Jack Thomassen uit Drunen schrijft columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden Nieuws. zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en deze keer weer een nieuwe versie. De column gaat over Picknicken.
De jongste zoon van de oudste broer van ons pa was vroeger toch zo’n schattig manneke. Met zijn grote ogen en witblonde haarkes wond ie iedereen om zijn vinger. En daar hoefde hij niet eens zijn best voor te doen. Op camping Distelloo (bij Helvoirt), waar onze beide gezinnen een caravan hadden, beleefden we heuse avonturen en was het vaak heel gezellig. Onze kleine neef sjouwden we overal mee naartoe. Vooral in de speeltuin waren we veelal te vinden.
Op een dag hadden de vaders het plan opgepakt om met de kinderen een eindje te gaan fietsen. Niet te ver, een stukje door de Loonse en Drunense duinen en met een leuke tussenstop om de kleintjes even te laten spelen. Op een picknickterreintje langs de Margrietweg, tussen Helvoirt en Drunen. Dat veldje is niks bijzonders, gewoon een stukje gras met een paar picknickbankjes om daaraan te zitten en wat te drinken. Maar op de één of andere manier had onze oom zijn jongste zoon zó enthousiast gekregen voor het fietstochtje, dat ons neefje haast niet kon wachten tot we de tussenstop bereikt hadden. Het manneke begon er onderweg steeds opnieuw over, vanachter op de fiets bij zijn pa: “Hoe ver is het nog naar het picknickterreintje?” En 50 meter verder: “Zijn we er al bijna, bij het picknickterreintje?” En weer ongeveer 50 meter verder: “Oh, het lijkt me toch zó leuk, dat picknickterreintje!” Hij kon er niet stil van blijven zitten.
Wij gingen ons nu ook wel een beetje afvragen waarom ons neefje zo enthousiast was. Zou oom een verrassing voor ons uit een hoge hoed gaan toveren? Ik zag hem er goed voor aan. Springkussens waren er toen nog lang niet, maar aan het blije manneke te zien, konden we zoiets haast wél verwachtten. Inmiddels waren wij razend benieuwd geworden op wat er komen ging.
En uiteindelijk kwam het beroemde picknickterreintje dan toch in zicht. Echter, er was niks meer te zien dan de genoemde houten tafels met banken en een stukkie gras om op te spelen. Geen springkussen, geen poppenkast, laat staan een goochelaar met hoge hoed. Dit moest wel op een teleurstelling uit gaan lopen…
En dat werd het jammer genoeg ook. We reden met onze fietsen het veldje op, keken even in het rond en toen naar ons neefje, dat intussen met een heel beteuterd gezichtje en droevige ogen naast de fiets van zijn vader stond te simmen. Het manneke keek eens naar links. En keek toen eens naar rechts. Het huilen stond hem nader dan het lachen toen hij oom bij de hand pakte en met zachte stem vroeg: “Maar, papa… Waar is dat TREINTJE nou waar we in zouden gaan PICKNICKEN?”
Ochèrum, het manneke. Wat hadden we het met hem te doen. Oom Jan vooral! Als goedmakertje trakteerde hij bij De Drie Linden op Giersbergen op een lekker ijsje. En toen de kleine man ook nog eens de speeltuin in de gaten kreeg, werd het voor iedereen alsnog een hele leuke dag.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
