Drunenaar Jack Thomassen schrijft veel columns en korte verhalen. Voor onze lokale site Heusden.Nieuws zal hij regelmatig ook een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over alles komt goed.
Volgende maand is het precies 10 jaar geleden dat het dienstverband bij mijn vorige werkgever eindigde. Voor wie daar niks van meegekregen heeft, het ging al een tijdje niet goed bij die houthandel, waardoor een eerste ontslagronde volgde. In het jaar daarop, zag iedereen met lede ogen aan hoe de zaken alleen nog maar minder gingen. Met het onvermijdelijke uitvloeisel, dat een tweede groep een andere baan moest gaan zoeken. Waaronder ik dus.
Tja, wat doet dat dan met je, als je na 25 jaar trouwe dienst op straat staat? Wie ooit in hetzelfde schuitje heeft gezeten, weet waar ik over schrijf. Zwart-wit gezegd voel je je afgedankt, aan de kant gezet. De mensen die ons dit nieuws kwamen brengen hadden het er zelf ook moeilijk mee. Gelukkig werd (voor mij tenminste) alles netjes afgehandeld. Mijn 25-jarig jubileum ging gewoon door, hetzij niet met enige vorm van feestelijkheden. Wel de gebruikelijke bonus, bloemen en een etentje voor mijn gezin en wat genodigden.
Het was een vreemde gewaarwording om je dagelijkse ritme helemaal kwijt te zijn. Niet meer vroeg opstaan om naar het werk te gaan. De omgang met collega’s. Het viel allemaal weg. Erover praten ging wel, maar voor alle andere mensen ging het dagelijkse leven immers gewoon verder. En je kan niet steeds met hetzelfde verhaal aan komen zetten. “Tja, je moet door, hè?”, was wel de meest gehoorde dooddoener wanneer ik er toch weer met iemand over begonnen was.
Er waren dagen bij dat ik alleen maar de wekker zette om mijn vrouw op tijd op haar werk te krijgen. Als ze de deur uit was, liet ik de hond uit, at een boterham en nestelde me nog een uurtje (of twee) op de bank met een deken. Niet dat ik me zielig voelde, of nutteloos. De energie was in ieder geval even ver te zoeken. Soms keek ik een beetje wezenloos naar buiten en vroeg me af waar ik dit aan te danken had.
Toen ik enkele weken daarvoor 50 jaar was geworden, maakte ik af en toe een aftelsom hoe lang ik nog verwijderd was van mijn pensioen. Tot dan toe was ik stellig in de overtuiging geweest de pensioengerechtigde leeftijd bij die werkgever te bereiken. Daar werd dus een dikke streep door gezet. Ook dat was een flinke domper. En rees bij mij de vraag of dat allemaal wel in orde zou komen wanneer het zover was.
Goed, dan heb je geen werk meer, bent 50 jaar, en bovendien hield het op dat moment niet bepaald over op de banenmarkt. Bijna alle bedrijven in de omtrek schreef ik aan met een open sollicitatie. Waarop geen enkele positief bericht volgde. Slechts één uitzendbureau wist iets voor mij te vinden: de vriescel bij het Jumbo Distributiecentrum in Veghel. Om 6 uur beginnen. Dat was wel even wennen. Maar toch, ik zat weer in de molen, met een alledaags ritme.
Niet lang daarna belde Valk de Groot en liet ik de koelcel voor wat ie was. In februari ’23 wordt dat inmiddels 10 jaar geleden (op naar het jubileum!). Bij dit bedrijf heb ik opnieuw fantastische mensen leren kennen, waar ik heel goed mee door één deur kan. Met die zelfde collega’s hadden we laatst een vergadering. Van één van hen kwam toevallig diens arbeidsverleden ter sprake. Ook hij was ooit (om ongeveer dezelfde reden als ik toentertijd) bij zijn vorige werkgever ontslagen.
Terwijl hij daar over praatte hoorde ik zijn stem een beetje overslaan. Na een belangstellende vraag van iemand vertelde hij nog enkele details over die periode. En opnieuw hoorde ik duidelijk dat het hem nog steeds raakte. Toen hij even stilhield, vertrouwde ik hem toe dat dit allemaal herkenbaar was voor mij. Dat ik het ook moeilijk had gehad na mijn ontslag. Het troostte hem dat hij zich op dat moment begrepen voelde.
Na dat overleg zochten we elkaar even op: “Weet je Jack? Je legt je hele ziel en zaligheid in zo’n bedrijf. Je bouwt het mee op, ziet het groeien en bent er trots op dat je team dit bewerkstelligd heeft. Tot op een kwaaie dag alle vastigheid onder je weggeslagen wordt. Ik voelde me behoorlijk in de steek gelaten.” Ik hoefde hier niets aan toe te voegen. Zijn woorden troostten mij ook. Zelfs na 10 jaar.
U mag best weten dat er bijna geen dag voorbijgaat dat ik aan dat werk bij de houthandel moet denken. Het klinkt misschien gek, maar soms komen de werkzaamheden zelfs in mijn dromen langs. Nou ja, wellicht is dat helemaal niet gek, want 25 jaar kan je nu eenmaal niet zomaar achter je laten.
Misschien dat ik aan het slot van dit verhaal nog iets opbeurends kan zeggen tegen mensen die in hetzelfde schuitje zitten of met zulke ervaringen worstelen? Eeehm… ‘Tja, je moet door?’
Nee, grapje. ALLES KOMT GOED! Ja, dat is beter. Succes allemaal.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 4000 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
