Jack Thomassen uit Drunen schrijft vele columns en korte verhalen. Ook voor Heusden.Nieuws zal hij net als in 2023 ook in 2024 weer regelmatig een column schrijven over zijn belevenissen en met deze keer weer een nieuwe versie. Deze column gaat over ‘Ik en mijn hond’
Tegen niemand zeggen, hoor. Maar in eerste instantie wilde ik onze hond helemaal niet. Nee, want eigenlijk wilde ik een iets grotere. Waar flinke wandelingen mee gemaakt kon worden. Langs het strand en bij ons in de bossen van de Loonse en Drunense duinen. Dus toen ons Rian met het voorstel kwam een kleine Shih tzu in huis te nemen, zette ik mijn hakken in het zand.
“Hoe kom je nu op het idee om voor zo’n beestje te willen gaan?” Reageerde ik een beetje boos. En met nog meer van zulke tegenargumenten vulde ik onze huiskamer. Bovendien zag ik het al helemaal voor me dat ook dit beestje de ‘zijde’ van het vrouwtje ging kiezen, en ik zonder metgezellige hondenvriend op de bank kon gaan zitten.
Want zo ging het tot dan toe altijd. Hoe goed ik ook voor onze huisdieren zorgde, ermee speelde, en meerdere keren per dag uitliet, hun onvoorwaardelijke hondenliefde ging steeds weer uit naar Rian. Het maakte niet uit wat voor leuks ik met hen deed, of stiekem snoepjes aan ze uitdeelde? Wanneer mijn vrouw in het hoekje van de bank plaatsnam, nestelden alle huisdieren (we hadden ook nog 3 katten) zich knus tegen haar aan.
Met de komst van een nieuw klein hondje zag ik de bui dus al hangen. Met mijn heftige tegengesputter als gevolg. Maar vooruit, de Shih tzu mocht een paar dagen proefdraaien. En mocht u nu denken dat het beestje van mij bij voorbaat al geen kans zou krijgen, heeft het mis. De kleine charmeur had namelijk meteen door wie ze in moest pakken om in een nieuw gezinnetje opgenomen te mogen worden.
Ik was om. Vrijwel onmiddellijk. Wat een schat van een beest, zeg. Spelen en rennen. Jongens, één en al gezelligheid in huis. En wat voor mij het belangrijkste was, Bo leek totaal niet onder de indruk van mijn zware stem en stuurse blik, net als die andere beestjes altijd wel leken te zijn. Nee, het was alsof ze precies wist hoe ze die ouwe brombeer om haar ‘vinger’ moest winden. Inmiddels is ze al zo’n 7 jaar de blije spil in het huishouden van deze twee oudjes.
Tegenwoordig stap ik nu, uitgerust met één bal in mijn zak, dagelijks een keer of 3 voor een ommetje met de hond de deur uit. En wie ooit weleens iets van een puppycursus, of cursus voor gevorderde honden heeft gevolgd, ziet vrijwel meteen dat wij dat allemaal juist NIET hebben gedaan. En ik waarschijnlijk een heleboel dingen fout doe met dat beestje. Want ze mag van mij (bijna) alles.
Nét een beetje te lang aan die boom snuffelen? (Toe maar). Lekker met de pootjes het gras omwoelen waardoor de pollen in het rond vliegen? (Laat gaan). En wanneer ze het zoveelste ‘bericht’ van een andere hond op een muurtje of heg bestudeerd heeft, en ik dan onderhand eens door wil lopen, ze opnieuw de teugels strak trekt voor het volgende honden-memootje op een paaltje. (Oké, nog even dan).
Velen vinden het verschrikkelijk wat ik nu opschrijf: maar ze slaapt bij ons op bed. Hoewel dat echter nooit de bedoeling is geweest. Dat kwam zo: Ze moest, net als de hondjes vóór haar, gewoon beneden slapen. In de mand in de gang of, zoals nu voor het eerst, in een bench. Maar we hadden het niet goed gepland. Ze zag de bench diezelfde avond pas voor het eerst.
Toen ze erin opgesloten werd, en wij het licht uitdeden om naar bed te gaan, begon ze even later te blaffen. Steeds harder. “Laat ze maar even”, zei Rian, “Ze moet eraan wennen. Die gaat zo wel slapen.” Maar dat was ze dus echt niet van plan. Het geblaf hield niet op. Wat ik de buren niet aan kon doen. Een huilende baby? Oké, daar kan je weinig aan doen. Dat snappen de buren best. Een blaffende hond daarentegen, is niet bepaald buurvriendelijk.
Ik ging opnieuw voor de bijl. En dit keer niet door de charmes van de hond. Ondanks de waarschuwing van het vrouwtje: “Weet wat je doet, jongen. Haal je ze naar boven, zit je eraan vast!” Zacht vloekend daalde ik de trap af: ‘Dat zullen we verdorie nog weleens zien. Morgen zal ik ze leren wie hier de baas is…’ Nou, u snapt het wel, hè? Ikke niet dus.
Afgelopen week hoorde ik dat iemand uit onze straat helaas afscheid heeft moeten nemen van haar hond. Hoewel dat huisdier al op leeftijd was, komt zoiets natuurlijk toch nog keihard aan. Echt sneu. Als ik dan naar mijn eigen hond kijk, die gezellig op mijn schoot zit terwijl ik dit schrijf, moet ik er niet aan denken dat ik ooit afscheid van haar moet nemen.
Ter afsluiting van dit verhaal, lees ook even dit: Zit u ook weleens bij vrienden, kennissen of familie op visite en het gesprek wil niet bepaald vlotten, waarna iemand dan maar iets over een huisdier zegt? En jullie daarna bijna nergens anders over kunnen praten dan over de trouwe viervoeters? Ik wil geen bommetje leggen, hoor. Maar volgens mij zegt dat wel iets over de stemming van jullie visite…
Ons Rian vindt het niet leuk als ik dat zeg: “Als mensen graag over hun huisdieren willen praten, moeten ze dat helemaal zelf weten!” Nou vooruit, denk ik dan, en ze heeft ook wel gelijk. Ik mag anderen hierover niet bekritiseren, ik weet zelf niet eens hoe ik een hond op moet voeden.
Nog veel meer verhalen als deze zijn van Jack Was Here zijn hier te vinden
Begin de dag met het nieuws uit je gemeente met de gratis Nieuwsbrief. KLIK HIER en meld je aan. Aanvoerder van het lokale nieuws.
< Kijk hier voor agenda
< Volg HeusdenNieuws ook via Facebook
< Wist u dat wij iedere morgen meer dan 5200 nieuwsbrieven verzenden
< Wist u dat wij iedere dag meer dan 10.000 bezoekers hebben op onze website
< Adverteren op Heusden.Nieuws.nl stuur een mail
