Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij in 2023 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over Schoonmoeders laatste wens
Naar Den Helder. Ze wilde naar Den Helder. “Als ik het van jullie mag zeggen, waar ik nog een keer heen wil, dan is het wel Den Helder. Daar zijn we vroeger samen een dagje geweest. En dat vond ik zó gezellig! Kunnen jullie dat voor me regelen?” Dat beloofden we. En omdat deze wens van mijn schoonmoeder niet onoverkomelijk was, ging ie zelfs al snel in vervulling.
Het was een heftige tijd geweest. Zeg maar gerust een rollercoaster. De moeder van mijn vrouw waren we bijna kwijtgeraakt. Door het snelle handelen van de dienstdoende huisarts werd ze voor de gretige klauwen van de dood weggetrokken. Ze kwam er redelijk weer bovenop, echter aan de combinatie van haar al zwakke gezondheid en de intense gebeurtenissen, hield het arme menske hartfalen over.
Dat bleek drastische gevolgen te hebben. Kort gezegd: met hartfalen kon ze misschien nog vier, hooguit vijf jaar leven. Daar moesten we rekening mee houden. Dat kwam dus even binnen. Maar ik moet zeggen: de eerste die voorstelde om die resterende tijd zo goed en waardevol in te vullen, was schoonmoeder zelf. Dat vond ik moedig.
Na de periode waarin voorzichtig en in alle rust hersteld werd, kwam iemand met het plan om dagjes uit te organiseren. Natuurlijk geen lange dagen in bijv. de Efteling rondbanjeren, maar lekker naar het strand van Scheveningen om op een terras koffie te drinken en ‘mensen kijken’. Net als naar de Tilburgse kermis, om ook daar gezellig van de sfeer te genieten. Misschien wel met een lekkere Trappist. Mocht het broze lichaam het allemaal toestaan.
En op een dag kwam ze met de wens om nog eenmaal Den Helder te bezoeken. Dat wilde ze niet zozeer voor zichzelf, haar man (schoonvader dus) was voor zijn werk bij LIPS bv reeds meerdere malen in deze marinestad geweest. En om niet onvoorbereid op pad te gaan, zochten we eerst wat toeristische informatie over de Noord-Hollandse stad.
Vanzelfsprekend zouden we het Marinemuseum bezoeken en een stukje wandelen over de dijk. Ergens koffie drinken en, als het lukte, de gezellige winkelstraten ‘afstruinen’. Vooral op dat laatste verheugde ze zich zeer. Om het statten niet door vermoeidheid te laten belemmeren, regelden we een rolstoel. “Maar ik ga er alleen in als het echt niet meer gaat, hoor”, opperde ze.
We moesten steeds rekening houden met het feit dat het er niet beter op ging worden. De rolstoel werd zo een noodzakelijk onderdeel van het dagelijkse leven. En na het mislukte dagje Scheveningen (daar aangekomen kwamen er buien over, bleek het niet toegestaan om met de hond het strand op te gaan en door lichamelijke klachten van moeder waren we genoodzaakt huiswaarts te keren), was ze wel aan iets opbeurends toe.
Den Helder ligt niet naast de deur. Dat is vanuit Drunen meer dan twee uur rijden. Maar die week had ze een soort van opleving. “Als jullie zaterdag ook kunnen, zou ik graag dan met jullie naar Den Helder gaan. Nu gaat het efkes goed met me. Anders denk ik niet dat het er nog van gaat komen.”
Ach, wat voelde ze zich goed die maandag. Dan zeg je al gauw toe. Maar hoe graag we aan haar wens wilden voldoen, die zaterdag kwamen onze kindertjes thuis van een week kamp met Jong Nederland.
Het was niet anders. Schoonmoeder was zichtbaar teleurgesteld, maar ze snapte heus wel dat we onze kindjes niet met hun koffer vol met verhalen (en vuile was) tot zaterdagavond bij de parkeerplaats van het Jong Nederlandgebouw konden laten staan. “Sorry ma. Maar… dan gaan we toch gewoon een dagje later? Dat Marinemuseum waar pa naartoe wil, is op zondag gelukkig open.”
Ze zweeg even. Slikte dapper haar teleurstelling weg en nam zich voor die aankomende zondag er alsnog een leuke dag van te maken. Haar blik verraadde echter dat dit een domper voor haar was. Alsof ze een voorgevoel had dat er opnieuw iets tegen zou zitten, net als in Scheveningen. “Ach, dat komt wel goed. Het weer blijft mooi. Tot volgende week aan toe, zelfs. Wat kan er nu misgaan?” Moeder zweeg opnieuw.
Die bewuste zaterdag kregen de thuis gekomen kids even alle aandacht. Een dag later liet schoonmoeders gezondheid en het weer het nog steeds toe Den Helder aan te doen. Wij waren vroeg uit bed, brachten de kinderen naar het oppasadres, waarna we Rians vader en moeder ophaalden. Beide menskes verzekerden ons dat ze er veel zin in hadden. Dan hadden wij het natuurlijk ook.
Na de lange rit deden we eerst een tour door het Marinemuseum. Met schoonvader klauterde ik door de tentoongestelde smalle onderzeeër, liepen we over het grote terrein en bewonderden een schip wat in het binnenhaventje lag. Schoonvader vond het prachtig. Hij genoot echt van deze omgeving. Zijn vrouw op haar beurt, genoot weer van hem. Maar ik zag dat er iets was.
“Gaat het wel, moeders?” Ze knikte van wel. “Ik ben wat moe van de autorit hier naartoe. Het gaat zo wel weer beter.” Nou, daar had ik zo mijn twijfels over. Ik kende haar inmiddels goed genoeg. Ze verzweeg iets. Ik vroeg net niet hardop wat dat kon zijn. Maar intussen stonden we voor de deur van de volgende bezienswaardigheid. Daarna gingen we lunchen en naar de stad. Daar zou ze zich vast wel weer wat vrolijker voelen.
Na een klein stukje over de stenen dijk langs het water en een kopje koffie in een restaurantje, stapten we in de auto om wat dichterbij de winkels te kunnen parkeren. Wat opmerkelijk makkelijk te doen was. Parkeerplekken genoeg. Waarschijnlijk was er nog weinig volk in het bruisende centrum? Jammer genoeg voor schoonmoeder was het nodig om de rolstoel uit te vouwen. Ze was moe op dat moment.
Enthousiast duwden we haar richting de stad. We deden ons best om de moed erin te houden. Maar hoe dichter we de winkels naderden, hoe dieper ze in de rolstoel leek te zitten. Alsof het allemaal niet meer hoefde voor haar. Terwijl ze er zo naar uitgekeken had om nog één keer langs de winkels van Den Helder te ‘lopen’. “Kijk, ma”, probeerde Rian nog. “Daar begint de winkelstraat.”
Echter eenmaal wandelend door de ‘gezellige’ stad, kwamen we er pijnlijk en beschaamd achter waar schoonmoeder waarschijnlijk al die tijd bang voor was geweest. We dachten alles redelijk tot goed voorbereid te hebben. Maar blijkbaar waren we iets essentieels vergeten te checken. Schoonmoeders blik verraadde opnieuw haar teleurstelling. Alle winkels waren namelijk dicht.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 4500 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
…
