Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij in 2023 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Kras verhaal
Drunen 1966. Kleuterklas Prinses Marijkeschool:
Onze juf klapt luid in haar handen. Ze gaat ons iets vertellen: “Er komt straks hier een meneer op bezoek. Die komt een klein onderzoekje doen. Jullie gaan dan allemaal in de rij staan, om aan die meneer je onderarm te laten zien. Dan zet hij heel voorzichtig 2 kleine krasjes op je arm. Doet geen pijn! Is zo gebeurd! Komt allemaal goed, hoor.”
Zo moet het destijds ongeveer zijn gegaan in het lokaaltje, uitkijkend op het schoolplein en de zandbak. Maar hoe lief de juf het ook uitlegde, ze had het woordje ‘PIJN’ nooit moeten uitspreken. De meeste kindjes waren echter te verlegen, of beter gezegd, te bang om kenbaar te maken dat ze eigenlijk helemaal niet wilden dat er een man 2 krasjes in onze armpjes kwam zetten. Dus toen het moment daar was, gingen wij braaf in een lange rij staan om de ontblote onderarm aan die meneer te tonen. Tot grote tevredenheid van de juf was de klus bijna geklaard.…
Er was één ventje, dat ongemerkt steeds verder naar achter in de rij was geslopen. Maar zijn beurt kwam onvermijdelijk dichter en dichterbij. Terwijl zijn klasgenootjes gelaten krasjes lieten zetten, hield het manneke het intussen niet meer. Had de juf dat nou maar gezien, dan had ze hem even op de gang gerust kunnen stellen, voordat… het te laat was.
“NÉÉÉÉ!!!!! IK WIL NIET! NÉÉÉÉ!!!!” En om zijn paniekaanval nog geloofwaardiger te maken, sprintte het arme jong als een kip zonder kop zigzaggend langs alle tafeltjes in de klas. Alsmaar gillend dat hij die krasjes niet wilde. De juf tevergeefs pogingen ondernemend de kip te vangen. Net op dat moment was ik aan de beurt. Maar terugkrabbelen durfde ik niet. De krasjes werden in mijn armpje gezet (aauw!). Ter plekke nam ik mij als 5 jarig manneke voor: Wanneer ik later groot ben, wil ik nooit geen krasjes meer in mijn arm!
Drunen 2002. Knusse huiskamer Chopinstraat:
Terwijl ons Rian op haar plekje van de 3-zitsbank een warme trui voor één van onze kindjes aan het breien is, zap ik met de afstandsbediening een beetje zenuwachtig van kanaal naar kanaal. Want ik heb haar iets mede te delen. Wat mijn vrouw natuurlijk in de gaten heeft. Zonder van haar breiwerk op te kijken, kaart ze het aan: “Zeg, Sjakske. Wilde gij misschien iets zeggen of zo? Ge zit nie echt op uw gemak, hè?”
Ik wist: dit is het moment om het haar te zeggen. Het was nu of nooit! Nou, ja. Morgen kon ook, maar nu leek het me beter. En waarom niet? Ik was eruit. Had er goed over nagedacht en mijn besluit genomen. Over een paar dagen zou ik alles gaan regelen. Slechts enkel mijn eega nog inlichten wat haar te wachten stond. De TV werd uitgezet. Ons Rian zette zich schrap…
“Eeh… tja”, begon ik voorzichtig. “Eigenlijk heb ik wel iets te zeggen, ja.” De breipennen hielden even op met tikken. “Eeeh, waarschijnlijk had je dit van mij nooit verwacht, maar… ik wil een tatoeage laten zetten.” Aan de blik van mijn vrouw te zien had ze blijkbaar een geheel andere mededeling verwacht. Zichtbaar opgelucht hervatte ze het vertrouwde ritme van het breipennengetik.
“Dè moete gij natuurlijk himmel zelf wete, jongen. Het is jouw lichaam en daor magde gij mee doen wè gij wilt, toch? Ge wit zeker al wè ge wilt laten zetten, en op welke plek?”
Ziet, er is niemand die haar man beter kent dan zijn eigen vrouw, dus knikte ik bevestigend. “Hiero.” En ik wees op mijn linker bovenarm. Opnieuw zonder van haar breiwerk op te kijken, vroeg ze plagend: “Ik hoef er zeker niet op te hopen dat je een liefdeshart met mijn naam erin laat tatoeëren, wel?”
Enkele weken later was het zover. Omdat ik dacht dat oudste zoon met zijn 13 jaar het vast interessant zou vinden om dit van dichtbij mee te maken, had ik hem gevraagd mee te gaan. En zoals tieners dat zo lekker onverschillig kunnen: “Mwoa, is goed.” Waarna we op expeditie gingen. Naar de tattooshop in Waalwijk. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik kon verwachtten. Ik bedoel, was mijn pijngrens hoog genoeg om uiteindelijk te kunnen zeggen: Pijn? Nee, joh. Geen centje.
Toegegeven, dat viel dus tegen. Op het moment dat de artiest met de naald van zijn tattoomachine in mijn arm begon te krassen, wilde ik eigenlijk meteen uit de stoel springen en net als mijn klasgenootje van de kleuterschool als een kip zonder kop door de shop gaan rennen. Gillend dat ik niet wilde. Net zoals ik mezelf had beloofd toen ik nog maar 5 jaar was. Gelukkig kon ik me beheersen.
Dat zou trouwens een beetje raar zijn geweest. Vooral voor mijn zoon, die naast me stond. Ik zocht zijn blik om pijn verlagende steun te vinden. Maar… waar was die nou gebleven? Ik keek eens in het rond. Was hij de winkel ontvlucht bij de gedachte dat er misschien wel bloed ging vloeien? Ik vond hem terug bij de ingang van de tattooshop. Nonchalant stond meneer met een schouder leunend tegen de deurpost. Zichtbaar hopend om op die plek gezien te worden. Bedankt, maat!
Terwijl ik wel een houtje kon gebruiken om op te bijten, kwamen er nog meer klanten binnen. Heel toevallig 2 bekenden van mij, man en vrouw. “Hé, Sjaak. Jij ook onder het mes, jongen?” Met een pijnlijke grimas begroette ik het stel. “Tja, zo voelt het inderdaad wel, ja. Alsof hij met een mes in m’n lijf zit te snijden.” Wat ik beter niet had kunnen zeggen, want blijkbaar is het not done om op te biechten dat het zetten van een tatoeage pijn kan doen.
Toen we klaar waren, kreeg ik er zalf op en folie omheen en dit advies: “Efkes met die arm niet onder de douche en op die plek en niet krabben. De huid moet eerst herstellen. Veel plezier ermee en misschien wel tot over een jaar of 5? Mochten tegen die tijd de kleuren verschoten zijn, wil ik hem graag opnieuw voor je inkleuren, hoor. Tot ziens.”
Nu mag u best weten, ik had me eerder al voorgenomen om niet meer dan één tatoeage te nemen. Toch nam ik ter plekke het zelfde, maar iets bijgesteld besluit als toen ik 5 jaar was: Wanneer ik later wijzer ben, wil ik nooit geen krassen meer in mijn arm.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 4500 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
