Column Jack Thomassen Zwemdiploma

Foto: Jack Thomassen

Jack Thomassen uit Drunen schrijft columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden Nieuws. zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat deze keer over Zwemdiploma

Ja, je mag mij gerust een verzamelaar noemen. Het meeste is voor velen dan wel ouwe zooi, voor mij hebben die spullen nu eenmaal emotionele waarden. Tussen de vele papieren en boeken ligt een tas. Een gewone plastic tas met enkele diploma’s en wat certificaten. Verdiend met sporten, school en cursussen. Al met al aardig wat. Niet dat je hiermee één of andere topfunctie kan binnenslepen hoor. Zoals ik al zei, ik vind het leuk om die dingen te bewaren en af en toe eens te bekijken. (Zo, hé! Had ik daar een 9 voor? Oh! En daarvoor een 5?) U mag best weten, het één is soms leuker terug te zien dan het ander.

Toch mis ik in deze tas een heel belangrijk papiertje. Eentje welke ik als kind eigenlijk als eerste had kunnen/moeten verdienen. Niet dat het gemis ervan mij ooit dwars heeft gezeten, of zo. Uiteindelijk ben ik de vaardigheid hierin alsnog redelijk tot goed gaan beheersen. Nee, het begon allemaal enigszins te wringen toen ons oudste kind de leeftijd bereikte waarop je zegt: “Het wordt eens tijd dat die kleine op ZWEMLES gaat. Als we volgende zomer weer een abonnement op het (Gemeentelijk) zwembad (nu zwembad Het Run in Drunen) nemen, zou het wel een veiliger gevoel geven als ze zwemmend naar de kant kan komen mocht ze in het diepe terecht komen.” Ik weet nu even niet of zij gedrieën het volgende eigenlijk wel weten; iedereen bij ons heeft namelijk een zwemdiploma, behalve…. hun vader!

Alles heeft een reden. Zo ook het ontbreken van zo’n diploma, uitgegeven door het Ministerie van Onderwijs en Wetenschappen. En het is niet dat ik mij ervoor schaam, het is gewoon altijd lastig geweest als je watervrees hebt en verplicht op zwemles moest: “Jackie, potver… Ben je nu alweer je handdoek/zwembroek vergeten? Ga maar gauw naar huis om er één op te halen.” En dat dan ons ma niet thuis was, geloofde de leraar waarschijnlijk maar half. Eerlijk gezegd heb ik als klein menneke op de Paulusschool haast nooit durven liegen. Mijn rode hoofd verraadde mij vrijwel meteen. Echter om mijn watervrees te verbergen, schroomde ik niet om allerlei excuses uit het GROTE smoezenboek op te lepelen.

Af en toe ontkwam ik er natuurlijk niet aan. Waarschijnlijk na een ouderavond, denk ik. Wanneer de juf ons pa en ma er op gewezen had, dat ik nogal eens probeerde onder de verplichting van de zwemles uit te komen. Ons ma zal daarna wel een tijdje attenter zijn geweest en erop toegezien hebben dat ik die verrekte handdoek en zwembroek mee naar school nam. Man, wat had ik er een hekel aan. Die haak onder je rug bij het rugzwemmen, je oren daarbij onder water, dat geblaf van badmeester Jan: “Zo kom je natuurlijk nooit uit het ondiepe gedeelte weg! Jouw klasgenoten mogen van de zomer wél in het diepe, hè.” Nou, als hij dacht dat ik dát zou willen, had hij het goed mis.

Gelukkig kwam er op een gegeven moment het Finse bad erbij. Een 50 meter bad, met deels een diepte tot 1.40 meter, zodat ongeoefende zwemmers als ik zich ook ergens anders dan in dat ondiepe bad konden vermaken. Hoewel ik heus wel kon zwemmen, badmeester Jan en zijn personeel daarentegen, waren onverbiddelijk mocht ik mijn gezicht achter het afscheidende hek durven te laten zien. Dan pikten ze je er zo uit: “DAT JONGETJE MET DIE BLAUWE ZWEMBROEK BIJ HET DIEPE… WIL JIJ WEER TERUG ACHTER HET HEK GAAN?” Dat was kei voor schut. Daar begon Sjakie niet aan. En ik was toch al zo verlegen (echt waar).

Er waren ook kinderen die met van die opnaai-emblemen op hun zwemkleding rond paradeerden. Met rode letters (of zwart of groen?) stond er dan DIPLOMA A op. Bij de grotere uitslovers… nee, dat is niet netjes… de meer geoefende zwemmers hadden er zelfs B en C op hun zwembroek staan. Blijkbaar had niet iedereen die emblemen, misschien iets van de zwemvereniging???? In ieder geval, de lagere school werd met succes afgesloten. Echter zonder zwemdiploma. Maar dat deerde deze landrot helemaal niet. Verre van dat.

Tot overmaat van ramp hadden ze het op de LTS in Waalwijk ook in hun bolle kop gehaald om de zwemles op het programma te zetten. Godver….. en daar begon het gesodemieter weer van voren af aan. De vergeetsmoesjes, toch weer die haak in de rug, het demotiverende commentaar van de badmeester: “Heb je alweer de kant vast? Dat wordt niks met jou, hè?”. Misschien kan je het je niet voorstellen, maar een verschrikkelijk drama vond ik het. Je moest eens weten hoe blij ik was als ik na die zwemlessen weer in de veilige warme klas van Jan Hesselmans zat, helemaal bovenin het schoolgebouw aan het Vredesplein. Ver weg van dat naar chloor stinkende Olympiabad.

Het is er dus nooit van gekomen, het behalen van dat (niet) begeerde zwemdiploma met al die belangrijke handtekeningen erop. Zoals van de Inspecteur van Lichamelijke Opvoeding, iemand van de examencommissie en de Staatssecretaris van Onderwijs en Wetenschappen. En met het wapen van het Koninkrijk der Nederlanden, met die stoere leeuwen ernaast en die woorden: Je Maintiendrai (Ik zal handhaven). Zeg, niets ten nadele van de immer tegen het water vechtende Zeeuwen, hún spreuk zou trouwens veel meer bij mij passen: Luctor et Emergo (Ik worstel en kom boven).

Ach, maakt u zich vooral geen zorgen, hoor. Ik verzuip heus niet zomaar. Zoveel lessen heb ik uiteindelijk wel gehad. Dat is dus wel goed gekomen. Trouwens, ziet u op de foto dat ik heel aardig kan deelnemen in het verkeer? En geheel gecertificeerd op een heftruck mag rijden? En dat ze bij de Koninklijke Landmacht blij waren dat ik weer burger werd? Hahaha, best leuk toch, al dat oud papier? Wie wat bewaart, die heeft wat.

Nou, als dat geen spreuk is die mij op het lijf geschreven is?

Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.

 

 

 

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen