Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij net als in 2023 ook in 2024 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over de beste frietbakker.
Tutje Maas was vroeger hier bij ons in de omgeving een begrip. Hij runde een friettentje aan de rand van het dorp. In België zouden ze zijn eetgelegenheid een frietkot noemen. Het was ook niet meer dan een bouwkeet waarin friet en snacks gefrituurd konden worden. Ik heb het dan ook zeker niet over een culinair begrip. Want als ik de verhalen moet geloven, was het daar verre van hygiënisch.
Bij chef-kok Maas was er bijvoorbeeld geen toiletgelegenheid. Toch moest de beroemde frietbakker natuurlijk ook af en toe een plasje doen. Maar naast dat er geen wc was, had ie bovendien geen stromend water om zijn handen te wassen. Dus stapte ie na het plassen doodleuk zijn kot weer binnen om frikandellen en kroketten in het vet te mikken.
Maar goed. Het hete vet ontdeed de snacks heus wel van opgedane bacteriën. Want er is geen dorpsgenoot die van zijn onfrisse praktijken ooit ziek geworden was. Het ging gewoon even om het idee. Over meneer Maas, Tutje voor vaste klanten, gaan de wildste verhalen. Maar dit verhaal gaat nu vooral over de kwaliteit van de frieten.
Over smaak valt niet te twisten. De één wil dikke pinnen, de ander wat dunner. Er zijn fanatici die enkel bij één van de grote snackketens eten bestellen. En dan heb je vanzelfsprekend de thuisbakkers. Die ook nog eens in twee categorieën verdeeld kunnen worden: zij die diepvriesfriet bakken, en zij die heel het proces zelf uitvoeren. Zoals mijn schoonvader dat zo goed kon.
Niet lang voordat dementie zich definitief in het hoofd van mijn schoonvader genesteld had, mochten we één keer in de week bij hem komen eten. En dat was fijn hoor, als je met tweeën werkt. Zo hoefden we in ieder geval voor die dag niet te bedenken welke boodschappen gehaald moesten worden en wat er op het menu kwam te staan.
U mag best weten, na vele jaren zorgen en koken voor een gezin van vijf, is bij ons Rian de motivatie om steeds weer iets anders en gezonds op tafel te zetten, inmiddels wel een beetje afgenomen. Maar geen zorgen, op haar werk komt genoeg inspiratie op de lopende band van haar winkelkassa voorbij. Dus eigenlijk moet ik u bedanken voor de lekkere gerechten die dagelijks op mijn bordje belanden.
Steeds vaker kregen we vermoedens dat de geestelijke vermogens van schoonvader hem steeds meer in de steek lieten. Daarom wilde Rian hem wat regelmatiger zien, zonder zich te bemoeien met het dagelijkse ritme en handelingen van vader. En om er zeker van te zijn dat hij de nodige vitaminen binnen kreeg, nodigde ze hem een paar keer per week uit om bij ons te komen eten.
Schoonvader was een echte omnivoor. Wat dus betekende dat alles wat je hem voorzette, hij opat. Het woord NEE kwam in zijn vocabulaire nauwelijks voor. ‘Pa, er is nog een gehaktbal over. Lust jij die?’ Of: ‘Kijk eens, een tweede bakske koffie voor meneer. Wil je ook daar nog een koekje bij?’ U hoeft geen wiskundige te zijn om deze stelling te begrijpen: Nooit nee is altijd ja.
Voordat hij ’s avonds naar zijn huisje vertrok liet hij steevast onze hondjes nog even uit. Bovendien stond hij erop om mee te helpen met afwassen. Op zijn beurt nodigde hij ons dus bijna wekelijks uit om bij hem te komen eten. Om schoonvader niet te veel te belasten met driepansgerechten, vroegen we of hij zijn specialiteit wilde maken: zelfgebakken friet.
De dag dat we mochten komen eten duurde altijd een eeuwigheid. Veel te vaak keek ik op mijn werk op de klok of het nog geen tijd was om naar zijn huisje te mogen gaan. Om schoonvader daar druk in de weer te zien met zelf geschilde aardappels. In mooie dikke pinnen gesneden en daarna voorgebakken. De beste manier om de lekkerste verse friet op tafel te krijgen.
Wanneer we hongerig bij hem aanklopten, ging het mandje met friet de laatste fase van bereiding in. Heftig sissend bakte de hete olie de frietjes mooi bruin. Waarna hij vol trots het vergiet met de friet op tafel zette. Jongens wat was dat altijd een feest. Helaas voor ons, en bovenal voor hemzelf, moesten we niet lang daarna alle kook-, en bakgerei opruimen. Die sluimerende ziekte liet dat niet meer toe.
Zoals ik al zei: Over smaak valt niet te twisten. Er zullen destijds vast mensen zijn geweest die de bakkunsten van Tutje Maas aanbiddelijk vonden. Ik heb geen idee. Nooit een bezoekje gebracht aan zijn snackpaleisje.
Wat blijft zijn de leuke herinneringen aan o.a. Tutje Maas, Thijs Wientjes, Friet van Piet, Snackbar Wimke, mijn schoonvader, en al die andere beroemde frietbakkers van vroeger.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 5200 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
