Column van Jack Thomassen: Wat uit de zee komt ...... stinkt!
06 jun , 14:00 • Column Jack
Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij net als in 2023 ook in 2024 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Wat uit de zee komt ...... stinkt!
Het stonk. En niet zo'n beetje ook. De dooie diertjes lagen namelijk al een dag of drie in de zon te drogen. Ze meurden naar verrotte vis met een vleugje zeelucht. Toen mijn zusje en ik de zeeslakken aan het eind van de voorjaarsvakantie mee naar huis wilden nemen, stelden we aan onze moeder voor of we de slakkenhuisjes, voordat ze eten ging maken, in dat pannetje mochten 'schoon koken'. Het arme mens ging bijna over haar nek.
Het had haar die vakantie niet bepaald meegezeten. Dat begon al toen ons pa aanstalten maakte om met z'n werphengel en een bakje zeepieren naar het strand te gaan. 'Zo, ik ga het eten voor vanavond uit de zee vangen', zei hij stoer. 'Zet de pan maar alvast op het vuur.' Zijn drie kinderen renden achter hun grote held aan. Met schepjes en emmertjes.
Moeder was er zeker van dat haar man niks zou vangen, en hij daarom als troost bij de viswinkel een paar gebakken lekkerbekjes ging kopen. De klassieke grap. Maar ook blij omdat ze lekker een paar uurtjes voor zichzelf ging hebben, zwaaide ze ons uit. 'Houdoe, schat! Let je wel op de kindjes? Enne... Vergeet niet een paar rolmopsen te 'vangen', hè?'
Geloof het of niet, hij ving er die middag 21 stuks. Maar dat bleek achteraf bijzaak.
Terwijl vader aan de kustlijn triomfantelijk de ene na de andere vis van de haakjes afpeuterde, had mijn broer ontdekt dat er een schooltje inktvissen aangespoeld lag. Eén van die beesten was op de rug opengescheurd, waardoor het rugschild bloot kwam te liggen. Wij herkenden dat meteen als het zogenaamde 'zeeschuim', wat onze oom in zijn volière had hangen voor de vogeltjes.
De meeste van de inktvissen waren onthoofd, waarschijnlijk doordat ze in het kielzog van een schip terecht gekomen waren. De scheepsschroef werkte als een soort van guillotine, die liet niet veel heel van een week dier als een inktvis. Onze oudere broer zag een mooie gelegenheid om voor oom een flinke voorraad zeeschuim mee naar huis te nemen.
Voorzichtig pulkte hij bij die ene inktvis het rugschild verder bloot, zodat hij het spul kon verwijderen. Dat ging vrij makkelijk. Toen groef hij een flinke kuil, waar hij vervolgens de dode dieren in ging verzamelen. Omdat bij niet alle inktvissen de rug openlag, maar wel de kop eraf, stopte hij op die plek zijn hand in het beest om het zeeschuim eruit te trekken.
De kuil met dooie inktvissen was geen smakelijk gezicht. Passerende Duitse toeristen trokken stuk voor stuk een vies gezicht en vrouwen hielden een zakdoek voor hun neus. Toen viel het mij pas op dat het inderdaad nogal stonk. Als ons pa dit had gezien, had ie het nooit goed gevonden. Hij had het echter te druk met vissen binnenhalen.
De stapel met zeeschuim was indrukwekkend te noemen. Onze oom en zijn vogeltjes konden tevreden zijn wanneer we van vakantie teruggekeerd waren. Toen vader eindelijk eens kwam inspecteren wat zijn kroost allemaal uitvoerde, moest hij even slikken. Hij trof zijn oudste zoon aan in een kuil met half geslachte inktvissen, zijn armen onder de smurrie. Jongste zoon en kleuterdochter stonden erbij en keken ernaar.
Om tussen alle strandbezoekers geen scene met jankende kinderen te creëren, stopte hij al het zeeschuim bij zijn vers gevangen avondmaaltje in de emmer en vertrok zwijgend richting vakantiehuis. Zijn koters volgden braaf, trots dat het een hele productieve middag was geworden. Vader wist echter wel dat dit verhaal nog een staartje ging krijgen.
Onze moeder wist niet wat ze zag toen de kleine stoet weer op het tuinpad van het huisje verscheen. Verschrikt keek ze haar echtgenoot aan: 'Har, wat is er gebeurd? Waarom zit dat jong helemaal onder die derrie? En... VERDORIE, wat stinkt ie! Je zou toch op ze letten? En wat heb je in godsnaam in die emmer zitten?'
Wij hadden niet echt in de gaten dat moeder overstuur was. Nee, wij waren immers nog in euforische stemming over de goede vangst: 'Kijk mam! Papa heeft 21 vissen gevangen en hij (broer) heeft een heleboel inktvissen gevonden en daar het zeeschuim uitgehaald. Dat vinden de vogeltjes lekker. Goed, hè? Ga jij nu die vissen bakken? Staat de pan al op het vuur?'
U begrijpt wel dat moeders niet bepaald enthousiast werd van dit plan. Integendeel. Het eerste wat ze deed was onze broer bij zijn lurven pakken en hem in een teil met warm water en sop zetten om te pogen hem schoon te krijgen. Wat blijkbaar niet helemaal lukte. Twee dagen later stonk hij nog naar dooie vis.
De emmer met scholletjes hebben wij na die middag niet meer gezien. Vader had ons wijs gemaakt dat hij de vangst mee naar de visboer had genomen om ze daar te ruilen. En dat kon best wel kloppen, want diezelfde avond namelijk aten wij heerlijke gebakken lekkerbekjes en friet.
O ja, en een rolmops voor ons ma.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
