Jan van Engelen en Els van der Linden nemen afscheid van café De Ploeg
In 1995 besloot Jan van Engelen café De Ploeg over te nemen. Daar heeft de uitbater geen seconde spijt van gehad. Bar en cafetaria leverden een nette boterham op. Bovendien liep hij er de liefde van zijn leven op.
Aan de toog zitten, dat is de Heusdenaar wel vertrouwd. Het liefst bij De Ploeg, daar zijn ook biljartmaats. Als je al zo lang over de vloer komt, leren de eigenaars Tiny van Corrie van Bijnen je heel goed kennen. Op een dag, in 1995, toen Jan weer een glas gerstenat nuttigde kreeg hij een voorstel. ,,Of ik het café over wilde nemen”, zegt Jan (67). ,,Kijk, ik had wel eens geoberd en achter de bar gestaan, maar dit overviel. Ik werkte in de beplating, da’s toch een heel ander verhaal. Maar ik had daar een hernia aan overgehouden. Dat werk tot mijn pensioen doen, dat zag ik niet zitten. En ik kon goed ouwehoeren, was volgens Tiny een groot voordeel voor een kastelein.” Hij gaat op het voorstel in. Hoewel weinig te makken – er moest goodwill worden betaald -, Amstel en de leverancier van gokkasten zijn bereid hem aan een startkapitaal te helpen.
De Ploeg maar een kleine kroeg. ,,Eén statafel, konden twaalf man aanzitten. En een biljart. Maar als ik ’s middags tegen één uur openging, zat er altijd volk.” Er lag natuurlijk wel een verleiding op de loer: Jan houdt heel erg van een pilsje. ,,Ik heb me altijd voorgenomen om pas na elf uur ’s avonds een potje bier te pakken. Nooit mee gesjoemeld.”
Die traditie is altijd in ere gehouden. De eerste drie jaar in zijn eentje, daarna met Els van der Linden. ,,Op aanraden van mijn ex-schoonzus ben ik hier gaan werken. Ik had wat horeca-ervaring opgedaan bij café De Kreek in Heusden, was van mijn tante. En ik was gescheiden, moest drie mondjes voeden.” Ook Jans huwelijk was op de klippen gelopen. Eén en één is twee, ze kregen wat met elkaar.
Jan is van de natte hoek, Els van de inwendige mens. Zij runde de cafetaria. ,,Stond in begin naast friet alleen een kroket een frikandel op. Heb ik flink uitgebreid. Was mogelijk toen we zo’n twintig jaar geleden hebben verbouwd.” De cafetaria is dé trekpleister van De Ploeg, althans op zondag. Els (67): ,,Tussen vijf en acht uur werkten we ons met z’n vieren het schompes. Heel Herpt, een deel van Hedikhuizen en Bokhoven kwam hier friet halen. Soms moesten ze wel een uur wachten.”
Ook het café bleef altijd in trek. Opmerkelijk, in deze tijden sluiten steeds meer van dergelijke etablissementen. Jan: ,,Weliswaar kwamen er na de invoering van de euro minder feesten, maar aanloop hebben we altijd gehad. Vooral van de jeugd uit Herpt. Komt ook doordat er niks anders is in het dorp.” Met die jongelui is een uitstekende band opgebouwd. Mijn rug bleef mijn zwakke plek. Dus toen ik met geen mogelijkheid de zaak kreeg versierd met carnaval, hebben die gasten dat gedaan. Schema gemaakt, in twee dagen tijd was het gepiept. Geweldig.” Jan en Els hebben dat netjes terugbetaald. ,,Aan de toog werd het plan opgepakt om een zomerfeest in een tent houden. Ze hadden te weinig horecapersoneel. Hebben wij ingesprongen. Uiteraard met een gesloten beurs.”
De gezondheid van Jan blijft een item. Bukken en tillen – in de horeca doodnormaal – wordt lastiger. Rond 2019 besluiten ze De Ploeg, die al zeker 175 jaar bestaat, te koop te zetten. Els: ,,Maar ik had er geen vrede mee, wilde nog te graag doorgaan. Die kroeg, mijn cafetaria, is mijn passie. Hebben we het bord maar weer weggehaald.” In 2022 kwam het toch weer tegen de gevel. Jan: ,,We worden er niet jonger op, er is nog meer in het leven.” Els: ,,Toen was ik er zelf ook aan toe.” Verschillende partijen hebben ernaar geïnformeerd, onder meer een projectontwikkelaar. Appartementen in plaats van een café, dat konden ze niet over hun hart verkrijgen: Herpt zou dan zijn huiskamer kwijtraken. ,,We hadden voorgenomen dat het een café moest blijven.” En dat is gelukt: Paul van Amelsfoort, die in Herpt heeft gewoond, neemt het stokje over. Wel krijgt het café een andere naam: De Smulploeg.
Op 9 januari nemen ze afscheid. Ze zullen uit Herpt vertrekken. Els: ,,Voorlopig gaan we bij een van onze kinderen wonen. Daarna rustig op zoek naar woonruimte.” Ze zullen zeker nog eens terugkeren. Deze keer weer aan de andere kant van de toog. ,,We zijn dankbaar over hoe Herpt ons in zijn armen heeft gesloten. We wensen Paul veel succes toe.”
