Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij in 2023 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Zoektocht in de Nieuwjaarsnacht.
Het was nog tamelijk donker toen ik ’s morgens op mijn fiets van huis vertrok. Het regende een beetje. Daarom had ik mijn petje opgezet. Bovendien had ik daar nog eens de capuchon van mijn jas overheen getrokken. Net voordat ik een drukke straat wilde oversteken, zag ik in mijn ooghoeken een man met hondje op het trottoir voorbijlopen. Zijn beetje gebogen schouders, dun grijs haar, brilletje op en wankele tred deed me meteen denken aan mijn oude vriend Piet.
Eenmaal overgestoken keek ik vlug nog een keer om, maar ‘Piet’ was alweer achter een heg verdwenen. Toen besefte ik pas dat het mijn vriend helemaal niet kon zijn. De beste man was immers jaren geleden al overleden. En, ondanks zijn bijzondere achternaam, had ik ook al een hele tijd niet meer aan hem gedacht. Maar zomaar ineens, bijna uit het niets, was ie daar dus weer. Blijkbaar toch niet helemaal vergeten.
Iemand herkennen aan zijn/haar silhouet vind ik overigens knap. Meestal moet ik eerst 2x goed kijken voordat ik iemand herken die ik een tijd niet heb gezien. Ons Rian daarentegen, herkent haast nooit iemand wanneer ze op straat fietst. Niet dat ze dat expres doet, hoor. Te druk met het letten op het verkeer, denk ik. Toch had ze een keer, in het op dat tijdstip enorm drukke nachtelijk Amsterdam, een helder moment.
Oudste zoon (daar is ie weer) wil alles een keer meegemaakt hebben. Laat ik maar even zwijgen wat dat in zijn puberteit allemaal voor zijn ouders inhield. Dit was trouwens nog één van zijn minst dwaze ideeën. Wat in eerste instantie redelijk eenvoudig klonk: “Met een vriend ga ik de oudejaarsavond in Amsterdam vieren. We gaan er met de trein heen.” Verder volgde er niks. ‘Nou’, dacht ik, ‘Dat valt me reuze mee.’ Dus antwoordde ik: “Leuk, jongen. Doen! Gezellig!”
Maar oudste zoon kennende, bleef het daar natuurlijk niet bij. Wat ik had kunnen weten. Niet meteen, de volgende morgen of zo, wilde hij me iets vragen. “Eeehm… de trein terug gaat volgens mij pas om 6.00 uur. Zou jij eeehm… ons misschien om 2.00 uur ongeveer ergens in de stad op willen halen?” Hij keek me aan alsof hij bij voorbaat al wist dat ik nee ging zeggen. Wat ik eigenlijk inderdaad van plan was, echter zijn moeder was me voor.
“Nou, dat lijkt me best gezellig of niet, Jack? Voor ons ook!” Ik wist niet wat ik hoorde. Meestal ligt mijn vrouw in de nieuwjaarsnacht om 1.00 uur al wel in diepe slaap. Nu had ze het (voor haar nogal wilde) plan opgepakt om in het holst van de nacht naar feestvierend Amsterdam af te reizen. Enkel en alleen om 2 mensen op te pikken en dat hele eind weer terug te rijden. Ik zag het niet meteen zitten.
“Ach, toe nou. Onderweg kunnen we gezellig kletsen en naar muziek luisteren. Net als in onze verkeringstijd, toen deden we dat ’s avonds ook vaak.” Mijn oogjes gingen wat helderder staan: “O? En stoppen we dan ook weer even ergens op een parkeerplaats?” Dat idee had ons Rian juist niet voor ogen: “Geen gekke dingen in je hoofd halen, jongen.”
De afspraak was helder: Om 2.00 uur zouden wij Amsterdam binnenrijden, alwaar wij oudste zoon op zijn mobiele telefoon gingen bellen dat we hem bij het Nemo Science Museum op gingen pikken. Dat leek me niet moeilijk. Amsterdam is wel een grote stad, dat gebouw is duidelijk herkenbaar en goed te vinden. Dat ging vast wel lukken. Ik vond het nu ook prima.
U mag best weten dat de afspraken met oudste zoon meestal niet helemaal volgens plan verliepen. Nu dus net zo goed niet. Wat ik (opnieuw) had kunnen weten. En om dit verhaal niet veel te lang te laten duren, val ik meteen maar Amsterdam binnen. In de auto met ons Rian, 2.00 uur ’s nachts, onze twee hondjes op de achterbank. De mobiele telefoon in Rians hand. Het nummer van oudste zoon intoetsend.
U raadt het al. Het verrekte jong nam zijn telefoon niet op. Steeds maar weer die stomme voicemail. Waarop hij een nogal irritant zinnetje had ingesproken. Wat ik na 2x bellen al niet meer aan kon horen. “Nondeju!”, vloekte ik. “Hoe moeilijk kan het zijn? Wij bellen je op, jij zegt waar jullie zijn, wij komen er dan aan, jullie stappen in en anderhalf uur later lig ik lekker in mijn bed. Maar nee hoor. Dat lukt weer eens niet!”
Om onze batterij een beetje te sparen wachtten we tot we teruggebeld werden. Tevergeefs natuurlijk. Waarschijnlijk was de batterij van de telefoon van die twee al leeg gebeld of ge-sms-t tijdens het feestvieren. Dus gingen we op goed geluk een beetje rondjes rijden door de stad. Onbegonnen werk, ik weet het. Maar je moet toch wat? U zult nu waarschijnlijk zeggen: Ik was allang naar huis gereden. Zoek het lekker uit! Tja…
Toch, je weet nooit wat of er gebeurd kan zijn. Ik was wel kwaad, maar ook bezorgd. Voor hetzelfde geld was er iets gebeurd zodat ie niet op kón nemen? Telefoon kapot gevallen? Gerold? In een vechtpartij beland en opgepakt? Dat kan allemaal hè, in een wereldstad als Amsterdam. We spraken ons moed in met de gedachte dat de kans dat we hem juist wél tegen zouden komen, steeds groter werd.
Op een gegeven moment had ik even geen idee waar we ons bevonden. Museumplein? In de buurt van het Centraal Station? De Dam? Het was zó druk. Toen we voor de 2e keer door een vrijwel lege IJ-tunnel reden, en opnieuw het Nemo Science Museum opdoemde, leek me die kans om onze zoon te vinden echter steeds kleiner worden. Overal liepen er mensen. Heel veel mensen. En ergens in die mierenhoop liep oudste zoon.
Nou, zal ik dan maar vertellen hoe het afliep? Toen ik voor het zoveelste verkeerslicht stond te wachten, gilde ons Rian plotseling uit het niets: “JAAAA! IK ZIE HEM!” Ze draaide snel het raampje open en gilde keihard naar een stel overstekende mensen: “BART! BAAAAARRRT!” (Zo heet oudste zoon dus) HIER ZIJN WIJ!!” Ik keek en tuurde om ons heen, maar zag enkel donkere silhouetten van onbekende mensen die voor onze auto heen liepen.
Rian stapte zelfs uit de auto om haar zoon uit de menigte te pikken. Ik hoopte maar dat ze snel terug zou komen, want als het licht op groen sprong kon ik daar natuurlijk niet blijven staan. Ik kreeg het al warm bij de gedachte dat er boze bestuurders achter mij gingen toeteren. Bovendien, als ik Rian ook nog eens moest gaan zoeken tussen al die mensen? Nondeju, vloekte ik nog maar eens.
Voordat ik echt in paniek ging raken, kwamen ze daar toch aangelopen. Drie autoportieren zwaaiden open en dicht, waarna we uit de drukte weg konden. Opgelucht (die 2 ook best wel) dat we compleet waren wensten we elkaar een goed en gelukkig nieuwjaar en kon het vragenstellen beginnen. De telefoon bleek niet gerold, maar inderdaad leeg gebeld. En omdat ze de precieze instapplek waren vergeten, waren zij ook een beetje gaan ronddolen.
Nadat we later op de dag wat uitgeslapen waren, was ik toch benieuwd hoe ons Rian in godsnaam tussen al die mensen en in het donker haar zoon had herkend? Daar hoefde ze niet lang over na te denken: “Tja, normaal herken ik niet zo makkelijk mensen op straat. Dat klopt. Maar mijn eigen kinderen herken ik uit duizenden. Echt waar. Toen hij overstak zag ik meteen aan die kop met haar dat hij het was. En toen ging ik gillen. Ja, anders waren we nu nog naar ze op zoek.”
Nou, beste lezers. Dit was het laatste verhaal in 2023. Voor iedereen een fijne oudejaarsavond en alvast de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Op naar nog veel meer verhalen op deze site en ook: www.facebook.com/jackwasherecolumns/
Groeten van Jack, Rian, oudste zoon en alle andere hoofdrolspelers.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 5000 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
