Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij in 2023 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over De Krullenkar van Arnoud.
Op straat vroeg iemand of ik een zoon van Harrie Thomassen ben, en zodoende ene Arnoud Brok heb gekend? Die zou ook bij (de Drunense scheepsschroevenfabriek) Lips bv hebben gewerkt. “Hij heeft hier tegenover nog in dat flatje gewoond.” Ik moest even nadenken, maar toen had ik de genoemde meneer op het netvlies.
“Ja, ik denk wel dat ik weet wie je bedoelt. Hij was toch werkzaam in de ‘machinefabriek’? Hij veegde daar de spaanders en krullen onder de draai-, en freesbanken weg, toch? Met zo’n ouderwetse 2-wielige straatvegerskar. Natuurlijk met een blauwe overall aan en een pet op. Ja, dat is alweer lang geleden, zeg. Volgens mij heb ik nog een foto van Arnoud en een stel collega’s uit zijn tijd bij de fabriek.”
Een paar weken later kwam ik een medestudent van de toenmalige Lips Bedrijfsschool tegen, waarmee ik van 1976 tot 1978 de opleiding tot Machine Bankwerker doorliep. Natuurlijk bespraken we deze mooie tijd. Van die ‘krullenkar’ van Arnoud wist mijn klasgenoot ook nog wel. Hierover pratend, kwamen bij mij deze aanvullende herinneringen boven:
Van onze klas waren we met slechts 3 man overgebleven om in de Lipsfabriek te gaan werken. Onder begeleiding van een mentor. ’s Morgens eerst een paar uurtjes theorie, over bijvoorbeeld hoe een scheepsschroef op een as gemonteerd zat, en hoe het geheel uiteindelijk dienst deed op een groot schip. Na de koffie gingen we de fabriek in om in de productie mee te werken.
Op een dag had onze mentor het bedacht om die ‘krullenkar’ van Arnoud te gaan voorzien van nieuwe velgen en lagerbussen. Die waren versleten. En om zijn leerlingen tevens wat meer bekend te maken met de techniek van walsen, lassen en koud krimpen, liet hij ons de hele klus uitdenken, berekenen, fabriceren en uiteindelijk assembleren.
Voor jonge onervaren gasten als wij toen waren, was dit nogal een uitdaging. Dus kon het voorkomen dat er wel eens iets fout ging. Zoals een verkeerde berekening waardoor de uiteinden van de gewalste strippen ijzer voor op de wielen niet aansloten en dus niet gelast konden worden.
En om nog enkele andere redenen schoot het werk aan die kar niet bepaald op. Zulke stagnatie viel bij het overige personeel natuurlijk op. Die vonden trouwens het hele begeleidingsproject waarin wij zaten een geld verslindende zaak. Met onze mentor als kop van jut. Maar de directie had dit nu eenmaal zo besloten. En werd er niet aan getornd.
De kar werd zo een lang durende klus. Niet dat we er de hele tijd mee bezig waren, maar toch. Volgens mij waren we na een jaar nog niet aan monteren toegekomen. En Arnoud intussen maar werken met een nog steeds hobbelende kar, zichzelf afvragend of die velgen en lagers nog wel vóór zijn pensioen op de kar vervangen gingen worden.
Onze begeleider had lak aan praatjes die op de werkvloer rondgingen: ‘Als mijn jongens die tijd nodig hebben, dan krijgen ze die. Punt.’ Zijn uitspraak werd door sommigen op negatieve wijze toegelicht; Zolang die jongemannen beneden op de werkvloer lekker bezig zijn, blijf ik hierboven mooi in mijn mentorzetel zitten. Maar anderen bekeken het zo; De firma investeert geld en vooral tijd in deze jonge talenten. Voor de toekomst van het bedrijf!
Het hele gedoe vooraf is mij beter bijgebleven dat het uiteindelijke opknappen van die handkar van Arnoud. Waarschijnlijk zal het dan toch wel gelukt zijn. De investering in het jonge talent eigenlijk niet zo. Tijdens mijn militaire diensttijd kreeg ik namelijk het (onnozele) idee om na mijn afzwaaien niet naar de scheepsschroeven-fabrikant terug te keren, maar ander werk te zoeken.
Heus, en ondanks dat ik nu weet dat er geen dienstverband tot aan mijn pensioen inzat, heb ik altijd spijt gehad van die beslissing. Goed, dan had ik weer geen mooie herinneringen en spannende verhalen over de houthandel en mijn huidige werk. Toch had ik liever veel meer zelf meegemaakte anekdotes over dit Drunense bedrijf willen vertellen.
Op de groepsfoto een deel van het personeel van Lips bv, dat in 1968 meewerkte aan het vervaardigen van deze scheepsschroef voor de M.S. Koudekerk. Bij de pijltjes horen deze namen. Geel: mijn vader Harrie Thomassen, blauw: Arnoud Brok, rood: onze leraar op de bedrijfsschool Willy Berens, groen: mijn oud-buurman Horvath. Van wie meer namen weet, hoor ik heel graag een reactie.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 5000 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
