Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij in 2023 regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Kalverliefde
Toen ik op een mooie lenteavond de mooie blondine bij het Oranjeveldje in Drunen tegenkwam, leek het wel of de rest van de omgeving in het niets verdween. Ik had alleen maar oog voor haar. Zij was op de fiets, ik te voet. Ik groette vriendelijk, zij groette terug. Waarna het voor mij bijna onmogelijke gebeurde…. Ze stopte, stapte af, en vroeg waar ik naartoe ging?
Natuurlijk kenden we elkaar al wel. We zaten vroeger in dezelfde schoolklas van de Paulusschool. Vanaf toen had ik al een oogje op haar. Maar of dat wederzijds was? Geen idee. En opeens stond ze zomaar voor me. Ik stamelde verlegen: “Ik loop richting huis. En jij?” Ze keek op haar horloge, waardoor ik dacht dat ze snel weer weg zou zijn, maar: “Het is mooi weer. Ik ga nog een stukje fietsen.”
Opnieuw keek ze op haar horloge. Toen vroeg ze: “Heb je zin om even mee te gaan? Heb je daar tijd voor?” Jongens! Ik wist niet wat mij overkwam! Dat ik dit zomaar mee mocht maken. Heel even waande ik me in de 7e hemel. Toch was het realiteit. Deze mooie jongedame van een paar straten verderop wilde met mij… fietsen. Waartoe ging dit leiden?
Binnen 1 minuut had ik mijn fiets opgehaald. Ik nam niet eens de moeite om thuis iets uit te leggen. Nee joh! Stel je voor, zeg. Dat zou alleen maar ingewikkelde vragen opgeleverd hebben. En dat was nou nét iets waar ik niet op zat te wachten. Niet dat ik ons Rian enige verantwoording af hoefde te leggen, hoor. Voor spannende ondernemingen als dit, had ik nog alle ruimte.
Terwijl we naast elkaar door de buurt fietsten, besefte ik dat we ons eigenlijk in gevaarlijk vaarwater begaven. Want stel dat we samen gezien werden? In principe was zij op dat moment ‘samen’ met Henk. Nota bene mijn jeugdvriend. En als ik had geweten dat die twee aankomende zomer nog samen gingen trouwen, had ik mij vanzelfsprekend helemaal niet op dit gladde ijs begeven.
Och, wat was het gezellig. We kletsten over van alles en nog wat. Ik kon het bijna niet geloven. Een half uurtje eerder liep ik nog richting huis, maar nu wilde ik nooit meer terug. Als we toen de wijde wereld in, en een mooie toekomst tegemoet waren gefietst, had ik dat helemaal niet erg gevonden. Ik besloot de zorgelijke gedachten van me af te zetten.
Plotseling stopte ze, om weer op haar horloge te kijken. Echter nu begon ze aan dat knopje aan de zijkant te draaien. Wat deed ze toch? Met haar innemende lieve lach keek ze me aan: “Ik heb mijn horloge een uur teruggezet. Dan kunnen we ongehinderd samen nog wat kletsen. Dat vindt je toch wel goed?” Ik smolt ter plekke helemaal weg. Ik was verliefd.
Dat extra uur vloog natuurlijk om. Ondanks dat we elkaar nog zoveel te vertellen hadden, kwam het onvermijdelijke moment dat ze toch echt naar huis moest, anders hoefde ze niet eens meer iets uit te leggen en volgde er wellicht huisarrest. “Nou, ik vond het heel gezellig, Jack. Houdoe hè. Tot morgen.” Waarna ze de straat uit fietste. Ik keek ze na tot ze om de hoek verdwenen was.
De volgende dag zeg ik ze inderdaad weer. Maar nu was het anders. De sprookjesachtige sfeer leek na een (voor mij) onrustige nacht spontaan verdwenen. Ik zwaaide naar haar, maar vriendinnen eisten haar aandacht op. Ze zag me niet. En omdat ik me niet echt een strijder in de liefde voelde, gaf ik de buikvlinders hun vrijheid weer terug. Waarna het gewone (saaie) leven mij weer in zijn macht kreeg.
De lente ging over in de zomer. Ik zag haar nog regelmatig. Maar nooit alleen, en al helemaal niet om spontaan samen iets te ondernemen. Ik vroeg me wel eens af of ik die bewuste avond wel echt beleefd had? En dat terugzetten van de wijzers van het klokje? Dat moest toch iets betekend hebben voor ons? Ik snapte er niets van. Toch durfde ik er niet naar te vragen.
Op woensdagmiddagen waren we vrij van school. Op zo’n middag speelde ik met mijn vriend Henk op het pleintje naast haar huis. Ze kwam naar buiten. Met haar vriendinnen. Om niet steeds in het zicht van argwanende ouders te bevinden, liepen we met z’n allen wat door de buurt. Langs het postkantoortje en de Wilhelminaschool. Tot we bij een pas gebouwd, maar nog niet helemaal klaar zijnde bungalow langs de Oranjestraat kwamen.
Tot dat moment had ik steeds een miniem sprankje hoop gehad op een voortzetting van die ene lenteavond samen met het mooie blonde meisje uit onze klas. Maar plotseling waren die woorden er. Vriendin tegen het blonde meisje: “Zullen we spelen dat jij en Henk gaan trouwen?” Wat iedereen blijkbaar een geweldig idee vond. Ik niet. Natuurlijk niet. Want IK wilde met haar trouwen. IK! IK! IK!
Ik durfde geen woord uit te brengen. Want daarmee zou ik niet alleen haar verraadden, maar mijzelf ook. Naar mijn kameraad. Dus zweeg ik tijdens de kinderlijk in elkaar gezette ‘huwelijksceremonie’. En keek machteloos toe hoe vriendin vanachter het provisorische ‘altaar’ (een achter gelaten behangtafel) vriend Henk en mijn onbereikbare liefde in de echt met elkaar verbond.
Wat was dit voor dwaas spel dat hier werd gespeeld? Waarom was ik het niet die met haar ging? Nu droeg verdorie ‘die ander’ haar ring. Waarom leek het op die ene avond nog zo echt? En wat deed ik daar in godsnaam nog op die ellendige plek? De wereld om mij heen hulde zich in dikke mist. Die avond lag ik stil huilend in mijn bed.
In mijn kinderjaren had ik nog nooit van kalverliefde gehoord, maar vroeger of later kom je erachter; de eerste keer doet zoiets zeer.
(Geïnspireerd door het lied Kalverliefde van Robert Long)
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 4250 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
