0416-372215 (ma. t/m vrij. 9.00 – 12.30 uur) of via e-mail: [email protected]
U bent van harte welkom om deze avond bij te wonen.
