Jack Thomassen uit Drunen schrijft columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden Nieuws. zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat deze keer over de groeten uit Verweggistan
Van de lagere school waar ik vroeger naartoe ging, waren natuurlijk niet alle leerlingen uit ons dorp afkomstig. Van sommige ‘importkinderen’ wist ik bijvoorbeeld, dat hun vader voor een baan bij het grote scheepsschroevenbedrijf met zijn gezin in Drunen was komen wonen. Nou, dan besefte je meteen dat niet iedereen in NL hetzelfde dialect spreekt. En kwam je erachter dat kinderen uit grote steden meestal iets directer van aard waren (lees: grotere bek). Maar ondanks een stoere of brutale houding was het voor enkele van die kinderen niet altijd makkelijk. Niet iedereen wilde namelijk met hen spelen. Eén ervan werd zelfs gepest, enkel en alleen omdat Larry samen met een meisje uit zijn straat naar school liep. Want dan hadden ze ook maar meteen verkering, volgens de pestkoppen… Tsja, heel flauw en kinderachtig.
Na de lagere school heb ik hem overigens nooit meer gezien. Misschien dat zijn vader weer ergens anders is gaan werken? En nu ik weer even aan hem denk, ben ik eigenlijk wel een beetje benieuwd hoe het nu met die jongen gaat.
Trouwens, het kan ook zomaar zijn dat hij gewoon nog bij ons in het dorp woont. En ik hem eenvoudigweg niet meer tegen ben gekomen. Zoals laatst. Toen ik tijdens het uitlaten van onze hond aangesproken werd door een andere hondenuitlaatster. Of ik vroeger kameraad was van ene Henk uit de Willem Alexanderstraat? Terwijl ik dat bevestigde zag ik ook wie zij was. Een oud-klasgenote notabene, die tevens bij ons om de hoek heeft gewoond. Grappig, want hoewel we elkaar minstens 30 jaar niet gezien hebben, bleek zij toch al die tijd in dezelfde Big City te hebben gewoond.
Soms kan de wereld heel klein zijn en sta je op vakantie aan de andere kant van de wereld plotseling oog in oog met je eigen neef uit Waalwijk. Maar het kan ook zomaar zijn dat je niet eens weet wie er een paar huizen verder van je vandaan woont.
Bij ons in de straat woont een ouder stel. Ik denk toch wel dat ze beiden dik in de 70 zijn. Als je die ‘buurvrouw’ ziet, denk je waarschijnlijk dat ze een slechte dag heeft, of misschien wel een beetje boos is. Maar wij weten wel beter, het is een kei-lief menske, dat altijd groet en ook gerust vraagt hoe het met mij is. Ze hebben één kind. Een zoon van 43. Hij woont in Engeland. Tenminste… dat dacht ik. Want toen ik vorige week aan buurvrouw vroeg hoe het met hun zoon in Londen ging, keek ze me doordringend aan. “Nee, joh! Daar woont ie nie mir. Hij woont nou in Hong Kong, man. Al 10 jaar!”
Oei, dat was weer eens een lesje. Heb ik dan al die keren alleen maar over mijzelf staan lullen? Dat zal toch niet? Of heb ik die informatie weer eens niet opgeslagen op mijn harde schijf?
Ondanks de iets hogere leeftijd van buurvrouw, heeft ze toch maar mooi geleerd te skypen. Zo kan ze toch af en toe haar zoon zien en gezellig wat bijkletsen. Dat is heel wat anders dan vroeger, toen contact haast alleen via geschreven brieven ging. Of dure telefoonverbindingen.
Maar goed. Afgelopen zaterdag kwam ik in de LIDL een heel opgewekte buurvrouw tegen. “Dag, jongske. Bende ok lekker boodschappen an het doen? Jahaa! Dè moet ok ammel gebeuren, war?” En toen ze iets in haar karretje mikte, zag ik dat ze niet alleen was. Haar zoon was over komen vliegen en zou 2 dagen bij zijn pa en ma blijven. Ach, jongens. Ik heb de buurvrouw nog nooit zo blij en gelukkig gezien.
Wie zich al die tijd af vroeg waar Ruud uit de Chopinstraat toch is gebleven? Nou, gewoon… via Londen is ie dus in Hong Kong terecht gekomen. Daar woon ie inmiddels al 10 jaar. Wist je dat nog niet…? Joh!
Londen en Hong Kong! Dè is nie neffe de deur, zouden wij hier in Brabant zeggen. En dan heb ik het slechts over één menneke uit onze straat. Het zou dan ook zomaar kunnen zijn, dat sommige kinderen van onze vroegere lagere school, het in Drunen al gauw voor gezien hadden en met de noorderzon (of met pa en ma) zijn vertrokken. Misschien wel helemaal naar Venlo, Houston USA, of godbetert, naar Uitgeest? Ik vraag me ook soms af… welke omzwervingen moet je zoal maken voordat iemand eindelijk zijn stekkie heeft gevonden?
Oké, Hong Kong is natuurlijk wel extreem ver om even koffie bij je kind te gaan drinken. Maar wat zijn afstanden nog tegenwoordig? Ondanks dat ik af en toe zit te miepen dat onze dochter in Verweggistan (Utrecht) woont, sta je in een vloek en een zucht bij ze op de stoep. Easy does it. Stelt niks meer voor. Hahaha, nee… daarmee hoef ik vast niet bij onze buurvrouw aan te komen.
Zeg eens. Nog even over die jongen van de lagere school. Het zal me niks verwonderen als ik hem morgen, of misschien van de week, bij één van die twee Jumbo’s, per ongeluk tegen het lijf loop. Of wat nog leuker zou zijn… mijn vroegere kameraad Henk uit de Willem Alexanderstraat. Nou, je weet maar nooit, toch?
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
