Jack Thomassen uit Drunen schrijft columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden Nieuws. zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat deze keer over ‘Levensgevaarlijk’
’s Morgens fiets ik weleens tussen schoolgaande kinderen, als ik iets later ben weggereden. En u weet vast wel, die fietsen gerust met minstens 3en naast elkaar. Op het Halve Zolenpad (fietspad tussen Drunen en Raamsdonk), kan het enigszins lastig zijn. Dan (fiets)bel ik even en gaan ze wel opzij. Ik mopper of scheld echter nooit. Dat heeft totaal geen zin en voordat je het weet, krijg je van ‘die jeugd van tegenwoordig’ een grote mond terug. Maar als die jongelui die stunten op de weg uithalen, wordt het knap gevaarlijk.
Normaliter rijd ik alleen heen en meestal ook alleen terug naar huis. Sjonge, jonge. Je moest eens weten hoe vaak er bijna-ongelukken gebeuren met een eenzame fietser op alleen al die rare kruising Putstraat/Grotestraat/Groenstraat (en het verlengde van die straten) in Waalwijk (laat staan met kinderen die met 2 of 3en naast elkaar fietsen). Gewoon omdat automobilisten geen geduld kunnen opbrengen wanneer ze richting huis rijden en soms harder dan 50 km/h (door de bebouwde kom), langs fietsers razen. Je hoeft maar een klein stuurfoutje te maken en ze ketsen je zo van je fiets af. Kom op, mensen. Ik wil ook graag naar huis. Maar wel helemaal heel, alstublieft.
Vrijdagmiddag, ergens in augustus 1973.
De route naar de technische school in Waalwijk was er één vol gevaren als je uit het rustige Drunen kwam. Ons ma was een paar dagen voor mijn allereerste schooldag nog wel meegefietst om de weg naar de LTS op het Vredesplein te wijzen. Bovendien zou op maandag oudere broer met me meerijden. In dat schooljaar moest je nog op het fietspad langs de A59 (Maasroute) rijden tot Baardwijk (nu Waalwijk-oost). Dat pad begon aan het eind van de Drunense Eindstraat, ging onder de ijzeren spoorbrug en onder het viaduct van die A59 door. Dan een stuk langs de snelweg, over de brug over het kanaal (levensgevaarlijk), vervolgens bij Baardwijk door die grote bocht naar beneden. Langs de schoenfabriek van ‘Van Haren’. Voorbij de Clemenskerk, bij de friettent van Wimke (nu ‘D’n Vergulden Érpel’) met de bocht mee naar links en dan rechts de Groen van Prinstererlaan/Grotestraat in. Bij de Putstraat links en dan uiteindelijk rechts naar het Vredesplein. Ons ma keek mij een beetje bedenkelijk aan: “Denkte dèt dè gaat lukken, Jackie?”
Vooral op de brug over het kanaal was het heel gevaarlijk. Je kunt het nu haast niet voorstellen, maar er liep echt een fietspad langs het toen nog versmalde stuk snelweg op de brug! En aan de andere kant ook, hè! Het verkeer jakkerde op 50cm van je fietske af langs je heen. Maar goed, grote broer reed met me mee, geen zorgen. Tot hij bij de friettent van de Maico een klasgenoot zag en hard ernaar toe reed. En weg was hij… Godverdomme, joh!
Bij de Putstraat lukte het maar niet om daar over te steken. Het leek wel of heel Waalwijk door de Grotestraat naar school of het werk ging. Dit brave menneke was toen echt geen held op de weg en vreesde zelfs te laat te komen op de eerste schooldag. PANIEK!
Gaandeweg werd je door het meerijden met klasgenoten wel wat brutaler. Alhoewel, wat o.a. klasgenoot Ad van Delft (van de SPAR op het Plataanplein in Drunen) wel eens deed, met de fiets aan de hand de A59 oversteken om door het Vooreinde een stuk af te snijden? Hahaha! Nee, dat durfde ik al helemaal niet. En waar nu een mooie fietsbrug ligt over het kanaal, daar lagen vroeger spoorrails en ijzeren platen die op sommige plekken los lagen. Daarlangs was het een stuk korter. Maar, ja. Ook al niks voor brave (lees: veel te bange) mennekes. Gelukkig werden de plannen om een nieuwe brug over het kanaal (bij Eikendonk) te bouwen eindelijk realiteit. Het smalle houten bruggetje voor de werklieden werd massaal gebruikt door de schooljeugd. En het scheelde nog eens een heel stuk fietsen. Iedereen was blij met de brug. Behalve één man… De wereldberoemde wegrestauranteigenaar Tutje Maas. De uitbater van het frietkot, tegenover café ‘de Westhoek’, had met de komst van die brug een stuk minder klanten. Het schijnt dat sommige van die klanten blijkbaar een stel lolbroeken waren, die aan Tutje vroegen of hij 20 frikadellen had. Die had Tutje wel. Waarna de goede man vlijtig ging bakken. En als die 20 snacks dan lagen te spetteren in het vet, zeiden die klanten doodleuk: “Geef mij er daar dadelijk maar 2 van, Tutje!” Piekenhoekhumor.
Van de week hoorde ik dat eerder genoemde kruising en een deel van de Grotestraat tot en met de Groen van Prinstererlaan in Waalwijk op de schop gaat. Ter bevordering van de veiligheid van de fietsers wellicht? Ik hoop het. Vooral voor die kindertjes en ouderen (zoals ik) die weleens twijfelen/bang zijn wie er daar nu voorrang heeft. En dat je bij de Jumbo (oude ÈmTé) niet meer door afslaande/inhalende automobilisten (lees: mafkezen) afgesneden of bijna aangereden wordt. Ik ben benieuwd!
Aan het slot van dit stuk moet ik toegeven dat wij vroeger vanuit school net zo goed met 3en naast elkaar reden en bij gevaarlijke kruispunten niet altijd voorrang verleenden. Tsja, wij waren immers toen ook jeugd van tegenwoordig. Het zal dus wel iets van alle tijden zijn. De jeugd ziet gewoon niet overal het gevaar van in, maar denkt helaas soms ook dat de hele wereld aan hen toebehoort.
Maar vroeger een grote mond opzetten tegen mensen die dat met 3en naast elkaar fietsen niet zo leuk vonden? Eeeh…. ikke nie hoor! Want zoals gezegd, ik was vroeger een heel braaf menneke. Echt waar. Dat geloof je toch wel?
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
