Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over de telefoon van Opa
Mijn bovenste beste neef Jos had hem jarenlang in de shop van zijn tankstation uitgestald gehad. Samen met een paar hele oude radio’s. Volgens neef allemaal van onze opa geweest. “Weet je dat zeker, Jos?’’ Waarop hij op kenmerkende wijze antwoordde: “Ik mag hier ter plekke kapot neervallen als dat niet zo is!” Nou had ik dat wel eens vaker uit zijn mond gehoord, vooral als ie weer eens iets voor de handel had. Neef Jos moest je niet altijd klakkeloos op zijn woord geloven. Een kleuterschilderwerkje van zijn zoon kon hij zonder blikken of blozen als een vergeten Van Gogh te koop aanbieden.
Maar in dit geval nam ik het toch voor waarheid aan. Vooral omdat ik er helemaal niets voor hoefde te betalen. “Neem nou maar mee”, sprak neef grommerig. “Dadelijk krijg ik er nog spijt van. En bij jou op je schrijfkamer staat ie goed. Ik gooi de winkel binnenkort dicht. Straks verdwijnt dat ding op zolder of misschien wel erger, op de vuilnisbelt.” Dankbaar nam ik de zwarte bakelieten telefoon in ontvangst. “Nou, dank je wel hoor. Ik zal er heel zuinig op zijn.” Thuis parkeerde ik het toestel trots op mijn schrijftafel.
Enkele weken later was ik bij mijn schoonvader op bezoek. Die woonde sinds een tijdje in het plaatselijke woonzorgcentrum Zandley. Daar was iemand op het geweldige idee gekomen om allemaal dingen neer te leggen die de bewoners vooral nog uit hun jeugd herkenden. Een mooie afbeelding van Jezus, kleurige opbergblikken en kaartjes met stopwol. En bovendien een prachtige authentieke bakelieten telefoon. Ongeveer dezelfde als ik van mijn neef mocht ontvangen, maar dan een model voor aan de muur. Er was echter een klein probleempje.
De ‘zuster’ zat er zichtbaar mee in haar maag: “Waarschijnlijk zijn die oudjes zo’n telefoon niet gewend. Ze zullen zeker gaan proberen om naar huis te bellen. Maar als de hoorn er niet goed opgelegd wordt, valt ie vast steeds op de grond. Hadden we maar een gewoon toestel…” Ze wist het duidelijk even niet meer.
Zij duwde mij daarmee een beetje in een spagaat. Niet echt natuurlijk. Eigenlijk meer een soort van tweestrijd. Want wat ging ik doen? Van deze situatie weglopen en ze het hier zelf uit laten zoeken, of mijn trotse nieuwe bezit opofferen?
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om die oudjes op deze afdeling aan te laten klooien met een telefoon waar ze niet veel plezier aan zouden beleven. Ik moest kiezen tussen mijn mopperende neef (‘Wè hedde nou toch wir gedaon? Verrekte kameel!’) en een groep lieve senioren, die af en toe de hoorn oppakten om eens gezellig met hun pa en ma te gaan telefoneren.
Hakkelend zei ik tegen de zuster: “Misschien eehm… heb ik een oplossing”, en kon toen niet meer terug. De telefoon van ons opa verhuisde definitief van mijn schrijfkamer naar de gezellige huiskamer op de gesloten afdeling.
Eind goed al goed? Nou, niet helemaal. Een paar dagen later was ik er weer. De zuster had een nieuw probleem: “Meneer Van der Velden (niet zijn echte naam) denkt dat die telefoon het echt doet. Hij wil steeds naar zijn vrouw bellen om te vragen wanneer ze hem komt halen. Hij heeft nu door dat de stekker er niet in zit. Natuurlijk hebben we geen aansluiting voor dat apparaat, dus probeert hij die pinnetjes in een 220Volt stekkerdoos te stoppen. Het past dan wel niet, maar je weet het nooit, hè? Dalijk gaat het mis en hebben we een groot probleem.”
Opnieuw bevond ik me in een dilemma. Ik wist wel een oplossing, echter was dat wel een drastische. En zeer waarschijnlijk zou ik mijn neef weer tegen me in het harnas jagen. Maar alléz, nood breekt wet. Ik vroeg de zuster of ze een schaar had. Niet begrijpend pakte ze er één uit de la en gaf hem aan mij. Ik nam de stekker in mijn linkerhand, de schaar in de andere, zuchtte eens diep en knipte toen de stekker van de telefoon af. “Zo, probleem opgelost. Meneer Van der Velden kan weer telefoneren. Nou ja, proberen dan.”
Thuis in mijn schrijfkamer draai ik af en toe voor de grap aan de ouderwetse draaischijf. Glimlachend denk ik dan aan mijn kleindochter. Die weet straks bij god niet waar dit apparaat ooit voor diende. En mijn opa? Wat zou die ervan zeggen dat ik zijn ‘antieke’ telefoon geruild heb met die uit het verzorgingshuis? Mwoa, ik houd mezelf maar voor dat ie best trots zou zijn geweest. En mijn neef Jos? Ach, die ook wel hoor.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen bijna 3250 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
