Colum Jack Thomassen: 'De Krantenbezorger'
Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij ook in 2025 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over 'De Krantenbezorger'
Bij ons twee straten verderop, zag ik een man en een meisje op de fiets dichterbij komen. Het kind en ook de man hadden een stapeltje in plastic verpakte folders op de pakkendrager gebonden. Ze stopten bij het hoekhuis naast het trapveldje, waarna die meneer een papiertje uit zijn broekzak toverde. Omdat mijn hond aan de zoveelste lantaarnpaal stond te snuffelen, ving ik enkele woorden van het korte overleg tussen de twee op. ‘En pap? Is dit het huisnummer waar ik zo’n mapje in de bus moet gooien?’ Waar ik dus uit op kon maken dat het een vader met dochter betrof.
Vader knikte van ja, waarop de dochter (ik schat 12 jaar) het bundeltje folders in de desbetreffende brievenbus deponeerde. Terwijl ik verder liep, zag ik dat ze rechtsomkeert hadden gemaakt en een stuk verder een andere straat inreden om daar uit het zicht te verdwijnen. Even later zag ik ze opnieuw, in de straat waar ik met mijn ouders heb gewoond. Ook nu weer hetzelfde beeld: pap met het lijstje en dochter deed het loopwerk. Ik had zo het vermoeden dat het meisje een soort van reclamefolder-bezorgwerk deed, en vader haar hielp met opstarten. ‘Je moet er wat voor over hebben, niet?’, zei ik enigszins complimenterend tegen hem. ‘Inderdaad’, antwoordde de man. ‘In de hoop natuurlijk dat ze er uiteindelijk wat mee doen!’ Ik knikte begrijpend.
Omdat onze twee zoons beiden ooit een krantenwijk liepen, en dat dat bij hen niet altijd ‘op rolletjes’ verliep, hielp ik (en ook hun moeder) regelmatig mee. Oudste zoon was eens bezorger van het Brabants Dagblad. En volgens mij ook het AD. In het begin ging alles prima. Dus gaven we hem ook een verdiend compliment. En ondanks dat we eigenlijk wisten dat we dat laatste niet al te vaak moesten doen, deelden we per ongeluk de volgende dag nog een schouderklopje uit. Wie kinderen heeft die heftig gepuberd hebben, weten inmiddels ook: daar kunnen die jongens of meiden niet altijd goed mee omgaan. Prompt de morgen erna dacht meneer zich het wel te kunnen veroorloven om een dagje ziek te zijn.
Het kan natuurlijk altijd dat zo’n kind zich niet goed voelt. Zeker wanneer ie door weer en wind en in alle vroegte (dus: slaaptekort) die kranten bij mensen in de bus moet doen. Maar wij als ouders herkenden het van eerdere ‘spijbelmomenten’. De jongen had even gewoon geen zin. Dat kan ook, snap ik best. Toch geloofde ik er niks van dat ie ziek was. Maar goed, je wilt je kind ook weer niet voor leugenaar wegzetten. Intussen zaten de lezers wel op hun dagelijkse leesvoer te wachten. Dus laadde ik de stapel kranten in onze auto, zette het ‘zieke’ jong ter navigatie op de bijrijdersstoel, en speelde ik voor krantenjongen-chauffeur. De klanten tevreden en wij hopend dat onze zieke de volgende dag ‘beter’ was.
Voor krantenjongen-chauffeur spelen deed ik wel vaker. Als het ’s nachts al stormde en flink regende, zette ik mijn wekker uit voorzorg op de tijd dat oudste zoon moest opstaan. Voor het geval dat ie het weer te slecht vond om zijn vroege klus uit te voeren. Echter toen het tijd was om de kranten te bezorgen en het weer er niet beter op was geworden, kwam het ook weleens voor dat we alsnog samen met de auto het bezorgrondje maakten. In de hoop dat het kind dat uiteindelijk een beetje kon waarderen. Ik weet het, opvoed-technisch was het natuurlijk niet bepaald zoals het hoorde te zijn. Maar ach, iedere ouder heeft soms zijn zwakheden, toch?
Net als vele andere baantjes, was de krantenwijk niet voor langere termijn. Na het ophalen van de jaarlijkse kerstbonus bij de krantenlezers, was het jeugdige enthousiasme al gauw getemperd. Gelukkig vond ie meestal vrij snel iets anders om een paar centjes bij te verdienen. Jammer alleen dat ook dat geen lang leven beschoren was. Als ouders zijnde maakten we ons daar nogal eens zorgen over. Uiteindelijk zullen die kinderen toch een keer de arbeidsmarkt opgaan. Een beetje wilskracht en doorzettingsvermogen zijn dan wel een must.
De vader van het foldermeisje zal zijn kind vast hetzelfde mee willen geven. Opdat zijn kind ooit gaat beseffen dat niet alles zomaar aan komt waaien en ze er wel iets voor moet doen. Nou, als ervaringsdeskundige zou ik tegen die jonge vader willen zeggen: Het komt allemaal goed. Je moet er inderdaad wat voor over hebben. En bij de één valt het kwartje vrij snel, bij die van u wellicht slechts met één cent per keer. Uiteindelijk komt het goed. Geloof mij maar.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden.
