Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Jeugd Vakantie Vreugd.
Stoepkrijttekeningen maken, midget-golfen, fotozoektocht, wedstrijden in o.a. rolschaatsen en steppen, vliegeren, poppendokter, volgens mij kon je het zo gek niet verzinnen of er was wel iets wat je leuk vond om aan mee te doen. Jeugdvakantievreugd heette dat. Wat ik nog denk te weten is dat we een briefje meekregen van school met daarop de onderdelen waar je uit kon kiezen. Meerdere mocht ook. Als je maar niet iets gelijktijdigs koos. Ons ma stimuleerde ons wel om ergens aan mee te doen. Dat vond ze leuk, want vroeger in haar jeugd was er bij de nonnen op school niet zoveel vertier. Samen liepen we het lijstje door. Ik had net een stoere blauwe fiets gekregen en in mijn beleving was ik de snelste van heel de buurt. Dus een wedstrijdje op de fiets leek mij wel wat.
In de Leliestraat in ons dorp was een grasveldje. Het trottoir erom heen was ovaal aangelegd en omdat er haast geen verkeer was, konden we daar rolschaatswedstrijdjes houden. Maar natuurlijk ook wie het hardst kon fietsen. Waarschijnlijk fietste ik vaak tegen mijn zusje of andere kinderen waar ik makkelijk van kon winnen, want op het moment dat ik met ons ma dat lijstje doornam, waande ik mij nagenoeg onoverwinnelijk en liet mijn moeder dat onderdeel aankruisen. De wedstrijd moest nog gereden worden, maar ik was er zeker van. De eerste prijs ging naar Jackie Thomassen uit de Pr. Hendrikstraat.
Het was misschien beter geweest als die wedstrijd meteen de volgende dag al verreden was. Want eerlijk gezegd, Jackie verscheen helemaal niet eens aan de start. De moed was me namelijk totaal in de schoenen gezakt. Temeer omdat mijn grote broer mij wijs had gemaakt dat mijn missie met het blauwe fietske helemaal geen kans van slagen had. “Ach, jongen. Peter Damen doet mee. En Henri Manders ook. Die hebben échte wielrennersfietsen en zitten bij Presto (de plaatselijke wielervereniging). Die rijden jouw het snot voor de ogen.” Tja, toen was het klaar voor mij. Ik had geen zin om 3x gedubbeld te worden en door half Drunen uitgelachen te worden.
Op de wedstrijddag, rond het tijdstip dat de wedstrijdjes gingen beginnen, kwam een buurjongen ons pad opgerend: “Jackie! Ze roepen jouw naam om. Je moet gauw met je fiets komen om te racen!” Maar in plaats van op mijn stalen ros ten strijde te trekken probeerde ik de jongen echter tegen te houden om linea recta door te lopen naar onze keuken en ons ma te waarschuwen. Ik verzon ter plekke een smoes, dat mijn fiets kapot was of zo. Oké, ik weet het. Niet echt een toonbeeld van moed en sportiviteit. Het hoefde voor mij echt niet meer. Achteraf bleken de plaatselijk aanstormende wielertalenten helemaal niet meegedaan te hebben. Was weer eens een streek van grote broer.
Ook waren er spelletjesmiddagen om aan mee te doen. Op het Oranjeveld herinner ik mij. Toen stonden die eerste bejaardenwoninkjes er nog. Sommige van die lieve oudjes hadden een emmer koud water buiten staan, om de deelnemende kinderen wat te laten drinken. Heerlijk vonden we dat. Er was trouwens ook niks anders. Pakjes appelsap, Tsjolk of Fristi om mee te nemen hadden we niet, dus een glas koud ambachtelijk gemeentepils ging er wel in. Overigens, ik denk dat ik wel een paar namen van die kinderen van toen kan noemen die heden ten dagen pas water drinken als dat eerst de juiste route in hun favoriete brouwerij heeft gevolgd…
Vroeger hadden we elk jaar dé perfecte winters en zomers. Altijd sneeuw met kerst en lekker warm weer in de vakantie om elke dag te gaan zwemmen en buiten te spelen. Há! Maar niet heus, hè! Natuurlijk niet. Dus ook weleens niet op één van die jeugdvakantievreugdspelletjesmiddagen. Waarschijnlijk daarom moest er een keer een alternatief gevonden worden. Wat ik daar nog van weet is dat ik bij mijn moeder achterop bij een fabriekspand tussen de Grotestraat en de Lindestraat aankwam en aldaar in de hal de spelletjes gehouden werden. Wat voor spellen deden we dan eigenlijk? Steltlopen? Hindernisbaan? Iets met hoepels? Op blikken lopen, met een touw eraan om ze onder je schoenen vast te houden? Zaklopen wellicht?
Ondanks dat ik best vaak heb meegedaan, won ik nooit wat. Niet echt verwonderlijk, ik kon dan wel aardig hardlopen. Maar heel handig of super sportief was ik niet. Dus als er met je tanden appels (of iets) uit een emmer water gevist dienden te worden, ging dat niet zo denderend. En valsspelen met koekhappen (stiekem de koek vasthouden) durfde ik niet. De al dan niet mooie prijzen gingen aan mijn neus voorbij. Toch mag je best weten, een cadeaubon voor de speelgoedwinkel van Jan van Loon had ik anders heel graag willen winnen hoor. Een mooi autootje van Matchbox paste nog wel op mijn nachtkastje, hoor. Tja, jammer dan. Ach, het was vooral gezellig. En daar ging het uiteindelijk om.
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan.
Aanvoerder van het lokale nieuws.
